Στό τέλος τοῦ 61ου κεφαλαίου ὁ προφήτης ᾿Ησαΐας περιγράφει μιά συμ­βολική παράσταση. Παρουσιάζει ἕναν καρποφόρο κῆπο καί μιά στολισμένη νύμφη, πού νιώθει δυνατή ἀγάπη γιά τόν νυμφίο της. ῾Η εἰκόνα αὐτή συνεχί­ζεται καί στό 62ο κεφάλαιο. Στήν νύμ­φη του Σιών στέλνει ὁ Μεσσίας μέ τόν προφήτη τό χαρμόσυνο μήνυμα ὅτι πλη­σιάζει ὁ καιρός πού θά τήν ἐ­πι­σκε­φθεῖ φέρνοντας μαζί του πλούσια δῶ­ρα, γιά νά τήν καταστήσει ἔνδοξη καί τιμημένη ἀνάμεσα σέ ὅλα τά ἔθνη.

 ῾Η προφητεία αὐτή ἀναφέρεται στήν λύτρωση καί ἐπάνοδο τῶν ᾿Ιου­δαίων ἀπό τήν βαβυλώνια αἰχμαλωσία καί στήν ἀποκατάσταση τῶν σχέσεών τους μέ τόν Θεό. Ἐφαρμόζεται τέλεια, ὡστόσο, στόν νέο ᾿Ισραήλ τῆς χάριτος, στόν πιστό λαό τοῦ Θεοῦ, στήν ᾿Εκ­κλησία, καί σέ κάθε πιστή ψυχή, πού ἀ­πολαμβάνει τήν αἰώνια εὐφροσύνη καί ἀγαλλίαση κοντά στόν νυμφίο Χρι­στό.
Κείμενο
62,1. Διὰ Σιὼν οὐ σιωπήσομαι καὶ διὰ ᾿Ιερουσαλὴμ οὐκ ἀνήσω, ἕως ἂν ἐξέλ­θῃ ὡς φῶς ἡ δικαιοσύνη μου, τὸ δὲ σωτήριόν μου ὡς λαμπὰς καυθήσεται.

62,2. Καὶ ὄψονται ἔθνη τὴν δικαιο­σύ­νην σου καὶ βασιλεῖς τὴν δόξαν σου, καὶ καλέσει σε τὸ ὄνομά σου τὸ καινόν, ὃ ὁ Κύριος ὀνομάσει αὐτό.
62,3. Καὶ ἔσῃ στέφανος κάλλους ἐν χειρὶ Κυρίου καὶ διάδημα βασιλείας ἐν χειρὶ Θεοῦ σου.
62,4. Καὶ οὐκέτι κληθήσῃ Καταλε­λειμ­μένη, καὶ ἡ γῆ σου οὐ κληθήσεται ἔτι ῎Ερημος· σοὶ γὰρ κληθήσεται Θέλημα ἐμόν, καὶ τῇ γῇ σου Οἰκουμένη, ὅτι εὐ­δόκησε Κύριος ἐν σοὶ καὶ ἡ γῆ σου συν­οικισθήσεται.

62,5. Καὶ ὡς συνοικῶν νεανίσκος παρ­θένῳ, οὕτω κατοικήσουσιν οἱ υἱοί σου· καὶ ἔσται ὃν τρόπον εὐφρανθήσεται νυμφίος ἐπὶ νύμφῃ, οὕτως εὐφραν­θή­σεται Κύριος ἐπὶ σοί.

Μετάφραση
62,1. Γιά τήν Σιών δέν θά σιωπήσω καί γιά τήν Ἰερουσαλήμ δέν θά ἡσυχάσω, μέχρι νά ἐμφανισθεῖ σάν φῶς ἡ δικαιοσύνη μου· τότε ἡ σωτηρία μου σάν λαμπάδα θά καίει.
62,2. Καί θά δοῦν τά ἔθνη τήν δικαίωσή σου καί οἱ βασιλιάδες τήν δόξα σου, καί θά σέ ὀνομάσει μέ τό ὄνομά σου τό και­νούργιο, ἐκεῖνο πού ὁ Κύ­ρι­ος θά δώ­σει.
62,3. Καί θά εἶσαι ὄμορφο στεφάνι στό χέρι τοῦ Κυρίου καί βασιλικό διάδημα στό χέρι τοῦ Θεοῦ σου.
62,4. Καί δέν θά ὀνομάζεσαι πλέον «Ἐγκαταλελειμμένη», καί ἡ χώρα σου δέν θά ὀνομάζεται πλέον «Ἔρημος»• διότι σέ σένα θά δοθεῖ τό ὄνομα «Θέ­λημα δι­κό μου», καί στήν χώρα σου «Οἰ­κου­μέ­νη», διότι εὐαρεστήθηκε ὁ Κύ­ριος σέ σένα καί ἡ χώρα σου θά πυ­κνο­κα­τοι­κη­θεῖ.
62,5. Καί ὅπως ὁ νέος νυμφεύεται παρ­θένα, ἔτσι θά κατοικήσουν οἱ γιοί σου. Κι ὅπως θά εὐφραίνεται ὁ νυμφίος μέ τήν νύμφη, ἔτσι θά εὐ­φραίνεται ὁ Κύ­ρι­ος μέ σένα.    

