Ἔλεγα πώς δέν θά βγῶ στό μπαλ­κόνι... Μιά νε­αρή κοπελίτσα νά ψάλλει μόνη στό μπαλκόνι, μοῦ φαινόταν τρα­βηγμένο! Ὅμως ἡ σκέψη ὅτι ἦταν ἡ κοινή προσευχή τῶν Ἑλλήνων γιά τήν πατρίδα, πού μοῦ μιλᾶ ἰδιαίτερα, μέ ὤ­θησε νά βγῶ. Μόνη στό μπαλ­κόνι. Πῆγε 8:00 μ.μ. καί ξεκίνησα: «Τῇ ὑπερ­μά­χῳ...». Στόν δεύ­τερο στίχο ἄκουσα καί ἄλλες φωνές νά ψάλλουν! Δέν μπό­ρεσα νά συ­νεχίσω, μόνο λυγμοί... Μιά κοινή προσ­ευχή γιά τήν πατρίδα δημόσια· γιά τήν πα­τρίδα πού βρί­σκε­ται σέ κίνδυνο... Συ­νέχισα μέ λυγμούς, ὅσο μποροῦσε νά βγεῖ φωνή, καί πῆρα δύ­να­μη νά ὁλο­κλη­ρώσω μέ λαμπρότητα: «Χαῖρε Νύμφη Ἀνύμφευτε...». Σ᾽ εὐχαριστῶ, ἀγα­πη­μέ­νη μου γειτόνισσα, πού ἔψαλες μαζί μου, σ᾽ εὐχαριστῶ, πατρίδα μου, γιά τή συγκίνηση πού σήμερα δοκίμασα... Ὑ­περαγία Θεοτόκε, Ὑπέρμαχε Στρατηγέ μας, πό­σες φω­νές ἑνώθηκαν σήμερα μέ λυγ­μούς ἤ χωρίς, ὁμολογώντας τήν προστασία σου καί ζητώντας τή σκέπη σου... Μήν τήν ἀρνη­θεῖς...

Μ. Κ., φοιτήτρια Παιδαγωγικοῦ