«Ἐπιζητεῖται ὁ τεμαχισμός τῆς Ἑλ­λά­δας», ἔλεγε λίγους μῆνες πρίν φύγει, ὁ ἱ­στορικός Σαράντος Καργάκος. Μήπως αὐτό εἶναι τό προσδοκώμενο καί μέ τήν περίπτυστη συμφωνία τῶν Πρεσπῶν, ἡ ὁ­ποία ἀποκόπτει τή Μακεδονία ἀπό τόν ἐθνικό κορμό; Ἀναρωτιέται κανείς: πρόκειται γιά συμφωνία ἤ γιά συνθηκολόγηση με­τά ἀπό μία βαρειά πολεμική ἥττα; Γιά πρώτη φορά μέ τή λεγόμενη «συμφωνία» ἐκχωρεῖται σέ ἄλλη χώρα ἑλληνική ἐθνική ταυτότητα. Ἡ κυβέρνηση, μάλιστα, τῆς Ἑλ­λάδας παρέδωσε περισσότερα ἀπό ὅ­σα εἶχε ἀξιώσει ὁ Κίρο Γκλιγκόροφ.

   Γιατί, ἀλήθεια, δόθηκε τό ὄνομα Μα­κε­δονία, μακεδονική γλῶσσα καί ἐθνικότητα σέ ἕνα σλαβικό λαό, πού δέν κατοικοῦσε ποτέ στήν περιοχή τῆς Μακεδονίας; Γιατί ντρέπονται οἱ Σκοπιανοί νά παραδεχθοῦν ὅτι εἶναι Σλάβοι;

   Ἀναμφισβήτητα, τά ὀνόματα καί οἱ πολιτισμοί δέν χαρίζονται, δέν κλέβονται· γεννιοῦνται, αὐξάνονται, ἀναμετρῶνται μέ τόν χρόνο καί ἐπιβιώνουν ὅσοι καταξιώνονται. Τό ὄνομα τῆς Μακεδονίας καί τῶν Μακεδόνων εἶναι ἀποκλειστικά ἑλληνική ἐθνολογική καί πολιτιστική ἰδιοκτησία. Ἐ­πιπλέον, μακεδονική γλῶσσα δέν ὑπῆρξε ποτέ ἰδιαίτερη καί ξεχωριστή. Γι᾽ αὐτό καί δέν βρέθηκε καμία ἐπιγραφή ἤ γραπτά μνημεῖα στή γλῶσσα αὐτή, παρά μόνον ἑλληνικά, διαχρονικά. Μέ τή «συμφωνία» τῶν Πρεσπῶν χαρίζουμε στούς Σκοπιανούς τήν ψευδεπίγραφη μακεδονική ταυτότητα, γλῶσσα καί ὄνομα.

   Αὐτό πού δέν κατόρθωσαν οἱ Σλάβοι μέ τίς ἐπιδρομές τους, μέσα σέ 1.400 χρόνια, χαρίσθηκε μέ τήν προδοτική συμφωνία. Οἱ ἰσχυροί αὐτῆς τῆς γῆς ἐκμεταλ­λευ­όμενοι ἕναν σλαβικό λαό -τούς Σκοπιανούς- πού ἐμφανίσθηκε στήν περιοχή τόν 7ο αἰ. μ.Χ., δημιούργησαν ἕνα ψευδοκράτος μετέωρο, χωρίς δικά του θεμέλια, χω­ρίς ἱστορία, χωρίς ἀληθινή καταγωγή, χω­ρίς παρελθόν καί ἀσφαλῶς χωρίς μέλλον.

   Βεβαίως, ἡ συντριπτική πλειοψηφία τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, σέ ποσοστό 80%, εἶ­ναι κατά τῆς ἐν λόγῳ συμφωνίας. Παρ᾽ ὅ­λα αὐτά ἡ παροῦσα ἑλληνική κυβέρνηση μέ 145 βουλευτές χωρίς ἐνημέρωση, χωρίς ἐθνική συνεννόηση, ἐπικύρωσε τή Διεθνῆ Συμ­φωνία τῶν Πρεσπῶν, ἀγνοώντας τή θέληση τοῦ κυρίαρχου λαοῦ, διαλύοντας τίς κοινοβουλευτικές ὁμάδες τῶν μικρότερων κομμάτων, μέ πλειοψηφία πού βασίζε­ται σέ ἀποστασίες βουλευτῶν καί σέ περίεργες μεταγραφές.

