Δέν εἶναι ἡ πρώτη φορά πού πλήττεται ἡ Ἐκκλησία ἀπό ἀνίερες καί ἀστήρι­κτες ἐπιθέσεις τῆς ἀπιστίας. Ἔτσι, δέν μᾶς ξενίζει ἡ πρόσφατη πολεμική ἐναντίον της, πού ἐκδηλώθηκε ἐδῶ καί μερικούς μῆνες, μέ ἀφορμή τήν ἐμφάνιση ἑνός νέου ἰοῦ, τοῦ ἰοῦ τῆς γρίπης τῶν χοίρων (γράφε κορωνοϊοῦ). Τά μέσα μα­ζι­κῆς ἐνημέρωσης μέ τήν συνηθισμένη δημαγωγική τακτική τους ἐκτόξευσαν πεπυρωμένα τά βέλη τους προσπαθώντας νά ἐμβάλουν ποικίλους λογισμούς ἀμφιβολίας στόν λαό· νά ἐνσπείρουν τόν φόβο καί νά καλλιεργήσουν τήν ἀποχή ἀπό τό μυστήριο τῆς θείας Μεταλήψεως, μέ τήν βλάσφημη ἰδέα ὅτι μπορεῖ διά τοῦ Μυστηρίου νά διαδοθεῖ ὁ ἰός τῆς γρίπης.
Ποιά ἐπίδραση ἔχουν ὅλα αὐτά στούς χριστιανούς; Καμία! Τά συνειδητά μέλη τῆς Ἐκκλησίας μένουν ἀνεπηρέαστα ἀπό τέτοιες φλυαρίες, ὅπως ἡ πορεία τῆς ἁμαξοστοιχίας μένει ἀνεπηρέαστη ἀπό τά γαυγίσματα τῶν σκύλων. Ὅ­σοι διαθέ­τουν τήν ἐμπειρία τῆς πίστεως μᾶλλον ἐνισχύονται καί ἑδραιώνονται περισσότερο. Ὁ φωτισμός τῆς θείας χάριτος, ἡ δροσιά τοῦ θείου πνεύματος, ὁ χορ­τασμός τῆς θείας τροφῆς πού τούς παρέχει τό Μυστήριο τούς ὠ­­θοῦν σέ συνεχῆ δοξολογία καί εὐχαριστία πρός τόν δωρεοδότη Κύριο. Καί φυσικά ἐμπιστεύονται στό προσωπικό τους βίωμα καί ὄχι στίς συκοφαντίες τῶν ἀσχέτων.
Ἀμφιβολίες μπορεῖ νά ἔχουν οἱ ὀλιγόπιστοι, πού ἄγευστοι τῶν πνευματικῶν ἐμπειριῶν ἀγνοοῦν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ ἤ οἱ ἄπιστοι, πού ὑπεροπτικά τόν ἀπορρίπτουν καί μέ ἐμπάθεια τόν πολεμοῦν. Αὐτοί δέν γνωρίζουν ἤ δέν παραδέχονται ὅτι ὅπως ἡ φυσική ζωή δέν μπορεῖ νά διατηρηθεῖ χωρίς τροφή -ἡ ἀσιτία φέρνει τόν θάνατο- ἔτσι καί ἡ πνευματική ζωή ἔχει ἀνάγκη τροφοδοσίας.

Στήν ὑπέροχη διδασκαλία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, τήν ὁποία διασώζει ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης στό ἕκτο κεφάλαιο τοῦ Εὐαγγελίου του, ὁ Κύριος ἀποκαλύ­πτει ὅτι οἱ δικοί του ὀφείλουν νά τρέφονται μέ τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, τόν ἄσαρκο καί τόν σαρκωμένο. Ἄσαρκος λόγος εἶναι ἡ ἁγία Γραφή, τό Εὐαγγέλιο. Τρῶμε τόν ἄσαρκο λόγο, ὅταν μελετοῦμε μέ προσοχή τήν ἁγία Γραφή καί ὑπακοῦμε σ᾽ αὐτήν, δηλαδή τήν ἐφαρμόζουμε στήν ζωή μας. Σαρκωμένος Λόγος εἶναι τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου, πού μεταλαμβάνουμε μέ τό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας. Εἶναι ρητή καί κατηγορηματική ἡ διαβεβαίωση τοῦ Κυρίου· «Ἀμήν, ἀμήν, λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ φάγητε τὴν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ πίητε αὐτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς» (Ἰω 6,53). Νεκρώνεται πνευματικά ὁ χριστιανός πού δέν μελετᾶ τήν ἁγία Γραφή καί ἀπέχει ἀπό τό ποτήριο τῆς Ζωῆς. Γι᾽ αὐτό ἐπάνω στήν ἁγία Τράπεζα, πού ἀποτελεῖ τήν ταυτότητα τῆς Ἐκκλησίας μας, βρίσκεται τό ἱερό Εὐαγγέλιο καί τό ἅγιο Δισκοπότηρο. Δέν ὑπάρχει Ἐκκλησία οὔτε σωτηρία χωρίς αὐτά τά δύο.
