Ἡ Πασχαλιά μας (Ἑβ 2,11-18)

   Μιά μικρή Πασχαλιά εἶναι ἡ ση­με­ρι­νή γιορτή, ὁ Εὐαγγελισμός τῆς Θεο­τό­κου. Ἀρχίζει ἡ ἐκπλήρωση τοῦ σχε­δίου τῆς σωτηρίας, τοῦ σχεδίου τῆς θεί­ας οἰκονομίας. Ψάλαμε στό Ἀπολυ­τίκιο: «Σή­μερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τὸ κε­φάλαιον καὶ τοῦ ἀπ᾿ αἰῶνος μυστη­ρίου ἡ φανέρωσις...».
   ῾Ο Θεός κατέστρωσε ἕνα μυστικό σχέδιο γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου προαιώνια, τότε πού ἀκόμη δέν ὑ­πῆρ­χε ὁ ἄνθρωπος. Μά γιά ποιόν τό κα­τέ­στρωσε; Γιά τόν ἄνθρωπο πού ἐπρό­κειτο νά πλάσει. Γνώριζε ὁ Θεός ὅτι τό ἀγάπημένο του πλάσμα θά πέσει· γνώ­ριζε ὅλη τήν ἀθλιότητα στήν ὁποία θά καταντήσει. Γι᾿ αὐτό ἐξ ἀρχῆς, ὅπως σχεδίασε τήν πλάση τοῦ ἀνθρώπου, ἔ­τσι προγραμμάτισε καί τήν ἐναν­θρώ­πηση τοῦ Υἱοῦ του γιά τήν ἀνάπλαση τοῦ ἀνθρώπου. Πρόκειται γιά ἕνα «μυ­στήριο», ἕνα μυστικό σχέδιο, τό ὁποῖο ἀρχίζει νά πραγματοποιεῖται σήμερα μέ τόν Εὐαγγελισμό τῆς Θεοτόκου. Σή­με­ρα φανερώνεται τό μυστικό τοῦ Θεοῦ. Σήμερα γιορτάζουμε τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ μέσα στή μήτρα τῆς Παρθέ­νου. Αὐτή εἶνε ἡ πρώτη φάτνη! Ἀπό τήν παρθένο Μαρία ὁ Θεός λαμβάνει σάρ­κα καί αἷμα -κοινωνεῖ «σαρκὸς καὶ αἵ­ματος» (βλ. Ἑβ 2,14)- καί γίνεται ὅμοιος μέ μᾶς ἐκτός ἁμαρτίας, γιά νά μᾶς κάνει καί μᾶς ὅμοιους μέ τόν ἑ­αυ­τό του, ἀνθρωπόθεους, κοινωνούς τῆς θεί­ας φύσεως, γιά νά μᾶς χαρίσει τή σω­τηρία, τή λύτρωση, τήν ἀνάπλαση, τήν ἄφθαρ­τη δόξα!
   Μιά δόξα ἀπερίγραπτη, μιά δόξα ἀ­νέ­κφραστη, θά ἀπολαμβάνουμε, ἀ­δέλ­φια μου, στόν αἰώνιο παράδεισο ὡς κοινωνοί τῆς θείας φύσεως. Τό βλέ­πουμε στό πρῶτο πείραμα πού ἔγινε καί πέτυχε! Τό πρῶτο πείραμα αὐτῆς τῆς θεώσεως, αὐτῆς τῆς δόξας, τοῦ ἄφθα­στου θεϊκοῦ μεγαλείου εἶναι ἡ παρ­θέ­νος Μαρία. Μέ τόν Εὐαγγελισμό ἡ Κε­χαριτωμένη ἁγιάζεται, εἶναι ὁ πρῶ­τος τέλειος ἄνθρωπος ἐπί τῆς γῆς, τό ὑπό­δειγμα τῆς νέας ἀνθρωπότητος πού δη­μιουργεῖ ὁ Κύριός μας ᾿Ιησοῦς Χριστός.
   Γι᾿ αὐτό εἶπα ὅτι ὁ Εὐαγ­γελι­σμός εἶ­ναι ἡ ἀνάσταση, ἡ πασχαλιά τῆς Παν­α­γίας, ἀλλά καί δική μας πασχαλιά.
   Εἶναι καταπληκτικό! Ὅπως ἡ Παν­αγία συνέλαβε μέ Πνεῦμα ἅγιο καί γέν­νησε τόν ᾿Ιησοῦ Χριστό, ἔτσι κάθε πι­στός μπορεῖ μέ τό Πνεῦμα τό ἅγιο νά συλλάβει καί νά γεννήσει τόν Χριστό! Ναί, ὁ Χριστός γεννιέται στόν ἴδιο τόν ἑαυτό μου, ὅταν ὁ ἑαυτός μου ἀναγεν­νιέται καί ἀναπλάθεται. Μέ τό Βάπτι­σμά μας, ὑπενθυμίζω, παύουμε νά εἴ­μαστε αὐτοί πού ἤμασταν. Εἴμαστε πλέον ἕνας ἄλλος Χριστός, γι᾿ αὐτό καί παίρ­νουμε τό ὄνομά του, καλούμαστε «χρι­στιανοί». ῾Ο Χριστός παίρνει τόν ἁ­­μαρτωλό ἑαυτό μας καί τόν θανατώνει, τόν χωνεύει στόν τάφο του καί μᾶς δί­νει τόν ἑαυτό του. Καί θέλει στό ἑξῆς νά βλέπει στόν ἑαυτό μας σάν σέ κα­θρέφτη τόν ἑαυτό του καί ἐμεῖς νά βλέ­πουμε σ᾿ Αὐτόν σάν σέ καθρέφτη τόν ἑαυτό μας. «῞Οσοι εἰς Χριστὸν ἐ­βα­πτί­σθημεν, Χριστὸν ἐνεδύθημεν», ψάλλει ἡ Ἐκκκλησία μας.