Γιά τή συμφωνία -τήν ὁποία οὔτε ὁ πρόεδρος τῶν Σκοπίων ὑπέγραψε-, ἔχουν τοποθετηθεῖ εἰδικοί, ἐπισημαίνοντας ὅτι εἶναι ἀπαράδεκτη γιά πολλούς λόγους. Ἀ­ναφέρουμε μερικούς:

1. Ἀποτελεῖ παραχώρηση κυριαρχικοῦ δικαιώματος καί ἐξυπηρετεῖ κυριαρχικά καί γεωπολιτικά συμφέροντα μόνο ξένων κρατῶν, ἐνῶ βλάπτει οὐσιαστικά τά συμ­φέ­ροντα τῆς ἑλληνικῆς πολιτείας.

2. Ἀπειλεῖ καί μειώνει καίρια τήν ἀ­σφάλεια τῆς ἐδαφικῆς κυριαρχίας.

3. Ἀμφισβητεῖ σοβαρά τήν ἐθνική, ἱ­στορική καί πολιτισμική ταυτότητα τῆς Ἑλλάδας.

4. Νομικά -ἀπό πλευρᾶς κύρους- εἶναι ἄκυρη καί ἀνυπόστατη, γιατί παραβιάζει τό Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδας, τό Σύνταγμα τῶν Σκοπίων καί τό Διεθνές Δίκαιο.

5. Μέσα στή Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν ὑπάρχουν ἐκφραστικές παραδοχές, τῶν ὁποίων οἱ ἔννοιες δέν ἀποσαφηνίσθηκαν. Δέν προσδιορίσθηκε λ.χ. ἐπακριβῶς ποιά ἄρθρα τοῦ Συντάγματος τῶν Σκοπίων ἐπιβάλλεται νά ἀλλάξουν, καί κυρίως πῶς ὀ­φείλουν νά διατυπωθοῦν. Οἱ «ἀρχιτέκτονες» τῆς συμφωνίας ὅρισαν, μετά τό τέλος τῶν συνταγματικῶν ἀλλαγῶν στή γείτονα χώρα, νά ἔρθει στό ἑλληνικό κοινοβούλιο ὄχι τό ἀναθεωρημένο πλῆρες κείμενο τοῦ Συντάγματος, ὅπου νά φαίνεται ἡ ὁλοκληρωμένη διατύπωση τῶν ἀναθεωρημένων ἄρθρων, ἀλλά αὐτή ἡ ἴδια ἡ συμφωνία!

6. Τό ἄρθρο 2, §4, β, (ii) ἀπαιτεῖ Δημο­ψήφισμα στά Σκόπια μέ ἔκβαση συνάδου­σα μέ τή συμφωνία, δηλαδή θετικό ἀποτέλεσμα. Εἶναι γνωστό, ὅμως, τί ἀπέγινε στά Σκόπια μέ τό Δημοψήφισμα στίς 30 Σεπτεμβρίου 2018. Ο λαός ἀπεῖχε συνει­δη­τά, γιά νά τό βγάλει ἄκυρο, ὅπως ζητοῦ­σε ὄχι μόνο ἡ Ἀντιπολίτευση ἀλλά καί ὁ ἴδιος ὁ Πρόεδρος Δημοκρατίας Ἰβάνοφ. Ἡ συμ­μετοχή ἦταν μόλις 36,89% καί ἡ ἀ­πο-χή 63,11%! Ἐπί συνόλου ἐγγεγραμμένων   ψηφοφόρων 1.806.336, ψήφισαν μόλις 666.344!

7. Στό κείμενο τῆς συμφωνίας ἀναφέρεται ρητά ὅτι ἡ ΠΓΔΜ θά ὁλοκληρώσει intoto (=στό σύνολο) τίς συνταγματικές τροποποιήσεις ἕως τό τέλος τοῦ 2018. Ἡ ρήτρα, ὅμως, αὐτή δέν ἱκανοποιήθηκε, ἀφοῦ μέσα στό 2018 δέν ὁλοκληρώθηκαν οἱ συνταγματικές ἀλλαγές πού ἀπαιτοῦν οἱ Πρέσπες. Εἶχε τό δικαίωμα ἡ Ἑλλάδα νά θεωρήσει τή συμφωνία λήξασα ἤ νά ἀ­ναστείλει τήν ἐφαρμογή της.

8. Ἄς ἔχουμε ὑπ᾽ ὄψη μας ὅτι παραβιάζεται ἡ συνθήκη τοῦ Βουκουρεστίου τοῦ 1913. Ἀπό αὐτή καί ἀπό ἄλλα ἱστορι­κά γεγονότα, πουθενά δέν προκύπτει ἡ ὕ­παρ­ξη κρατικῆς ὀντότητας μεταξύ τῶν ἑλληνοσερβικῶν συνόρων μέ τήν ἐπωνυμία «Μα­κεδονία»· ἡ σταλινοτιτοϊκή πολιτική ἦταν ἐκείνη πού τή δημιούργησε.

