Στήν πόλη τῆς Σεβάστειας, ὁ Εὐ­σέ­βιος καί ἡ Θεοδούλη, ὑποψήφιοι μάρτυρες στή φυ­λα­κή. Στά χέρια τους κρατοῦν ἕνα βρέφος πέν­τε μη­νῶν, καρπό τῆς ἐπίμονης προσευχῆς σαράντα χρόνων. Πρίν προλάβουν νά τό χα­ροῦν, νά τό με­γαλώ­σουν, τό πα­ραδίδουν στά χέρια Ἐκείνου πού τούς τό χάρισε. Πρίν προ­λάβουν οἱ ἴδιοι νά ὁδηγηθοῦν στό μαρτύριο, παραδίδουν τίς ψυχές τους στά χέ­ρια Ἐ­κείνου πού ἀγάπησαν... Κι ὁ παν­τεπόπτης καί πολυεύσπλαγχνος Κύριος, ὅπως τό βεβαι­ώ­νει ὁ ψαλ­μω­δός, «ὀρφανὸν καὶ χήραν ἀνα­λή­ψε­ται» (Ψα 45,9). Ἀπό τά πρῶτα βήματα τῆς ζωῆς τοῦ μικροῦ Μό­δεστου εἶναι παρών.
 Μετά τήν κοίμηση τῶν γονέων του, τόν πα­ραδίδει ὁ Μαξιμιανός σέ ἕναν συγκλητικό. Καθώς μεγαλώνει, μαθαίνει ὅτι οἱ γονεῖς του πέθαναν κλεισμένοι στή φυλακή γιά τήν ἀ­γά­πη τοῦ Χρι­στοῦ. Τί νά ’ναι αὐτό πού στά δε­κατρία του χρό­νια ἀνάβει μέσα του τή λαχτάρα νά ἀναζη­τήσει κά­ποιον χριστιανό νά τοῦ διδάξει τήν εὐσέβεια; Ἡ δυνατή προσευχή τῶν γονέων μετάγγισε στό βρέφος τῆς καρ­διᾶς τους τό πύρωμα, κωδι­κο­ποίησε μέσα του τά μυστικά τοῦ οὐ­ρανοῦ!
 Τί κι ἄν μεγαλώνει μέσα σέ εἰ­δω­λολατρικό περιβάλλον; Ἡ ψυχή του δέν ἀνα­παύ­εται, κά­τι ἄλλο τήν ἑλ­κύ­ει. Γι’ αὐτό καί ὅταν ὁ Μα­ξι­μιανός κα­λεῖ ὅλο τόν λαό νά προσφέρει θυ­σία στούς θε­ούς, ὁ μικρός Μό­δε­στος κα­τα­φεύ­γει στόν τάφο τῶν γονέων του καί κατα­θέτει τῆς καρδιᾶς του τόν πόθο... Πα­ρακαλεῖ νά τόν ἐ­λευ­θε­ρώ­σουν ἀπό τούς εἰδωλολάτρες, γιά νά ἀξιωθεῖ τοῦ ἁγίου Βαπτί­σμα­τος. Στήν ἀγωνία τοῦ παιδιοῦ, τῶν μαρ­τύρων γονέων του ἡ πρεσβεία γίνεται χέρι μη­τρικό καί πα­τρική ἀγκαλιά... Πῶς νά μήν ἀπαν­τήσει ὁ Θεός; Πῶς νά ἀφήσει ἀνικανο­ποί­ητους τούς ἅγι­ους πό­θους πού ὁ Ἴ­διος δημιουργεῖ; Στέλ­νει ἕναν ἄν­θρωπο δικό Του, ἕναν χρυσοχόο ἀ­πό τήν Ἀθήνα νά συ­ναν­τήσει καί νά πάρει μαζί του τό παιδί.
