Στή γήινη σφαίρα μας ἡ ροή τοῦ χρόνου εἶναι συνυφασμένη μέ τή φθορά καί τή ματαιότητα. Ὁ ἐνανθρω­πήσας Θεός ὅμως ἔρχεται νά ἀνακαινίσει τή διά­στα­ση τοῦ χρόνου, ἐ­λευ­θε­ρώνοντάς την ἀ­πό τή συμβατικότητα καί τήν παρακμή. Ἡ Ἐκ­κλησία μας μέσα στά ἱερά της Μυστήρια ἀποδεσμεύει τόν φθαρτό ἄν­θρω­πο ἀπό τήν καταδυνά­στευση τοῦ χρόνου ἑνώνοντάς τον μέ τόν ἄφθαρτο καί ἄ­χρο­νο Θεό. Γι᾽ αὐτό καί ἡ συμμε­το­χή στή θεία λατρεία εἶναι ὁ ἀσίγαστος πό­θος ὅλων τῶν εὐλαβῶν ψυχῶν.

Τοῦτος ὁ πόθος φλόγιζε καί τήν ὕ­παρξη τῶν δύο ὁμολογητῶν τοῦ Χριστοῦ καθώς ταξίδευαν μέ πλοῖο πού εἶχε προορισμό τή Νικομήδεια στίς ἀρχές τοῦ 4ου αἰώνα. Ἦταν ὁ Κλήμης ὁ πολύαθλος ἐ­πί­σκο­πος τῆς Ἄγκυρας, ὁ ἀκάματος ἐρ­γά­της τῆς ἀγάπης. Εἶχε βασανιστεῖ μέ σκληρότητα ἀπό τόν αὐτοκρατορικό βικάριο τῆς Γαλατίας καί εἶχε ὁδηγηθεῖ κατηγορούμενος στή Ρώμη γιά νά δικαστεῖ ἀπό τόν ἴδιο τόν αὐτοκράτορα Διοκλητιανό. Τά ἀφόρητα δεινά δέν μπό­­ρεσαν νά κάμψουν καί νά λυγίσουν τόν Κλήμη, τό κλῆμα πού ἔμενε ὀργανικά ἑνωμένο μέ τήν Ἄμπελο τήν ἀληθινή!
Ταξιδεύοντας δέσμιος γιά τή Νικομήδεια ἔχει συνέκδημο τόν Ἀγαθάγγελο τόν Ρωμαῖο, τόν ζηλωτή μαθητή του. Koινοί οἱ βασανισμοί, οἱ ἐξευτελισμοί, οἱ κακουχίες. Κοινή κι ἡ λαχτάρα πού καίει στήν καρδιά τῶν δύο πιστῶν δούλων τοῦ Θεοῦ: Νά βρεθεῖ τρόπος νά συμμετάσχουν στή θεία Λειτουργία, νά λάβουν τό πολύτιμο ὅπλο τους, τήν ἱερή τροφή τῆς θείας Κοινωνίας.
Ἡ ἀνύστακτη ἱκεσία τους γίνεται δεκτή ἀπό τόν Κύριο καί τό καράβι τους ἐκτάκτως προσαράζει στό λιμάνι τῆς Ρόδου. Ἐκεῖ ὁ ἐπίσκοπος τῆς πόλης Φωτεινός μαζί μέ πολλούς χριστιανούς πετυχαίνει νά ἐξασφαλίσει ἄ­δεια ἀποβί­βα­σης γιά τούς μάρτυρες. Ὡς πολύτιμο θησαυρό παραλαμβάνουν οἱ χριστιανοί τούς δύο μαρτυρικούς ἀδελφούς καί συνάσσονται στήν πιό ἱερή σύναξη, στήν ἀκένωτη πη­γή τῶν θείων θησαυρισμάτων, στήν τέλε­ση τῆς θείας Λειτουργίας. Ὁ ἁπλός καί ἀπέριττος τό­πος τῆς λα­τρεί­ας σ᾽ αὐτή τή θεία Λειτουργία ἔχει στολίδι ἀτίμητο τούς ζῶντες μάρτυρες καί φῶς λαμπρό τόν πό­θο γιά τή θεία λατρεία πού ἔκαιγε σάν λα­μπάδα μέσα στίς ψυχές τους.
