Οἱ Ἕλληνες γιορτάζουμε φέτος τά 200 χρό­νια τῆς ἐθνικῆς μας πα­λιγγενεσίας. Ὕστερα ἀ­πό μα­κραί­­­ωνες σκοτεινές νύχτες ἀνακτήσαμε τήν ἀνεξαρτησία μας καί ξα­να­φτιάξα­με τό κρά­τος μας. Πα­λιγ­γε­νεσία σημαίνει ἀ­νά­σταση, ἀναγέννη­ση, ἀναδημ­ι­ουργία. Ἡ Ἑλλάδα ξανα­γεν­νιέ­ται κι ἀ­πο­κτᾶ αὐτοτελῆ ὑπόστα­ση.
 Μέ τήν ἵδρυση τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους, 3-2-1830, προβάλλει στό προ­σκή­νιο ὁ αὐστριακός Φαλμεράυερ, πού διατυπώνει τή θεωρία πώς οἱ Ἕλληνες τῆς νεότερης ἐποχῆς εἶναι ἕνα πρόσφα­το ἔθνος. Δέν κατάγονται ἀπό τούς ἀρχαίους Ἕλληνες, ἀλλά προέρχονται ἀπό διάφορες ἐθνότητες, κυρίως Σλάβους, Ἀλβανούς. Ἔχουν ὡς μόνο κοινό τήν κοινή θρησκευτική τους ταυτότητα καί συγκροτοῦνται σέ ἔθνος διά τοῦ κράτους.
Καί τί παράξενο! Σήμερα, ὕστερα ἀ­πό 200 χρόνια, ξανακούγονται ἀκρι­βῶς τά ἴ­δια. Μιά μεθοδευμένη ἐ­θνο­μη­δε­νι­στική στρατηγική ἐφαρμόζεται ἐδῶ καί με­ρι­κές δεκαετίες στήν πατρίδα μας, πού στο­χεύ­ει στήν ἀπεθνικοποίησή της.
Ὁ ἐθνομηδενισμός ἀπαξιώνει κάθε ἔννοια σχετική μέ τήν πατρίδα, τό ἔ­θνος, τή θρησκεία, τή γλώσσα. Ἀρ­νεῖται τίς ἐθνικές ἀξίες, πού, κατά τόν ἱστορικό Ἡ­ρόδοτο, εἶναι: τό «ὅμαιμον», ἴδιο αἷμα, κοινή καταγωγή, τό «ὁμόγλωσσον», τό «ὁμόθρησκον» καί τό «ὁμό­τρο­πον», κοι­νά ἤθη καί ἔθιμα. Οἱ τέσ­σερις αὐτές δια­χρο­νικές ἀξίες ἀποτελοῦν θεμέλια ἰ­σχυ­ρά τοῦ ἔθνους μας κι εἶναι οἱ κρίκοι στήν ἁλυσίδα τῆς συνέχειας τοῦ Ἑλληνισμοῦ.
Ἀπώτερος σκοπός τοῦ ἀποδομητικοῦ αὐτοῦ ρεύματος εἶναι ἡ θεοποίηση τῆς ἰδέας τῆς παγκοσμιοποίησης, τῶν ἀνοικτῶν συνόρων. Θέλει μιά Ἑλλάδα πολυεθνική, πολυπολιτισμική καί πολυθρησκευτική, πού θά ἀπαρτί­ζεται ἀπό ἄ­τομα ἀνιστόρητα καί μετέωρα, ὥστε ν’ ἀποτελέσουν λεία εὔκολη γιά χειραγώγηση. Γι’ αὐτό ἀποδομοῦν τό ὀρθόδοξο μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν καί τήν ἑλ­ληνική μας ἱστορία.
Ἀπέναντι στόν Φαλμεράυερ ὑψώνουν τό ἀνάστημά τους κορυφαῖοι ἕλ­ληνες ἱστορικοί τῆς ἐποχῆς, ὁ Σπυρί­δων Ζαμπέλιος καί ὁ Κων/νος Παπαρρηγόπουλος, «οἱ Διόσκουροι», ὅπως χαρακτηρί­ζονται, τῆς ἑλληνικῆς ἱστοριο­γραφίας τοῦ 19ου αἰώνα. Καί οἱ δύο εἶ­ναι οἱ ὑπερασπιστές τῆς ἱστορικῆς συνέχειας τῆς Ἑλλάδας ἀπό τήν ἀρχαιότητα ὥς σήμερα. Καθιέρωσαν τήν τριμερῆ διαίρεση τῆς ἱστορίας τοῦ Ἑλ­ληνικοῦ Ἔ­θνους: ἀρχαία, μεσαιωνική, νεότερη. Μ’ αὐτή τή διάταξη ὁ Παπαρ­ρηγόπου­λος γράφει τήν «Ἱστορία τοῦ Ἑλ­λη­νικοῦ Ἔ­θνους», συν­δέοντας ἱστο­ρι­­κά τήν ἀρχαιότητα μέ τή νεότερη Ἑλ­λάδα μέσῳ τοῦ Βυζαντίου. Ἀποδίδει μεγάλη σημα­σία στή Βυζαντινή Αὐτοκρατορία, γιατί πιστεύει ὅτι ἀπο­τελεῖ τόν συνδετικό κρίκο μεταξύ τοῦ ἀρχαί­ου καί τοῦ νέου Ἑλ­ληνισμοῦ. Ἀ­ποδεικνύει, λοιπόν, ὅτι ὁ Ἑλληνισμός ἔ­χει ἐθνική ἑνότητα καί θέτει τίς βάσεις γιά τή διαμόρφωση τῆς ἐ­θνικῆς ταυτότητας τῆς νεοελληνικῆς κοινωνίας.          