9. Ἡ συμφωνία, ἡ ὁποία εἶναι γεμάτη ἀπό ἀσάφειες, πρίν ἀκόμα ἐφαρμοσθεῖ, ἔχει ἐπιφέρει ὀδυνηρά ἀποτελέσματα τό­σο στόν λαό ὅσο καί στό κοινοβουλευτικό μας σύστημα· ἔχει ἐπέλθει διχασμός. Ἐπιπλέον, τό ἄρθρο 13, §3 ὁρίζει: «Ὁ­ποια­δή­ποτε διαφορά προκύψει μεταξύ τῶν μερῶν σχετικά μέ τήν ἑρμηνεία ἤ ἐφαρμογή τῆς παρούσας συμφωνίας... μπορεῖ νά ὑποβληθεῖ στό Διεθνές Δικαστήριο». Γιά κάθε πρόβλημα, δηλαδή, γιά κάθε διαφωνία, ἁρ­μόδιο ὄργανο εἶναι τό Διεθνές Δικαστήριο μέ ὅ,τι αὐτό συνεπάγεται.

10. Στό ἄρθρο 20, §9 ὁρίζεται: «Οἱ δια­τάξεις τῆς παρούσας συμφωνίας θά παραμείνουν σέ ἰσχύ γιά ἀόριστο χρονικό διάστημα καί εἶναι ἀμετάκλητες». Τί ὑπονοεῖται καί πῶς ἑρμηνεύεται;

   Συνεπῶς, τά Σκόπια -ἤ Βαρντάρσκα κατά τό γραμματόσημο τοῦ 1940- δέν ἔ­χουν σχέση μέ τή Μακεδονία καί ἔτσι δέν μποροῦν νά ὀνομάζονται «Μακεδονία» οὔ­τε νά ἔχουν μακεδονική γλῶσσα, ἐθνικότη­τα, παιδεία, συνείδηση, αἷμα, τρόπο ζω­ῆς. Ὁ ἑλληνικός λαός καί ὁ ἁπανταχοῦ Ἑλληνισμός δέν ἀναγνωρίζει καί ποτέ δέν θά ἀποδεχθεῖ αὐτή τή μεθοδευμένη νοθεία. Ἄς μή φοβόμαστε, γιατί «ἡ Ἑλλάδα ποτέ δέν πεθαίνει»! Εἶναι «τό ἁλωνάκι» τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Παναγίας. Σύντομα καί πάλι θά λάμψει τό φῶς καί τό δίκαιο τῆς ἱστορί­ας καί τῆς Ἀλήθειας. Ἐπίκαιρη ἀντηχεῖ στά αὐτιά μας ἡ ἔκκληση τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Χριστοδούλου πρός τούς Μακεδόνες:

   «Μείνετε ὄρθιοι στίς ἐπάλξεις, στα­θεῖ­τε καί φυλάξτε τίς ἐθνικές καί θρησκευ­τι­κές μας παρα­δόσεις, διατηρῆστε τήν ἑνό­τητα μέ τίς ρίζες μας, γιά νά μήν ξεραθεῖ ἡ ψυχή σας, ἀλλά νά εἶναι πάντα καρ­πο­φόρα... Στό διάβα τῆς ἱστο­ρίας μας ἡ Μα­κεδονία ἀπετέλεσε μῆλον ἔριδος πολ­λῶν γειτόνων μας. Οἱ ἀγῶ­νες καί οἱ θυσίες τῶν πα­τέρων μας ἔσωσαν τή Μακεδονία ἀπό τή βία καί τήν τρομοκρατία τότε, πρίν 100 χρό­νια, τοῦ βουλγαρικοῦ κο­μιτάτου... Αὐ­τό εἶναι τό χρέος μας, ὅπως τό ἔχουμε δι­δαχθεῖ ἀπό τήν Ὀρ­θο­δοξία μας καί τόν Ἑλληνισμό μας. Μπο­ρεῖ νά πικραι­νόμα­στε γιά κάποιες ὕποπτες συμπε­ρι­φορές με­ρικῶν παιδιῶν τῆς Πατρίδας μας, πού ἀπο­- κλίνουν ἀπό τήν ἐθνική μας συμ­πό­ρευ­ση. Στήν Ἑλλάδα καί πρίν καί σήμερα καί αὔριο κανένας δέν μπόρεσε οὔτε θά μπο­ρέσει ποτέ νά κάμψει τό φρόνημά μας. Ἀπό ἐμᾶς ἐξαρ­τᾶται νά δικαιωθοῦν οἱ θυ­σίες τῶν ἡρώων μας Μακε­δονομάχων».

Εὐδοξία Αὐγουστίνου

Φιλόλογος - Θεολόγος