Ἡ θεία Εὐχαριστία εἶναι τό μυστήριο τῶν μυστηρίων, τό κέντρο καί ἡ καρδιά τῆς λατρείας μας. Μᾶς καθιστᾶ μετόχους στό ἴδιο τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ὄχι συμβολικά ἤ μεταφορικά, ἀλλά ὀντολογικά. Ἡ θεία Κοινωνία δέν εἶναι μία ἀπεικονιστική ἤ συμβολική παράσταση οὔτε μία ψυχολογική ἀνάμνηση τῶν σωτηρίων ἐκείνων γεγονότων, ἀλλά αὐτή ἡ ἴδια ἡ θυσία τοῦ Γολγοθᾶ, πού καθημερινά ἐπαναλαμβάνεται ἀναίμακτα καί μᾶς προσφέρεται πλουσιοπάροχα, γιά νά γίνουμε σύσσωμοι καί σύναιμοι τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Γιά νά πλησιάσει, βεβαίως, κάποιος στήν θεία Κοινωνία, χρειάζεται προη­γουμένως νά ἐξετάσει τόν ἑαυτό του, ὅπως παραγγέλλει ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος (Α´ Κο 11,28). Τό κάλεσμα τοῦ ἱερουργοῦ «Μετὰ φόβου Θεοῦ πίστεως καὶ ἀγάπης προσέλθετε» προσφέρει τά κριτήρια γι᾽ αὐτή τήν ἐξέταση. Ἄν προσερ­χόμαστε στήν θεία Κοινωνία χωρίς μετάνοια, ἐξομολόγηση καί προετοιμασία, τότε μόνοι μας προκαλοῦμε ἀσθένεια καί θάνατο, τόσο στίς ψυχές ὅσο καί στά σώματά μας. «Γι᾽ αὐτό», ἔγραφε ὁ ἀπόστολος Παῦλος στούς Κορινθίους, «μεταξύ σας πολλοί εἶναι ἀσθενεῖς καί ἄρρωστοι καί ἀρκετοί ἔχουν πεθάνει» (Α´ Κο 11,30). Προφανῶς πολλοί κοινωνοῦσαν ἀναξίως χωρίς τήν ἀπαραίτητη πνευματική προετοιμασία.
Ἄν ὁ ἰός τῆς ἀπιστίας, τῆς ἀπουσίας τοῦ φόβου τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἔλλειψης ἀγάπης ἔχει προσβάλει τίς καρδιές μας, δέν θά πρέπει νά προσερχόμαστε στό ἅγιο δισκοπότηρο, εἴτε εἶναι περίοδος πανδημίας εἴτε ὄχι. Ἐφόσον ὅμως πι­στεύ­ουμε στόν Κύριο καί τόν ἀγαποῦμε, ἐφόσον καταθέτουμε τήν εἰλικρινῆ ἐξομολόγησή μας στό πετραχήλι τοῦ πνευματικοῦ, κατά τήν συμβουλή καί καθοδήγηση ἐκείνου νά κοινωνοῦμε τοῦ Σώματος καί Αἵματος τοῦ Κυρίου. Ἑνω­μέ­νοι μαζί του δέν διατρέχουμε κανένα κίνδυνο. Ποιός μπορεῖ νά βλάψει τόν Χριστό; Ποιά ἀσθένεια νά τόν προσβάλει; Στήν αἰωνόβια πορεία της ἡ Ἐκκλησία μεταδίδει τήν θεία Κοινωνία «εἰς ἴασιν ψυχῆς καὶ σώματος». Μεταδίδει ὑγεία γιά τήν ψυχή καί τό σῶμα καί ποτέ καμία ἀσθένεια. Τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου διέρχεται πρός «μελῶν» τίς «συνθέσεις, εἰς πάντας ἁρμούς, εἰς νεφρούς, εἰς καρδίαν», θωρακίζοντας ἔτσι τόν πιστό ἀπό κάθε ἴωση καί προσβολή τοῦ πονηροῦ. Καί γίνεται ἡ Εὐχαριστία «εἰς χαράν, ὑγείαν καὶ εὐ­φροσύνην».