 Γι’ αὐτούς τούς λόγους τό ἔργο τοῦ Παπαρρηγόπουλου στέκει μεγάλο «καρ­φί» στούς  ἀποδομητές. Τό ὀνομάζουν εἰρωνικά «ἀφήγημα» καί στο­χεύ­ουν νά τό καταργήσουν. Δέν θέλουν νά παραδεχθοῦν ὅτι ἐμεῖς οἱ Νεοέλληνες εἴμαστε ἀπόγονοι τοῦ Σωκράτη, τοῦ Πλά­τωνα, τοῦ Ἀριστοτέλη..., ὅτι εἴ­μαστε ἡ ἱ­στορική συνέχεια τοῦ ἑλληνι­σμοῦ, ὅτι κατοικοῦν ἐδῶ ἴδιοι ἄν­­θρω­ποι! Τούς ἐνοχλεῖ πού ὁ ἱστορικός συνδέει ἄμεσα τήν ἀρχαιότητα μέ τή Ρωμανία-Βυζάντιο καί τόν νεότερο Ἑλληνισμό. Κι ὅμως, δέν συναντοῦμε μεγαλύτε­ρη ἀνθρωπο­λο­γική συνέχεια σέ ἄλλο ἔ­θνος.
Ἐφόσον, βέβαια, ὑπάρχει ἀδιάλειπτη ἀν­θρω­πολογική συνέχεια τοῦ Ἔ­θνους μας, ἄ­ρα ὁ Ἑλλη­νι­σμός ἔχει ἱστορικά δικαιώ­ματα στίς πε­ριοχές πού ἀ­κόμα βρισκόντουσαν ὑπό ὀθωμανική κυριαρχία. Αὐτό ἀνησύχησε τούς Εὐρωπαίους πού ασπάστηκαν τή θεωρία τοῦ Φαλμεράυερ.
Ὁ Παπαρρηγόπουλος εἶναι ἀπό τούς πρώτους ἐκφραστές τῆς Μεγάλης Ἰ­δέας. Πρῶτα ὅμως κέρδισε τή μά­χη στό ἰδεολογικό πεδίο κι αὐτό ἀ­πο­τέλεσε γε­ρή βάση γιά τίς γεωπολιτικές διεκδικήσεις στή συνέχεια. Ἔτσι ἀκολουθοῦν ἡ Κρητική Ἐπανάσταση, οἱ βαλκανικοί πόλεμοι... Ἀντίθετα, ἄν, κα­τά τούς δῆ­θεν ἐκσυγχρονιστές, τό Ἑλ­ληνικό Ἔ­θνος εἶ­ναι πρόσφατο ἱστορικό δημι­ούργημα, «νε­αρό ἔθνος», ὅπως χαρακτηριστικά λένε, τότε ξαρματωμένο ἀπό τήν ἱστορία του γίνεται ἕρμαιο τῆς τύχης του καί πολύ εὔκολα μπορεῖ νά ἀφανιστεῖ στή χοάνη τοῦ πολυπολιτισμικοῦ κόσμου τῆς παγ­κο­σμιοποίησης.
