Εἶναι εὐτύχημα νά περνᾶς τά παιδικά σου χρόνια ἀνάμεσα σέ ἀν­θρώπους ὁλοκληρωτικά δοσ­μέ­νους στόν Θεό. Εἶναι εὐλογία νά με­γα­λώνεις καί τό παράδειγμά τους νά γίνεται ἔμπνευσή σου. Εἶ­ναι εὐ­θύνη νά τούς ξεπροβοδᾶς γιά τήν ἄλλη Πατρίδα καί νά καλεῖσαι νά στοι­χη­θεῖς στά βήματά τους. Αὐτό ἔ­νιωσα στήν ἐξόδιο ἀκολουθία τῆς μεγά­λης ἀ­δελφῆς Μαρίας Κοκκινάκη τόν Δεκέμ­βριο πού μᾶς πέρασε.
   Εὐλογημένη ἀπαρχή τῆς ἱεραποστολικῆς δια­κονίας πού συνεχίζει στίς μέρες μας τόν εὐαγ­γε­λι­σμό τῶν ψυχῶν. Ἐμπνευσμένη ἀπό τόν φλογερό ἱεροκήρυκα τότε π. Αὐγουστῖνο Καν­τιώτη, ὡς θεολόγος καί διευθύντρια, διακόνησε σέ σχολεῖα καί στό χριστιανικό οἰκο- τροφεῖο τῆς «Ἀγάπης» στή Φλώρινα. Μαθήτριες, φοιτήτριες, μητέρες οἰκοδο­μήθηκαν δίπλα της. Ἀλλά κι ἐμεῖς τά παιδιά. Τί ὑπέροχα παιχνίδια κάναμε στή μεγάλη αἴθουσα τῆς «Ἀγάπης», μέ τήν ἀφοπλιστική γιά τούς μεγάλους φωνή της: «Ἀφῆστε τά παιδιά νά παίξουν!». Ὁ λόγος της καθαρός, μεστός, πατερικός. Μετρημένος, ὅμως πάντοτε «ἅλατι ἠρτυμένος».
   Ἡ δύναμη τῆς κρητικῆς της καταγωγῆς μπλέχτηκε μέ τόν ἡρωικό ἀέρα τῶν Γρεβενῶν ὅπου μεγάλωσε. Συνδύαζε αὐστηρότητα καί οἰκειότητα μαζί. Μόρφωση καί προσφορά. Ἀρχοντιά καί ἁπλότητα. Θυσία χωρίς ἰδιοτέλεια. Ὑπέμηνε διωγμό χωρίς μνησικακία. Ὁ ἀληθινός ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ: βράχος ἀσάλευτος πού πάνω του μπορεῖς νά ξαποστάσεις, νά γαληνέψεις, νά πάρεις δύναμη.
   Στό κομποσχοίνι τῶν τελευταίων ἐτῶν τῆς ἀσθένειάς της ἔβρισκα πάντοτε μία θέση. Κι αὐτό δημιουργεῖ αἴσθημα σιγουριᾶς κι εὐγνωμοσύνης. Ἡ προσευχή τῶν ἀνθρώπων πού δαπάνησαν ὁλόκληρη τή ζωή τους στήν ἐκκλησιαστική διακονία, ἐπενδυμένη μέ τόν σταυρό τῆς ἀρρώστιας, ἀποτελεῖ μεγάλη κατάθεση στίς συναλλαγές τοῦ Οὐρανοῦ. Τώρα πού ἡ μεγάλη ἀδελφή Μαρία βρίσκεται κοντά στόν Νυμφίο πού ἀγάπησε, ἀντλοῦμε ἀπό αὐτήν τήν κατάθεση πλοῦτο γιά νά νικήσουμε τή φτώχια τῶν ἡμερῶν μας.

Εὔφημη Μπούτσικου

Ἰατρός