Στό πρόσωπο τῆς Παναγίας μας συγκεφαλαιώνονται τά βασικά δόγ­ματα τῆς πίστεως. Γι᾿ αὐτό, τό σεπτό πρόσωπό της ἔγινε καθοριστικό καί γιά τήν διατύπωση τῶν δογματικῶν ὅρων καί γιά τήν διασφάλισή τους ἀπό τίς αἱρέσεις πού κατά καιρούς ἐμφα­νί­σθηκαν... «Ἅπαν τὸ μυστήριον τῆς οἰ­κονομίας συνέστηκεν», γράφει ὁ ἅ­γιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός. «Εἰ γὰρ Θε­οτόκος ἡ γεννήσασα, πάντως Θεὸς ὁ ἐξ αὐτῆς γεννηθείς, πάντως δὲ καὶ ἄνθρωπος». Καί ἔγινε ὁ ὅρος αὐτός ὅπλο ἐναντίον ὅλων τῶν αἱρετικῶν. Ἕνα ὅπλο πού μποροῦσαν νά τό ἔχουν σέ χρήση ὅλοι οἱ πιστοί, μεγάλοι καί μικροί, μορ­φωμένοι καί ἀγράμ­ματοι. Στοιχεῖο ταυ­τότητος Ὀρθο­δοξίας...
Κι ἐμεῖς, παιδιά τῆς μάνας Ὀρ­θο­δο­ξίας, ὀνομάζοντας τήν Πανα­γία «Θεο­τό­κον» ὁμολογοῦμε ἁπλά ἀλλά δυ­νατά τήν πίστη μας στό δόγμα τῆς θεότητος τοῦ Χριστοῦ. Διακηρύτ­τουμε τήν βε­βαι­ότητα στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πού ἐναν­θρώπησε. Πολεμοῦμε τούς αἱρετικούς τῆς ἐποχῆς μας, εὐαγγε­λικούς, ρωμαιοκα­θολικούς, χι­λια­στές. Κρατοῦμε τόν ὅρο αὐτό φυ­λαχ­τό ἱε­ρό, παρακαταθήκη πολύτιμη.

Στ. Ν. Σάκκος,
Αὐγή μυστικῆς ἡμέρας, σελ. 141-143