Τόν π. Ἠλία Μαστρογιαννόπουλο τόν συνάντησα στή ζωή μου ὅλο κι ὅλο δυό φορές. Τήν πρώτη, κάποιο καλοκαίρι στήν Καβάλα, στό Κωνστάντειο Γηροκομεῖο ὅπου ἀναπαυόταν. Τή δεύτερη, τόν Αὔγουστο τοῦ 2012, ἔξω ἀπό τόν ναό τῆς «Ζωῆς» στήν Ἁγία Παρασκευή, μετά ἀπό κάποια κυριακάτικη θεία Λειτουργία.
  Στήν Καβάλα δέν θυμᾶμαι τί εἰπώθηκε. Θυμᾶμαι ὅμως μέ συγκίνηση τό ζεστό ἐνδιαφέρον πού ἔδειξε γιά τό ἔργο τῆς Ἀδελφότητας «Χριστιανική Ἐλπίς», γιά τό ὁποῖο εἶχε πληροφορηθεῖ πρόσφατα.
  Κατάλαβα ἀμέσως ὅτι οἱ πόθοι του ἀγκάλιαζαν ὅλη τήν Ἐκκλησία, δέν ἀφοροῦσαν μονάχα τή «Ζωή», κι ὅτι ὅραμά του ἦταν ἡ δόξα τοῦ Χριστοῦ, ὄχι τῆς Ἀδελφότητάς του. Καί θαύμασα... Γιατί αὐτό τό κενωτικό ὁλόθυμο «ἄνοιγμα» ἑνός ἀνθρώπου τόσο ταυτισμένου μέ τήν πνευματική του οἰκογένεια, δέν τό βρίσκεις σήμερα εὔκολα. Ἔπειτα ἔμαθα διαβάζοντας κάποια κείμενά του, κι ἀπό ἄλλους, ὅτι τόν ἔνοιαζε κάθε χριστιανική πνευματική κίνηση, προσπαθοῦσε ν᾽ ἀντιληφθεῖ ποῦ ἔπαλλε ἡ καρδιά τοῦ Χριστιανισμοῦ κι ἔγραφε γι᾽ αὐτό, μέ ἔκδηλη τήν ἔκπληξή του γιά τό μαρτύριον τοῦ Θεοῦ στίς ἔσχατες ἡμέρες μας. Συνομιλοῦσε ἁπλά, εἰλικρινά, σοβαρά μέ τούς πάντες, ἀπό τούς ἀπόκοσμους ἀσκητές τοῦ Ἁγίου Ὄρους μέχρι τούς ἐπιστήμονες, τούς πολιτικούς, τούς καλλιτέχνες, τούς ἀνάπηρους, τούς ναρκομανεῖς καί τούς κάθε λογῆς «παρίες».
  Ἀτέλειωτη ἀγωνία του νά καταλάβουμε «τί θέλει ὁ Κύριος». Καί πάλη του ἀέναη ἡ προσευχή. «Προσευχή γιά ὅλα», ἔλεγε. Δέν ἐπιθύμησε τίποτε ἄλλο στή ζωή του.
  Οὔτε δέχτηκε νά γίνει ἐπίσκοπος οὔτε καθηγητής, ἀκαδημαϊκός κτλ. κτλ., κι ἄς τό μποροῦσε. Παρέμεινε ἁπλός Χριστιανός, αὐτό ἤθελε πάνω ἀπ᾽ ὅλα. Καί διά βίου μαθητής στό μυστήριο τῆς ἐν Χριστῷ ἀφιέρωσης. Πιστός ἀνυποχώρητα καί μέχρι τέλους, ἀκόμη καί μόνος του, στό στενό καί πικρό μονοπάτι τῆς μαρτυρίας τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ μέσα στόν κόσμο…
Καλή ἀνάπαυση, π. Ἠλία, τήν εὐχή σου! Καλή ἀνάσταση!

Σίλας