Πολλά κείμενα τῆς Τουρκοκρατίας καταδεικνύουν τήν ἀδιάσπαστη ἑνότητα τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἐνδεικτικά εἶναι τά λόγια πού ἀ­πευθύνει ὁ μεγάλος διδά­σκα­λος τοῦ Γένους Γεώργιος Γεννάδι­ος στούς προσ­φιλεῖς του μαθητές τῆς φημισμένης Σχολῆς τοῦ Βουκου­ρε­στί­ου, λίγο προτοῦ καταταχθοῦν στόν «Ἱε­ρό Λό­χο» κι ἀποτελέσουν τά πρῶτα ὁλοκαυτώματα τοῦ 1821 στό Δραγατσά­νι:  «Ἦλθεν ἡ ὥρα νὰ δείξητε πρὸς τὸν κόσμον, ὅστις σᾶς κυττάζει, καὶ πρὸς τὴν πατρίδα, ἥτις ἐλπίζει ἀπὸ σᾶς, ὅτι εἶσθε γνήσια αὐτῆς τέκνα! Ἦλθεν ἡ ὥρα νὰ δείξητε τὴν εὐγνωμοσύνην σας πρὸς τὴν πατρίδα, ἥτις σᾶς ἐγέννησε, καὶ νὰ προσ­φέρητε τὴν ζωήν σας ὑπὲρ αὐτῆς. Ἡ πατρίς, ἀφοῦ σᾶς εὐηρ­γέτη­­σε γεννήσασα ὑμᾶς Ἕλληνας, τώρα σᾶς παρέχει καὶ ἄλλην μεγαλυτέραν εὐεργεσίαν, νὰ πολεμήσητε καὶ ν᾿ ἀπο­θά­νη­τε ὡς Ἕλ­ληνες ὑπὲρ αὐτῆς. Ἀφοῦ σᾶς ἔδωκε τὴν ζωήν, τώ­ρα σᾶς προτείνει τὴν ἀθανασίαν.
Πρόγονοι καὶ πατέρες, μάρτυρες καὶ σοφοὶ στρατηλάται σᾶς κυττάζουν ἀπὸ τὸν οὐρανό, διὰ νὰ ἰδοῦν ἂν θὰ φανῆτε ἄξι­οι αὐτῶν καὶ τῆς πατρίδος. Τῶν Θερμοπυλῶν, τοῦ Μαρα­θῶνος, τῆς Σαλα­μῖ­νος καὶ τῶν Πλαταιῶν αἱ ψυχαὶ σᾶς νεύ­ουν καὶ σᾶς ἐνθαρρύνουν. Τοῦ Ἱεροῦ Λόχου τῶν Θηβῶν οἱ ἀδελφοί σας σᾶς φωνάζουν: Μὴ μᾶς ἀτιμάσετε! Μιμηθῆτε μας! Σᾶς περιμένομεν μὲ ἀνοικτὰς ἀγκάλας. Τεσσάρων αἰώ­νων τουρκοκρατίας ἥρωες καὶ μάρτυρες, ἡ ἀθάνατη κλεφτουριά, ἱεράρχαι, ἄρχοντες, προεστοί, διδάσκαλοι, ναυτικοί, σᾶς φωνάζουν: Μά­χεσθε ὑπὲρ πί­στε­ως καὶ πατρίδος! Τῶν παλαιῶν Ἀθηνῶν οἱ νέοι σᾶς προσ­κα­λοῦν νὰ ὁρκισθῆτε τὸν ὅρκον ἐκείνων. Γονατίσατε καὶ ὁρκι­σθῆτε».
Σείεται ἡ αἴθουσα ἀπό τόν ἀρχαῖο ὅρκο: «Οὐ καταισχυνῶ ὅπλα τὰ ἱε­ρά...». Ὡς ἄλλος Τυρταῖος τούς κράζει: «Παιδιὰ τῆς πατρίδος, φανῆτε ἄξιοι τῶν πατέρων σας. Ἔφθασεν ἡ στιγμή. Σᾶς πα­ρακαλεῖ ἡ πατρὶς νὰ τὴν ἐλευθερώσητε καί ν᾿ ἀ­παθανατισθῆτε!».
 Στόν λόγο τοῦ Γενναδίου ἀκτινοβολεῖ ἡ ἀλήθεια πώς, παρόλη τήν τουρκι­κή σκλα­βιά, οἱ ἔννοιες ἔθνος καὶ πα­τρί­δα πα­ραμένουν ἀσάλευτες.  
Ὅσο κι ἄν παλεύουν οἱ κράχτες τοῦ ἐ­θνομηδενισμοῦ νά μᾶς πείσουν πώς εἴ­μα­στε μόλις νιόβγαλτο Ἔθνος, τά ἱστο­ρι­κά στοιχεῖα  βρίθουν ἀποδείξεων καί βο­οῦν γιά τό ἐντελῶς ἀντίθετο. Ἀνατρέ­χοντας στίς ἱστορικές πη­γές βεβαιωνό­μα­στε πώς εἴμαστε ἔθνος πανάρχαιο καί φράζουμε τά αὐτιά μας στά ἀβάσιμα μυθεύματα. Ἄν ἐμεῖς οἱ Νεοέλληνες, ἀ­πό­γονοι ἱε­ρομαρτύρων, ἐθνομαρτύρων καί ἡ­ρώ­ων, σέ τέτοιες προκλήσεις ἀδι­αφο­ρήσουμε καί σιω­πή­σουμε, τότε τά ἄ­ψυχα ἱστορικά ἀρ­χεῖα, τά βουβά μνημεῖα καί «οἱ λίθοι κε­κρά­ξον­ται». Ὅλο τό χῶμα τῆς γῆς δέν μπορεῖ νά σκεπάσει τήν ἀλήθεια.
(Συνεχίζεται)

Ἑλληνίς