Ἀνεβαίναμε τόν δρόμο μέ τά ἔρημα ἀρχοντικά τῶν Ἑλλήνων. Κῆποι, μεγαλόπρεπες σκάλες, περίτεχνοι κίονες καί πίσω ἀπ᾽ τά κλειστά παράθυρα δαντελωτές κουρτίνες, κομψοτεχνήματα. Φτάνοντας πάνω στόν λόφο εἴχαμε μπροστά μας τήν ὡραιότερη πανοραμική θέα στόν κόσμο -ὅπως σωστά χαρακτηρίστηκε χωρίς ὑπερβολή-, τή θέα τοῦ Βοσπόρου. Ἤμασταν σέ ἐκπαιδευτική ἐκδρομή μέ τήν Γ´ Γυμνασίου πρίν δέκα περίπου χρόνια στή Θεολογική Σχολή τῆς Χάλκης, στά Πριγκηπόνησα. Ἐπιβλητικά, ὅλα ἕτοιμα, ἕτοιμο καί τό κουδούνι νά ξανακτυπήσει στίς αἴθουσες. Ἦταν τόση ἡ ὀμορφιά γύρω μας καί τόση ἡ ἀπουσία μέσα μας, πού ἕνας μαθητής μου, μέτριος μαθητής, ἦρθε κοντά μου καί μέ ρώτησε μέ πραγματι­κή ἀπόγνωση: «Κυρία, πῶς χάσαμε μιά τέτοια πόλη; Πῶς γίνεται νά ἀφήσαμε νά μᾶς πάρουν μιά τέτοια πόλη;».
  Τήν πῆραν καί ὅλα εἶναι δικά τους, καί τά ἱερά καί τά προσκυνήματα. Δική τους ἡ Ζωοδόχος Πηγή στό Μπα­λουκλί, πού πᾶν οἱ Τουρκάλες νά τήν παρακαλέσουν μέ δάκρυα νά τούς δώσει παιδί. Δικός τους κι ὁ Ἁη-Γιώργης ὁ κουδουνάς, πού οἱ Τοῦρκοι φτάνουν ἀπ᾽ τά βά­θη τῆς ἐνδοχώρας νά παρα­κα­λέσουν γιά τά ἄρρωστα παιδιά τους, κι εἶναι γεμάτος ἀπό ἀφιερώματα δι­κά τους.
  Πρίν 3-4 χρόνια μιά Τουρκάλα πῆ­ρε ἀπό πίσω, σάν νά τήν τράβηξε μαγνήτης, τό γκρούπ τῶν ἑλλήνων ἐκ­­δρομέ­ων πού εἶχε φτάσει στό χωριό της. Μπῆκε μαζί τους στό ξεχασμένο ἐρημοκκλήσι. Καί συνταράχτηκε. Νά, αὐ­τήν τή γυναίκα μέ τό γλυκό, πονεμέ­νο βλέμμα ἔβλεπε στόν ὕπνο της καί δέν ἤξερε ποιά ἦταν· νά, αὐτήν τή ζωγραφισμένη πάνω στό ξύλο· νά, αὐτή τῆς ἔ­δωσε αὐτήν τήν παράξενη παρόρμη­ση νά ἀκολουθήσει αὐτούς τούς ἄ­γνω­στους περιηγητές μέ τούς ὁποίους στή συνέχεια γνωρίστηκε καί ζήτησε νά τή βαπτίσουν ὀρθόδοξη χριστιανή.
  Ἕνα παλληκάρι, Τοῦρκος 15 χρο­νῶν, ἄρχισε νά ψάχνει γιά τόν Χριστό στό διαδίκτυο. Στή ζωή του ἄκουγε μό­νο γιά μίσος, τώρα διάβαζε μόνο γιά ἀ­γάπη. «Ἦταν σάν νά πῆρα ναρκωτικά», ἔλεγε. «Ἡ Ἐκκλησία ἦταν πλέον μονόδρομος γιά μένα, δέν ὑπῆρχε ἐπιστρο­φή». Στά 18 του χρόνια βαπτίστη­κε ὀρθό­δοξος χριστιανός καί στή συνέχεια χειροτονήθηκε ἱερέας.