Ἐξάλλου, ἡ ἴδια ἡ ἱστορία μᾶς πληροφορεῖ ὅτι στό διάβα τῶν ἐτῶν ἰοί ἀμέτρητοι ἔπληξαν τόν πλανήτη μας προξενώντας πανδημίες σέ περιόδους πού τά μέτρα ἀντιμετώπισής τους ἦταν πενιχρά ἕως καί ἀνύπαρκτα. Ποτέ κανείς τους ὅμως δέν στάθηκε ἱκανός νά προσβάλει τό «φάρμακον τῆς ἀθανασίας», τήν θεία Κοινωνία. Οὔτε στήν συνοδική συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας μαρτυρεῖται κανόνας πού νά ἀναστέλλει τήν θεία Μετάληψη σέ περίοδο ἔξαρσης νοσημάτων εὐκόλως μεταδιδομένων.
Ἔπειτα, οἱ ἱερεῖς μας, οἱ ὁποῖοι μετά τήν μετάδοση τῆς θείας Κοινωνίας καταλύουν μέ τήν ἴδια λαβίδα ὅλο τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου, ποτέ δέν προσ­­βλήθηκαν ἀπό καμία μεταδοτική νόσο· πολλοί ἀπό αὐτούς διακονοῦν σέ νοσοκομεῖα στά ὁποῖα νοσηλεύονται ἀσθενεῖς πάσχοντες ἀπό μεταδοτικές νόσους (φυματίωση, λέπρα, aids). Φαίνεται μάλιστα ὅτι ὁ Θεός ἐκτάκτως τούς χαριτώνει καί μακροημερεύουν. Ὑπάρχουν αἰωνόβιοι λευΐτες, οἱ ὁποῖοι διακονοῦσαν τούς νοσηλευομένους στό Σανατόριο Θεσσαλονίκης. Καί νά σημειωθεῖ ὅτι δέν πλένονται οὔτε ἀπολυμαίνονται ποτέ τό ἅγιο δισκοπότηρο καί ἡ ἁγία λαβίδα!
Αὐτό εἶναι τό μυστήριο τῆς θείας Κοινωνίας, τό μυστήριο τῆς Ζωῆς. Ἄν τώ­ρα οἱ αἱρετικοί παπικοί καί ἀγγλικανοί ἀπαγόρευσαν τήν Μετάληψη γιά νά προ­φυ­λάξουν τούς πιστούς τους ἀπό τήν μετάδοση τοῦ ἰοῦ, αὐτό δέν ἀπο­τελεῖ παράδειγμα πρός μίμηση, ὅπως θέλησαν νά τό παρουσιάσουν κάποιοι δημοσιογράφοι. Προφανῶς οἱ ἐν λόγῳ αἱρετικοί μέ τήν κίνηση αὐτή συν­ει­δητο­ποιοῦν καί ὁμολογοῦν ὅτι οὔτε ἐκκλησία εἶναι οὔτε οἱ ἴδιοι οἰκονόμοι τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, παρά τίς δικές μας οἰκουμενιστικές προθέσεις καί προσδο­κίες. Αὐτοκαταργούμενοι ἐκδίδουν οἱ ἴδιοι τό πιστοποιητικό τῶν φρονημάτων τους καί δημοσιοποιοῦν τήν ταυτότητά τους. Ἐπιβεβαιώνουν ὅτι μοναδική ταμειοῦχος τῆς θείας χάριτος εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἡ ὁποία ἐδῶ καί δύο χιλιετίες πορεύεται συνιστώντας τήν συχνή θεία Κοινωνία ὡς τό ἀποτελεσματικότερο ἐμβόλιο γιά τούς «τεθανατωμένους τῇ ἁμαρτίᾳ», ὡς τό «φάρμακον ἀ­θα­νασίας, ἀντίδοτον τοῦ μὴ ἀποθανεῖν», κατά τήν ἔκφραση τοῦ ἁγίου Ἰγνατί­ου.
Ἀλλά τήν ἀποστομωτική ἀπάντηση πρός τούς ἀντιφρονοῦντες καί πολεμίους τῆς Ἐκκλησίας τήν δίνει ὁ φιλόχριστος λαός τοῦ Θεοῦ. Μετά ἀπό τήν σφοδρή πολεμική τῶν τελευταίων μηνῶν, σέ κάθε θεία Λειτουργία κατά χιλιάδες οἱ χριστιανοί προσέρχονται στό ποτήριο τῆς Ζωῆς γιά νά ἑνωθοῦν μυστηριακά μέ τόν ἐνανθρωπήσαντα Υἱό τοῦ Θεοῦ. Ἐπιβεβαιώνουν ἔτσι τόν θεόπνευστο λόγο «γεύσασθε καὶ ἴδετε ὅτι χρηστὸς ὁ Κύριος!».

Στέργιος Ν. Σάκκος