Ἀφορμή γιά τήν ἐντονότερη ἐπίκριση κατά τοῦ Χριστοῦ λαμβάνουν ἀρκετοί ἀπό τήν περί εἰρήνης διδασκαλία του. Ὁ Χριστός στή θαυμαστή ἐπί τοῦ ὄρους διδα­σκα­λία του μακάρισε τούς εἰρηνοποιούς, ἐπειδή θά ὀνομαστοῦν γιοί τοῦ Θεοῦ! Λί­γο πρίν ἀπό τό πάθος του ἀπευθυνόμενος στούς μαθητές του εἶπε: «Εἰρήνην τὴν ἐµὴν δίδωµι ὑµῖν» (Ἰω 14,27). Σέ ἀντίθεση μάλιστα μέ τούς παντοίους φιλοσόφους, ἡγεμόνες, κοινωνικούς μεταρρυθμιστές καί πολιτικούς, στόχευε πρωτίστως στήν ἐσωτερι­κή εἰρήνη τοῦ προσώπου. Διέστειλε κατά τρό­πο σα­φῆ τή δική του εἰρήνη ἀπό τήν εἰ­ρή­νη τοῦ κόσμου, ὅμως οἱ παντοῖοι ἐπικριτές του στάθηκαν ἀνήμποροι νά κατανο­- ήσουν τή διαφορά. Καί ὄχι μόνο δέν κατανόησαν τήν εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά παρανόησαν τόν λόγο του «Φωτιά ἦλθα νά βάλω στή γῆ καί τί ἄλλο θέλω, ἀφοῦ ἤδη ἄ­να­­ψε;» (βλ. Λκ 12,49). Ἐμφορούμενοι ἀ­πό πλεῖστα ὅσα ἀν­θρώπινα πάθη, τά ὁ­ποῖ­α ὑποδαυλίζουν τίς συγκρούσεις καί ρήξεις διαχρονικά, ἀδυνατοῦν νά κατανοήσουν τί ἀκριβῶς εἶναι ἡ εἰρήνη πού μᾶς προσφέρει ὁ Χριστός μέ­σῳ τῆς σταυρικῆς του θυσίας καί τῆς ἀναστάσεώς του.
Οἱ πόλεμοι, πού αἱματοκύλισαν τήν ἀν­θρωπότητα καί ἐξακολουθοῦν νά τήν αἱ­μα­τοκυλίζουν, θεωροῦνται ὡς ἡ μεγαλύτερη ἀ­πόδειξη τῆς παταγώδους ἀποτυχίας τοῦ εὐαγγελικοῦ κηρύγματος. Μάλιστα μέ ἰδιαίτερη ἱκανοποίηση προβάλλονται ἐκεῖνοι οἱ πόλεμοι οἱ ὁποῖοι διεξήχθησαν στό ὄ­νο­μα τοῦ Χριστοῦ χωρίς νά προτάσσεται ἡ λέξη «δῆθεν».
Ἔχει καταστεῖ ἔμμονη ἰδέα στούς κύκλους τῆς «νέας τάξης πραγμάτων» ὅτι γιά τίς αἱ­ματοχυσίες εὐθύνονται διαχρονικά οἱ θρησκεῖες καί τά ἔθνη. Γι᾽ αὐτό καί στόν σύγχρονο δυτικό κόσμο σφοδρή εἶναι ἡ πο­λε­μική κατ᾽ αὐτῶν, προκειμένου ἡ ἀν­θρω­πότητα νά ἀπολαύσει κάποτε μακροχρόνια εἰρήνη.
Ἡ Ἐκκλησία, ὡς κοινωνία προσώπων, εἶναι ἀπαράδεκτο νά ταυτίζεται μέ τήν κοινωνία τῶν πολιτῶν, ἀκόμη καί ὅταν ἡ συντριπτική πλειοψηφία αὐτῶν εἶναι μέλη της. Εἶναι σοβαρό σφάλμα νά ἀποκαλοῦν­ται κάποιες κοινωνίες ἱστορικά ὡς χριστια­νικές. Τό ἀνθρώπινο δίκαιο ποτέ καί σέ κα­μιά κοινωνία δέν ἔχει ἐναρμονιστεῖ μέ τό θεῖο δίκαιο τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Ἐκκλησία, σύμ­φωνα μέ τήν ὀρθόδοξη παράδοση, εἶ­ναι νοσοκομεῖο τῶν κοπιώντων καί πεφορτισμένων αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Μέσῳ τῶν μυστηρίων αὐτῆς ἐπέρχεται ἡ εἰρήνευση τοῦ προσώπου, τό ὁποῖο συνθλίβεται ὑπό τήν ἐπήρεια τῶν παντοίων πα­θῶν. Καί ἡ προσ­βολή τῶν παθῶν δέν εἶναι συμβάν ἀ­νά­λο­γο πρός τήν προσβολή τοῦ σώματος ἀπό κάποια ἀσθένεια, ἡ ὁποία ἀντιμετωπίζεται ἐφ᾽ ἅπαξ φαρμακευτικά ἤ χειρουργικά. Ἡ ἀντιμετώπιση τῶν πα­θῶν εἶναι διαρκής, ἐφ᾽ ὅρου ζωῆς. Γι᾽ αὐτό καί διαρ­κής εἶναι ἡ ἀνάγκη εἰρήνευσης.