Στήν Ὀλλανδία, ἕνας νεαρός Τοῦρ­κος ἔπασχε ἀπό ἀυ­πνίες. Μιά ἐπίμονη φωνή μέσα του τοῦ ἔλεγε πώς μόνον ἄν πήγαινε σ᾽ ἕναν ὀρθόδοξο παπά, θά γινόταν καλά. Ἔ­γι­νε κα­λά μέ τίς εὐχές τῆς Ἐκκλησίας, βαπτί­στηκε ὀρθόδοξος χριστιανός καί πλέον εἶναι πιστό μέλος τῆς ἐνορίας του ἐκεῖ.
  Ἡ Τουρκία σήμερα στήν ἐπιφάνειά της εἶναι ἕνα ἀλλόθρησκο θηρίο πού βρυχᾶται κάτω ἀπό ἕνα καθεστώς τρόμου. Στά θεμέλιά της εἶναι μιά χώρα πού συνταράσσεται. Γιατί τά θεμέλιά της δέν εἶναι δικά της. Ἕνα τρομακτικό οἰκοδόμημα σέ ἀλλότρια θεμέλια... καί δέν ξέρω ἄν ὑπάρχει ἄλλη τέτοια δεύτερη περίπτωση στόν κόσμο. Χριστιανοί, κρυπτοχριστιανοί, βίαια ἐξισλαμι­σμέ­νοι Βυζαντι­νοί, Ρω­μιοί, Συρορθόδοξοι, Ἀρ­μένοι, Ἀσσύριοι, Χαλ­δαῖ­οι, ἀρχαῖες ἐκκλησίες, ἀρχαῖοι μαθητές τοῦ Παύλου καί ὅλων τῶν ἀ­ποστόλων, ποῦ εἶναι ὅλοι αὐτοί, γενεές γενεῶν; Μέσα στό αἷμα τῶν σημερινῶν ὑποτιθέμενων Τούρκων. «Πάρλας, Ἰκονίου, Πισιδίας, Μ­ι­κρᾶς Ἀσίας», μνημόνευε ὁ ἱερέας σ᾽ ἕνα προσ­φυγοχῶρι στή Μακεδονία.
  Ἡ Τουρκία συνταράσσεται. Ἑκατομμύρια ἀντίτυπα τῆς Καινῆς Διαθήκης μεταφράζονται καί κυκλοφοροῦν κάθε χρόνο στή μουσουλ­μανι­κή, σουνιτική χώρα. Καί ἤδη ἔχει ἀρχίσει νά με­τρά­ει τούς πρώτους μάρτυρες τῆς Ἐκ­κλησί­ας τοῦ 21ου αἰώνα στά χώματά της.
  Ποιά χαμένη αὐτοκρατορία; Ὅταν μιά γῆ πρίν ἀπό περίπου 90 χρόνια ἔ­βγαλε μέσα ἀπ᾽ τά σπλάχνα τῆς Καππαδοκίας ἕναν ἅγιο Παΐσιο, πού τόν ἀ­γα­ποῦν καί τόν ἀποζητοῦν ἐξίσου Τοῦρ­κοι καί Ἕλληνες, δέν μποροῦμε νά μιλᾶμε γιά χαμένες αὐτοκρατορίες παρά μόνο γιά τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ.
  Ὀκτώβριος, ἡ ἀρχή τῆς σπορᾶς καί γιά τήν Ἐκκλησία. «Ὁμοία ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρα­νῶν ζύμῃ» (Μθ 13,33), πού μιά γυναίκα ἄγνωστη, ἀνώνυμη τήν ἔκρυψε μέσα στό ἀλεύρι, σέ πολύ ἀ­λεύρι, καί ᾽κεῖ μυστικά, ἀθέατα, ἀθόρυ­βα δουλεύ­ει τό φύραμα μέχρι νά ζυ­μωθεῖ ὅλο... Ὅλο.

Ζωή Γούλα, φιλόλογος

"Ἀπολύτρωσις", Ὀκτ. 2020