Ὁ ἄνθρωπος αὐτός γεννήθηκε στά 1877 στήν τσαρική Ρωσία, τή δεκαετία ἀ­κριβῶς πού ὁ Μάρξ, ὁ ὁποῖος πέθανε στά 1883, ἔβλεπε πώς αὐτός ἦταν ἴσως ὁ πιό κατάλ­ληλος τόπος γιά μία ἀριστερή ἐπι­κράτηση, μία Βασιλεία ἐγκόσμια, ὅπως τήν ἐπαγ­γελλόταν ὁ Γερμανοεβραῖος «τε­λευ­ταῖος προφήτης».
Στά 1902-1903 ὁ ἄνθρωπος αὐτός συμμετέχει γιά πρώτη φορά σέ μία φοι­τη­τική διαδήλωση. Δέν θά τό ξανακάνει. Δέν μπο­ρεῖ νά εἶναι μέ τό μέρος τῆς βίας.
  Στά 1917 ξεσπάει ἡ Ὀκτωβριανή Ἐ­πανάσταση μέ δέκα περίπου ἑκατομμύρια Ρώσους νά χάνουν τή ζωή τους τά τρία πρῶτα χρόνια ἐξουσίας τοῦ Λένιν, ὁ ὁ­ποῖ­ος εἶχε δύο πρόσωπα: «τοῦ εὐαίσθητου δια­νοούμενου καί τοῦ σκληροῦ καί ἀδίστακτου ἐπαναστάτη».
  Ὁ ἄνθρωπος αὐτός στό μεταξύ χει­ρο­τονεῖται ἱερέας τό 1921. «Ἰδοὺ ἐγὼ ἀπο­στέλλω ὑμᾶς ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων».
Στά 1922 ξεκινοῦν τά σοβαρά ἐγκε­φα­λικά τοῦ Λένιν.
Στά 1923 ἡ πρώτη σύλληψη τοῦ ἱερέα καί θά ἀκολουθήσουν συλλήψεις, ἀνα­κρί­σεις καί ἐξορίες γιά πάνω ἀπό δέκα χρό­νια.
  Γύρω ἀπ' τόν ἑτοιμοθάνατο Λένιν, ἀνε­λέη­τος πόλεμος διαδόχων. Στά 1924 ὁ Λέ­νιν πεθαίνει καί ἐπικρατεῖ ἐξον­τώ­νον­τας τούς πάντες ὁ Ἰωσήφ Στάλιν, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἐπίσης εἶχε δύο πρόσωπα: «τοῦ μαρ­ξιστῆ δια­νοούμενου δυτικοῦ τύπου καί ἑνός ἀσιά­τη τυράννου».
  Ἐποχή Στάλιν, «μία σκληρή καί ἀνά­ξια ἐποχή».
1924-1925.
- Ποῦ μέ ἐξορίζουν αὐτή τή φορά; ρω­τάει ὁ ἱερέας.
- Στήν Ἀρκτική, ἀπάντησε ὁ ἐπί­τρο­πος. Πέρα ἀπ᾽ τόν πολικό κύκλο, στήν κατεψυ­γ­μένη ζώνη, ὅπου κατά τό χειμε­ρινό ἡλιο­στά­σιο ὁ ἥλιος δέν ἀνατέλλει.
Στά 1925 πεθαίνει ὁ ἅγιος πατριάρ­χης Τύχων ψιθυρίζοντας τά προφητικά λόγια: «Ἡ νύχτα θά εἶναι πολύ μεγάλη καί πολύ σκοτεινή».
Στά 1929 ὁ νέος νόμος «περί θρη­σκευ­τικῶν καθηκόντων» διαλύει κυριολεκτικά τή ρωσική  Ἐκκλησία.
Στά 1930 ξεκινάει ἡ ἐποχή τοῦ Με­γά­λου Τρόμου.