   Φαίνεται κάποιες φορές νά παρα­κολουθεῖ ὁ Κύριος ἀδιάφορα τό δράμα τῆς Σιών. Ἐντούτοις, ἡ ἀγάπη του γι᾿ αὐτήν καί οἱ ὑποσχέσεις πού τῆς ἔχει δώσει δέν τόν ἀφήνουν νά ἡσυχάσει. Θά ἐπέμβει, λοιπόν, γιά νά διαλύσει τό σκοτάδι τῆς θλίψης της. Θά τῆς δώσει μάλιστα ἕνα ὄνομα καινούργιο. Στήν Παλαιά Διαθήκη ἀναφέρονται πολλές περιπτώσεις ὅπου δίδεται καινούργιο ὄνομα σέ μιά τοποθεσία, μετά ἀπό κά­ποιο γεγονός πού διαδραματίσθηκε ἐ­κεῖ. Συμβαίνει, ἐπίσης, ὁ ἴδιος ὁ Θεός νά δίδει νέο ὄνομα σέ ἕνα πρόσωπο γιά νά δηλώσει κάποια ριζική ἀλλαγή στήν ζωή του. Τό νέο ὄνομα τῆς Σιών θά σφραγίσει τήν ἐπανασύνδεση τῶν σχέσεών της μέ τόν Θεό καί θά φανε­ρώνει τήν ἰδιαίτερη ἀγαπητική σχέση πού θά ἔχει ὁ Θεός μαζί της.
   ῾Ο προφήτης καμαρώνει γιά τήν Σι­ών. Μοιάζει μέ ἕνα ὡραιότατο περί­τεχνο στεφάνι στό χέρι τοῦ Κυρίου, μέ ἕνα βασιλικό διάδημα στό χέρι τοῦ Θε­οῦ. ῾Η μεταβολή της ἐκφράζεται μέ τά συμβολικά ὀνόματα πού τῆς ἀποδί­δον­ται. ῾Η ἔρημη πόλη, πού ὀνομαζόταν «Καταλελειμμένη» γιά τό μέγεθος τῆς ἐγκατάλειψης, μετά τήν αἰχμαλωσία τοῦ λαοῦ της καί τήν ἐξορία του στήν Βαβυλώνα, θά ὀνομάζεται τώρα «Θέ­λημα ἐμόν», δηλαδή «Ποθητή σέ μέ­να», «Χαρά μου». Ἡ χώρα πού ὀνομαζόταν «῎Ερημος», θά ὀνομαστεῖ «Οἰ­κου­μένη» (=Κατοικημένη), ἕνα ὄνομα πού ὑποδηλώνει τήν ἐπάνοδο τῶν ἐξο­ρίστων.
   Γιά τήν ἐπίγεια, βέβαια, Σιών ὁ Κύ­ριος καί πάλι θά θρηνήσει· «ποσάκις ἠθέλησα ἐπισυναγαγεῖν τὰ τέκνα σου ὃν τρόπον ἐπισυνάγει ὄρνις τὰ νοσσία ἑαυτῆς ὑπὸ τὰς πτέρυγας, καὶ οὐκ ἠ­θελήσατε. Ἰδοὺ ἀφίεται ὑμῖν ὁ οἶκος ὑ­μῶν ἔρημος» (Μθ 23,37-38). Τά προφη­τικά ὀνόματα τοῦ Ἠσαΐα θά βροῦν τήν τέλεια ἐ­φαρ­μογή τους μόνο στήν ᾿Εκ­κλησία. Αὐτή εἶναι ἡ πιστή νύμφη τοῦ Κυρίου, πού αἰώνια θά τόν εὐαρεστεῖ. Αὐτή ἀποτελεῖ τήν με­γάλη δική του οἰκογέ­νεια, πού ἀγκαλιάζει ὅ­- λα τά ἔ­θνη.
   Εἶναι ἀξιοπρόσεκτο ὅτι στήν Πα­λαι­ά Δια­θή­κη πολ­λές φορές χρη­σι­μοποι­εῖται ἡ ἀγάπη τοῦ νυμφίου πρός τήν νύμφη ὡς ἐκ­φρα­στι­κό παράδειγμα τῆς ἀγα­πη­τικῆς σχέσεως τοῦ Θε­οῦ πρός τόν λαό του. Διότι αὐτή ἡ σχέση στήν σκέψη τῶν ἀν­θρώπων ἦ­ταν πολύ ἰ­σχυ­ρή. Στήν Καινή Διαθήκη ὅμως, μετά τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Θε­οῦ καί τήν θυσία του γιά τήν ἀγαπημένη του ᾿Εκ­κλη­σία, ἡ σχέση Χρι­στοῦ-᾿Εκκλησίας γίνεται πλέον τό ἀνώτερο ὑ­πόδειγμα ἰ­σχυροῦ δε­σμοῦ. Αὐτή τήν σχέση χρη­σιμοποιεῖ ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦλος γιά νά δεί­ξει πόσο θυσιαστική καί στοργική πρέπει νά εἶ­ναι ἡ ἀγάπη τοῦ νυμ­φίου πρός τήν νύμφη· «οἱ ἄνδρες ἀ­γαπᾶτε τὰς γυναῖκας ἑα­υτῶν, κα­θὼς καὶ ὁ Χρι­­στὸς ἠ­γά­πησε τὴν ἐκκλη­σίαν καὶ ἑ­αυ­τὸν παρέ­δωκεν ὑ­πὲρ αὐτῆς» (᾿Εφ 5,25).

Στέργιος Ν. Σάκκος