Οἱ δύο Ἅγιοι ἔμελπαν ὕμνους στόν ζωντανό Θεό φέροντας πάνω τους τά στί­γματα τῆς ὁμολογίας τοῦ ὀνόματός του. Ἐξαίσια εἰκόνα πού χαμήλωσαν οἱ ἄγγελοι νά δοῦνε καί νά παρασταθοῦν στήν ἱε­ρουργία τοῦ μαρτυρικοῦ ἐπισκόπου. Πολ­λοί εἶδαν τόν Κλήμη νά κατα­λάμ­πε­ται ἀ­πό οὐράνιο φῶς καί λάμψη ἀγγελική. Τό θαῦμα αὐτό διαδόθηκε σέ ὅλη τήν πόλη καί συνέρρεε στόν ναό πλῆ­θος λα­οῦ, γιά νά λάβει εὐλογία καί θαυμαστή ἴαση ἀ­σθενειῶν.
Γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ οἱ Ἅγιοι μεταφέρονται στή Νικομήδεια καί ἀπό κεῖ παραδίδονται στόν συναυτοκράτορα Μαξιμιανό. Ὁ ἅγιος Ἀγαθάγγελος ὁδη­γεῖ­ται στό μαρτύριο διά ἀποκεφαλισμοῦ καί ὁ μακάριος Κλήμης φυλακίζεται ξα­νά. Τόν ἀκοίμητο πόθο του γιά τή συμμετοχή στή θεία Λειτουργία ὁ Κύριος τόν ἐκπλήρωνε μέ θαυμαστό τρόπο κάθε φορά. Τήν ἡμέρα τῶν Θεοφανίων, τήν ὁποία μυστικά ἀλλά πανηγυρικά γιόρταζαν οἱ χριστιανοί, ὁ Ἅγιος προσ­ῆλθε στήν ἱερή σύναξη καί ἐνδεδυμένος λευκά ἄμφια τέλεσε τή θεία Λειτουργία καί κοινώνησε τούς πιστούς, γιά νά ἐπιστρέψει στή συνέχεια στή φυλακή. Λίγες μέρες ἀργότερα, ἐνῶ τελοῦσε καί πάλι τή θεία μυσταγωγία, εἰσῆλθαν οἱ εἰδωλολάτρες στόν ναό καί τόν ἀποκεφάλισαν, ἐνῶ ἐ­κεῖνος ἔκλινε τήν κεφαλή του πάνω στήν ἁγία τράπεζα, ἐκεῖ πού εἶχε ἀγκυροβολημένη τήν ἐλπίδα του σέ ὅλη τή ζωή του. Ἡ μαρτυρική δεδιωγμένη Ἐκ­κλησία προσέφερε στόν Δομήτορά της μία ἀ­κό­μα ἁγία σπονδή.
«Τοῦ μαρτυρίου ἀληθῶς τῷ δρεπά­νῳ κατατεμνόμενος, σοφὲ ἱεράρχα, ὡς καρ­πο­φόρος ἄμπελος ἐξήνθησας, Κλήμη πολύαθλε», ψάλλουμε στίς 23 Ἰανουαρί­ου πού τιμοῦμε τή μνήμη τοῦ Κλήμεντος ἐ­πισκόπου Ἀγκύρας καί τοῦ μαθητῆ του μάρ­τυρα Ἀγαθαγγέλου τοῦ Ρωμαί­ου.
Στήν ἀέναη πορεία τοῦ χρόνου συμμετέχοντας κι ἐμεῖς στή θεία λατρεία μέ ζέση καί καθαρότητα γινόμαστε συμπολίτες τῶν ἁγίων καί προγευόμαστε τήν ἄ­χρονη βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Ἰχνηλάτης