Στά 1936-1938 ἡ ἐποχή τῶν Δικῶν, τῶν ἐκκαθαρίσεων, τῶν ψυχιατρείων, τῶν στρα­τοπέδων καί τῶν ὁμαδικῶν τάφων κά­τω ἀπ᾽ τούς πάγους. Κι οἱ δικοί τους πίσω περι­πλανώμενοι «ὑπό τό καθεστώς τῆς ἀνύ­παρ­κτης προσωπικότητας πού ἔγινε δεύ­τε­ρη φύση τους».
  Οἱ Δίκες μπορεῖ νά κρατοῦσαν δέ­κα μό­νο λεπτά, καί μετά ἐκτέλεση. Ἐπί Στά­λιν «ἡ λεγόμενη Νυκτερινή Ζωή ἦταν ἐν­τονώ­τερη ἀπό ἐκείνη τῆς Ἡμέρας». Μέ­σα στή νύχτα χτυποῦσαν πόρτες. Μία μόνο φρά­ση, «αὐτός δέν εἶναι δικός μας», ἦταν ἱκανή νά ἀφανίσει ἕναν ἄνθρωπο, ἀφοῦ ἴσχυε τό ἀκόμα πιό παρανοϊκό «ἄν βρεθεῖ ὁ ἄν­θρω­πος, θά βρεθεῖ καί ἡ ὑπόθεση» γιά νά τόν ἐξοντώσουμε.
  Στά 1938, τήν ἐποχή τῶν Δικῶν, ὁ ἄν­θρωπος αὐτός συλλαμβάνεται γιά τέταρτη φορά καί ὑποβάλλεται ἐπί δεκατρία μερό­νυχτα στήν ἁλυσι­δωτή ἀνάκριση, μία ἐφι­αλτική διαδι­κα­σία, κατά τήν ὁποί­α «ὅπου κι ἄν ἔστρε­φε τό βλέμμα κανείς τό μόνο πού ἔβλεπε ἦταν ἡ ἔρημος καί τό σκοτάδι τῆς νύχτας».
  Σεπτέμβριος 1943. Κρεμλῖνο νύχτα. Ὁ πρώην ἱεροσπουδαστής Στάλιν σέ νυ­χτε­ρι­νή σύνοδο ἀποφασίζει νά χαρίσει στήν Ἐκ­κλη­σία ἐλευθερίες καί προνόμια γιά τή συν­εισφορά της στόν πατριωτικό πόλεμο τοῦ ᾽41. Ὁ Στάλιν, πού ὅταν τό 1935 πανί­σχυ­ρος ἐπισκέφθηκε στή γενέ­τειρά του, στό Γκόρι τῆς Γεωργίας, τήν ἑτοιμοθάνατη μη­τέρα του, στήν ἐρώτησή της «Ἰωσήφ, τί εἶ­σαι τώρα;», αὐτός τῆς ἀπάντησε: «Τόν τσά­- ρο τόν θυμᾶ­σαι; Ἔ, κά­τι σάν τσάρος», κι ἐ­κείνη τοῦ εἶπε «κα­λύ­τερα νά γινόσουν ἱερωμένος».
Μέ ἀπόφασή του ἐκείνη τή νύχτα ἡ Ἐκκλησία ξαναπῆρε Μοναστήρια, τυ­πο­γρα­φεῖα, Ἀκαδημίες, ξανά­­νοιξε ναούς, ξέ­θαψε εἰκόνες, ξα­νά­κανε πλῆθος τελετές καί μυ­στήρια, πῆρε μιά ἀ­νά­- σα προ­σωρινά.

Τό 1946 ὁ ἄνθρωπος αὐτός βραβεύ­εται γιά τό τεράστιο ἐπιστημονικό του ἔργο μέ τό μεγαλύτερο κρατικό βραβεῖο, τό βρα­βεῖο Στάλιν.
Τό 1946 ἐκλέγεται ἀρχιεπίσκοπος.
Τό 1953 πεθαίνει ὁ Στάλιν.