 Στήν πόλη τῶν γραμμάτων καί τοῦ πολιτισμοῦ ὁ μικρός Μόδεστος κατη­χεῖται ἐκτε­νέστερα καί βαπτί­ζε­ται. Ἡ ὕπαρξή του ὅλη φῶς! Ἀρχίζει νά ζεῖ μία νέα ζωή. Δέν εἶναι μόνο ἡ γεύση οἰκο­γενειακῆς θαλπωρῆς, εἶ­ναι ἡ κοι­νωνία τῶν ψυ­χῶν πού δη­μι­ουργεῖ ἡ κοινή πί­στη. Ὁ πιστός χρυ­σοχόος τόν ἀγαπᾶ σάν παι­δί του, γι’ αὐτό καί στή διαθήκη του τόν συγ­κα­ταλέγει μέ τούς γιούς του κληρο­νό­μο τῆς περι­ουσίας του. Ἀλλά ὁ Μό­δεστος ἄλλο πλοῦτο ἔχει ποθή­σει, τό ἄδειασμα ἀπό τά δικά του καί τό δό­σιμό του στόν Θεό! Γι’ αὐτό καί με­τά τόν θάνα­το τοῦ εὐ­εργέτη του, χα­ρί­ζει τό μερίδιο τῆς κλη­­ρο­­νο­μιᾶς του στούς συγ­κλη­ρονό­μους. Μές στίς δι­κές τους ὅμως τίς καρ­διές ἔχει κυ­ριαρχήσει ὁ φθό­νος, πού ὑπα­γο­ρεύει δό­λια σχέδια.
 Πρόκειται νά πᾶνε στήν Αἴγυπτο γιά ἐ­μπό­ριο καί πείθουν τόν ἀνυπο­ψίαστο Μόδεστο νά πάει μαζί τους. Ἐκεῖ, τόν πουλοῦν ὡς δοῦ­λο σέ ἕναν ἄνθρωπο ἄπιστο. Σάν ἕνας δεύτερος Ἰωσήφ ὁ Ἅγιος, που­λημένος στήν Αἴ­γυπτο, ἐγκαταλε­λειμμένος ἀπό ὅ­λους ὑποφέρει πολλά δεινά... Κι ὁ Θεός; Ἀπών ὁ Θεός; Σιωπᾶ; Ὄχι. Εἶναι πα­ρών· καί στήν ἐπίμονη προσευχή τοῦ παι­διοῦ του ἁπαντᾶ. Μετά ἀπό ἑπτά χρό­νια τό ἀφεντικό τοῦ Ἁγίου βαπτί­ζεται χριστιανός!
 Κι ὁ δοῦλος; Ὁ ἐγκαταλελει­μμέ­νος; Ὁ ἄγνωστος; Ὁ δοῦλος τοῦ Ἰη­σοῦ Χριστοῦ, πού ἐγκατέλειψε τόν ἑαυτό του στά παντοδύναμα θεϊκά χέρια, εἶ­ναι σκεῦος ἐκλογῆς. Τόν βγά­ζει ἀπό τήν ἀφάνεια ὁ Θεός, γιά νά τόν κάνει, ὄχι ἀντιβασιλέα τῆς Αἰ­γύπτου, ἀλλά ἀρχιεπίσκοπο Ἰερο­σο­λύμων. Μιμητής τοῦ μακαρίου Ἰω­­σήφ, ὄχι μόνο στά δει­νά καί στή δόξα, ἀλλά πιότερο στήν ἀνεξικακία. Ὅταν ἦρθαν στά Ἰερο­­σό­λυμα οἱ γιοί τοῦ χρυσοχόου, χωρίς νά ξέρουν ποιός εἶναι ὁ πατριάρχης, «τούς δέχτηκε ἀσπασίως, τούς φι­λο­ξένησε φιλο­φρόνως καί τούς εὐερ­γέ­τησε μεγα­λοπρεπῶς», ὅπως σημειώνει ὁ βιο­­γράφος του. Ἀπό μία καρδιά πού ἀ­γάπησε ἀληθινά τόν Θεό, τί ἄλλο μπορεῖ νά ἀναβλύσει παρά μόνο ἀ­γά­πη καί συγχώρεση!
 Στή ζωή τοῦ ἁγίου Μοδέστου ἀ­να­φέρονται πολλά θαύματα. Τό με­γα­λύ­τερο θαῦμα, ὅμως, εἶναι ἡ ἴδια ἡ ζωή του! Παραδομένη στόν Θεό, ἀπό τή βρεφική του ἡλικία μέχρι τό βαθύ γῆ­ρας! Τήν ἐπισφράγισε παραδίδον­τας τή μακαρία ψυχή του στά χέρια Ἐ­κεί­νου πού πίστεψε ἀδιαπρα­γμά­τευτα καί ἀγάπησε ὁλοκληρωτικά! Ἦταν 16 Δε­κεμβρίου τοῦ 395 μ.Χ.

Γρηγόριος

"Ἀπολύτρωσις", Δεκ. 2018