Ἀλλά τή μεγάλη αὐτή ἡμέρα, ἀδέλ­φια μου, πού ἠχεῖ τό χαρμόσυνο «εὐαγγελίζου γῆ χαρὰν με­γάλην, αἰνεῖτε οὐρανοὶ Θεοῦ τὴν δόξαν» καί νιώθει ἡ καρδιά μας σκιρτήματα ἀ­γαλλίασης καί εὐφροσύνης, θά ἤθελα νά ἀναφερθῶ καί στό δεύ­τερο γεγονός πού γιορτάζουμε, τό γεγονός τῆς ἐθνικῆς μας παλιγγε­νε­σίας, πού συνδέεται ἄμεσα μέ τό γε­γο­νός τοῦ Εὐαγγελι­σμοῦ.
   Οἱ πρόγονοί μας ἀποφάσισαν νά πεθάνουν γιά νά μᾶς ἐλευθερώσουν. Τοῦτο ἀκριβῶς θέλω νά τονίσω στόν ἑαυτό μου καί σ᾿ ὅλους τούς Νεοέλληνες. ῞Οπως ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός μᾶς χάρισε τή λύτρωση, τήν αἰώνια λευτεριά, ὄχι μέ διαταγή οὔτε μέ μιά συνθη­κο­λόγηση μέ τόν σατανᾶ, ὄχι, ἀλλά μέ τήν ἐσχάτη συγκα­τά­βαση καί ταπείνωσή του -κατα­δέ­χθηκε νά γίνει ἄνθρωπος καί μάλιστα νά πεθάνει-, ἔτσι ἀκριβῶς καί τή λευτεριά οἱ πρόγονοί μας μᾶς τή χάρισαν ὄχι μέ συνθῆκες καί μέ συμβάσεις πολιτικές -στό τέλος ἐμφανίσθηκαν αὐτές-, ἀλλά μέ τήν ἀπόφαση οἱ ἴδιοι νά πεθάνουν.
   Ναί, αὐτό ἀποφάσισαν. ῾Ο Κολοκοτρώνης τό ἔλεγε: «Αὐτό πού κάναμε ἦταν μιά τρέλα. Ἀποφασίσαμε νά πεθάνουμε γιά τοῦ Χριστοῦ τήν πίστη τήν ἁγία καί τῆς πατρίδος τήν ἐλευθερία». Ἀλλά αὐτή ἡ τρέλα εἶναι πού ἐλευθέρωσε τόν τόπο. Μέ τόν θάνατό τους μᾶς χάρισαν τή λευτεριά. «Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν», λέγει ὁ Κύ­ριος, «ἐὰν μὴ ὁ κόκκος τοῦ σίτου πεσὼν εἰς τὴν γῆν ἀποθάνῃ, αὐτὸς μόνος μένει· ἐὰν δὲ ἀποθάνῃ, πολὺν καρπὸν φέρει» (Ἰω 12,24). Μόνο ἡ θυσία μπορεῖ νά φέρει λευτεριά. Καί οἱ πρόγονοί μας ἀποφάσισαν νά θυσιασθοῦν καί θυσιάσθηκαν. Ποιός νά μετρήσει τίς σφαγές, τά βάσανα, τό τί ὑπέφεραν; ᾿Αδυνατοῦν τά λόγια νά πε­ριγράψουν τά παθήματά τους, ὥσπου νά προβάλλει ἡ λευτεριά «ἀπ᾿ τά κόκκαλα βγαλμένη τῶν ῾Ελλήνων τά ἱερά»!
   Τό χρέος τῶν Νεοελλήνων πρός ὅλους ἐκείνους πού θυσιάσθηκαν εἶναι ἀνε­ξόφλητο. Δέν ἐξαντλεῖται μέ γιορτές καί ἐγκώμια, παρελάσεις καί στεφάνια, ὄχι! Ξοφλοῦμε τό χρέος μέ βαθειά εὐγνωμοσύνη. Μέ εὐγνωμοσύνη πού ἐμπνέει καί σέ μᾶς φρόνημα θυσίας, πίστης στόν Θεό καί ἀγάπης στήν πατρίδα.
   Σήμερα -κρῖμα!- χάνουμε ὅ,τι μέ αἷμα ἀπέκτησαν οἱ πρόγονοί μας... Τό χά­νου­με, διότι ξενόφερτα ἤθη, νέα πνεύματα, καινούργιες ἰδέες ἔρχονται νά δη­μιουρ­γήσουν φοβερότερη σκλαβιά. Τρέμει κανείς ὅταν ἀναλογίζεται ποῦ βαδίζει ἡ χώρα μας, ποῦ βαδίζουν οἱ ἄρχοντες, ποῦ βαδίζει ἡ νεολαία, ποῦ βαδίζει ἡ πατρίδα αὐτή, πού εἶναι σπαρμένη μέ αἵματα καί κόκκαλα ἡρώων!... Βαδίζει πρός τόν χαμό, πρός τήν καταστροφή. Γι᾿ αὐτό, μαζί μέ τά ἐπινίκια καί τά θριαμβευτικά ἄσματα, νά ὑψώσουμε θερμή δέηση: «Κύριε τῶν δυνάμεων, μεθ᾿ ἡμῶν γενοῦ· ἄλλον γὰρ ἐκτός σου βοηθὸν ἐν θλίψεσιν οὐκ ἔχομεν. Κύριε τῶν δυνάμεων, ἐλέησον ἡμᾶς». Ἀμήν!

Στέργιος Ν. Σάκκος
Παρεκκλήσιο Ἀπ. Παύλου, Φίλυρο 25-3-97