Τό 1959 ξεσπάει νέος φοβερός διω­γμός. Ὁ διάδοχος τοῦ Στάλιν Νικήτα Χρου­σ­τσώφ, παρά τήν ἀποσταλινοποίη­ση, κρά­τησε πολύ σκληρή στάση γιά τήν Ἐκ­κλησία. Μέσα σέ τρία χρόνια ξαναέ­κλει­σαν ἤ ἀνατινάχτηκαν δέκα χιλιάδες ναοί.
Τό 1960 τό ἀντιθρησκευτικό μίσος ἔ­φθασε στά ὕψη.
Τό 1961 ὁ ἄνθρωπος αὐτός παραδίδει τό πνεῦμα του.
Τό 1985 ἀρχίζει σταδιακά νά καταρ­ρέει διεθνῶς ὁ ὑπαρ­κτός σοσιαλισμός.
  Ἡ Ὀκτωβριανή Ἐπανάσταση, «πού ἀπό τήν ἄποψη του­λάχιστον τῶν δυνα­το­τήτων καί τῆς ἐλπίδας πού ἐξέπεμψε, γιά μία σύντομη στιγμή ὑπῆρξε τό σημαν­τι­κό­τερο γεγονός τοῦ 20οῦ αἰώνα», πού ἦταν «ἡ τέταρτη μονοθεϊστική θρησκεία», μέ ἕναν νέο τύπο ἀνθρώπου πού ἐπέβαλε, τόν «homo sovieticus», πού ἔκανε τούς ἀν­θρώ­πους νά αἰσθάνονται «ὅτι ξαναγράφεται ἡ ἱστορία», ἦταν τελικά «ἡ ἐπανάσταση πού δέν ἄλλαξε τόν κόσμο».
  Τόν Νοέμβριο τοῦ 1995 ὁ ἄνθρωπος αὐτός ἀνακη­ρύσ­­σεται ἅγιος.
  ... Ἐάν σ᾽ ἐκείνη τήν πρώτη φοιτητική διαδήλω­ση ἐκεῖνος ὁ νεαρός ἄνδρας δέν διαχώριζε τά βήματά του μέσα στήν περιρ­ρέουσα ἀ­τμό­σφαιρα, νιώθοντας βα­θιά μέ­σα του ποιά  εἶναι ἡ πραγ­ματική Βασι­λεία, θά εἴχαμε ἴσως ἕναν ἀκόμη ἀμ­φι­λε­γό­μενο ἐπα­ναστάτη τοῦ λα­οῦ. Ἀντί γι᾽ αὐτό, ἡ ἀν­θρω­­πό­τη­τα κέρδισε ἕναν με­γά­λο ἅγιο.
  Ὁ ἄνθρωπος αὐτός, πού ἡ ζωή του ὅλη κατά ἕναν πα­ράδοξο τρόπο κύ­λη­σε πα­ράλ­­ληλα πρός ὅλα τά κομ­βικά πρόσω­πα καί ὁρό­σημα τοῦ μαρξιστικοῦ κινή­μα­τος, πού περιδινήθηκε ἀλύ­πητα σέ μιά φοβερή ἱ­στο­ρική δίνη, εἶναι ὁ λαο­φίλητος ἅγιος Λουκᾶς Βόι­­- νο-Γιασενέτσκι, ὁ ἰα­τρός, ὁ θαυμα­τουργός, ἀρχιεπί­σκο­πος Συμφε­ρουπό­λε­ως καί Κριμαίας.
  Μία ἀκόμα αὐτοκρατο­ρία εἶχε πέσει μέ πάταγο. Ἡ Ἐκκλησία, ἱκεσίαις τῶν ἁ­γίων της, συνεχίζει. Γιά ἕναν ἀκόμη Ὀ­κτώ­βριο «ἰ­δοὺ ἐξῆλ­θεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖ­ραι τὸν σπόρον αὐτοῦ». Ἡ ἐπα­νάσταση πού ἄλλαξε τόν κό­σμο.

Ζωή Γούλα

Φιλόλογος

"Ἀπολύτρωσις", Ὀκτ. 2019