Πολυπόθητο γιά τόν ἄνθρωπο ἀγαθό ἡ εἰρήνη. Ἀγνοώντας ὅμως, κατά κανόνα, τήν εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ, εὔχεται αὐτός ὑ­πέρ τῆς ἐξωτερικῆς εἰρήνης, τῆς εἰρήνης τοῦ κόσμου. Βέβαια ὑπέρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου εὔχεται καί ἡ Ἐκκλησία. Εἶναι ὅμως ἐντελῶς διαφορετική ἡ ἔν­νοια «πνευματική εἰρήνη» ἀπό τήν εἰρήνη πού ταυτίζεται μέ τή μή ὕπαρξη αἱματοχυσίας. Διαφορετική εἶναι καί ἡ πνευματική ἐλευθερία ἀπό τήν κατά κόσμο ἐθνική ἤ κοινωνική ἐλευθερία. Οἱ ἄνθρωποι στρέφοντας τήν πλάτη τους στόν σωτήρα Χριστό ἐναποθέτουν τίς ἐλπίδες τους γιά εἰ­ρήνη σέ ἐγκόσμιους «σωτῆρες», ἀρκούμενοι σέ μορφές εἰρήνης στίς ὁποῖες εἶναι καταθλιπτική ἡ ἐπιβολή τοῦ δικαίου τοῦ ἰσχυ­- ροῦ! Φαίνεται νά μή συνειδητοποιοῦμε τή φρίκη ἀπό τήν ἀνυ­παρξία εἰρήνης ἐντός μας. Νά μήν ἀξιο­λο­γοῦ­με ὅτι ἡ ἀδιαφορία γιά τήν ἀπόκτηση τῆς εἰ­ρήνης πού δίνει ὁ Χριστός εἶναι ἡ κύρια αἰτία τῶν ποικίλων συγκρούσεων μεταξύ προσώπων, ὁμάδων, κοινωνιῶν καί ἐθνῶν. Ἡ εὐθύνη τῶν ρήξε­ων δέν βαρύνει τίς διαφορετικότητες στά πιστεύω ἤ στήν ἐθνική ὑπόσταση, τίς ὁ­ποῖ­ες διαφορετικότητες ἐπιχειρεῖ νά ἀφανίσει ἡ «νέα τάξη» λυσσομανώντας γιά τήν ἐπικράτηση ἀνοχῆς ἔναντι ἄλλων διαφορετικοτήτων. Ἡ εὐθύνη βαρύνει ἐκείνους οἱ ὁποῖοι πολεμοῦν μέ πά­θος ἕναν θεωρούμενο ἀπό τούς ἴδιους νεκρό πρό δύο χιλιάδων ἐτῶν! Κανένας ἄλλος νεκρός δέν δέχθηκε εἰρωνεῖες, δέν χλευάστηκε, δέν γε­λοιο­ποι­ήθη­κε, δέν βλασφημήθηκε ἀνά τούς αἰῶνες. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ μοναδική περίπτωση στήν ἱστορία! Καί ἡ ἐξήγηση εἶναι ἁ­πλή: Ὁ Χριστός ἀναστήθηκε!
Ἡ ἐπίθεση κατά τεμένους στή Νέα Ζηλανδία ἀπό φα­να­τικό «χριστιανό» πρέπει νά βάλει, ἐπιτέλους, σέ σκέψεις τούς πιστούς τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι ἐπιτρεπτό νά γίνεται ἀποδεκτό ὅ,τι δηλώνει ὁ καθένας, ἀκόμη καί ὅταν ἡ στάση βίου ἔρχεται σέ κραυγαλέα ἀντίθεση πρός τό πιστεύ­ω, ἀ­πό τό ὁποῖο, ὑποτίθεται, ἐμφορεῖται; Ἡ ἐπίθεση κατά χριστιανικοῦ ναοῦ στή Σρί Λάνκα ὀφείλεται στόν θρησκευτικό φανατισμό πού καλλιεργεῖ τό ἰσλάμ; Ἀλλά τότε γιατί ἑκατοντά­­δες ἑκατομμύρια μουσουλμάνων δέν ἐκδηλώνουν τήν ἴδια συμπεριφορά; Ἀρ­νούμαστε, ἀκόμη καί ἐμεῖς οἱ χρι­στιανοί, τήν ἀπό Θεοῦ ἔμ­φυτη ἠθική συνείδηση;
Κατευθυνόμενοι ἀπό τά μέσα ἐνημέρωσης πρός ἐπίρριψη εὐθύνης στίς θρη­σκεῖ­ες γιά τή μή ἐπικράτηση εἰρήνης, ἀ­δυ­νατοῦμε νά κατανοήσουμε ὅτι τό κακό γιγαντώνεται ἀ­πό τά τρία κυρίαρχα πάθη: φιλοδοξία, φιλαργυρία καί φιλη­δονία. Καί αὐτοί πού ἐνέχονται γιά τή μή ἐπικράτηση εἰρήνης ἐπί τῆς γῆς εἶναι διαχρονικά ὑποταγμένοι σ᾽ αὐτά, ὅπως καί στήν ἐποχή μας. Καί ὅλοι αὐτοί δέν εἶναι πιστοί σέ κάποια θρη­σκεί­α, πολύ περισσότερο δέν ἔ­χουν ἀποδεχθεῖ τήν Ἀποκάλυ­ψη τοῦ Θε­οῦ στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἄνθρωποι πού ζοῦν χωρίς φόβο Θεοῦ. Καί ὅπως ἔ­γρα­ψε ὁ Ντοστογιέφσκι, «χω­ρίς Θεό ὅλα ἐπιτρέπονται»!
Στό μέτρο πού ἐμμένουμε πεισματικά νά περιφρονοῦμε τόν ἀναστάντα ἄρχοντα τῆς εἰρήνης, θά βιώνουμε τήν κόλαση τῶν ἐσωτερικῶν καί ἐξωτερικῶν συγκρούσεων.

Ἀπόστολος Παπαδημητρίου