Οἱ μαθήτριες τοῦ Κυρίου μένουν ἐκστατικές. Τόν βλέπουν μπροστά τους ζωντανό, ἀλλά πῶς νά τό πιστέψουν ὅτι εἶναι ὁ Διδάσκαλος! Προχθές Τόν εἶδαν νά πεθαίνει σάν κοινός ἄνθρωπος. Οἱ ἐχθροί του Τόν χλεύαζαν καί τόν προκαλοῦσαν νά κατεβεῖ ἀπό τόν σταυρό του, ὅμως Αὐτός πάλευε μέ τόν θάνατο καί ψυχομαχοῦσε. Κι ὅταν ἔπειτα ὁ Ἰωσήφ ἀπό τήν Ἀριμαθαία μέ τόν Νικόδημο τόν ἀποκαθήλωσαν νεκρό, τόν σαβάνωσαν καί τόν ἔθαψαν, ὅλα φώναζαν ὅτι ἡ «ὑπόθεση Ἰησοῦς» εἶχε κλείσει γιά πάντα. Πῶς λοιπόν νά παραδεχτοῦν γιά ἀλήθεια αὐτό πού βλέπουν; Πῶς νά ἀμφισβητήσουν τά ἀναμφισβήτητα; Ἄκουσαν βέβαια ἐκεῖ­νον τόν λευκοντυμένο νεαρό στόν ἄδειο τάφο νά τούς λέει ὅτι «ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε» (Μρ 16,6), ἀλλά περισσότερο τρόμαξαν παρά κατάλαβαν.
  Ὅμως εἶναι ἀλήθεια. Ὁ Κύριος εἶχε ἀναστηθεῖ, δέν ἐπρόκειτο γιά ἕνα παιχνίδι τῆς φαντασίας τους. Κι ἄν εἶχαν κλάψει πολύ γιά τόν θάνατό του καί εἶχαν βυθιστεῖ στό πένθος, τώρα εἶναι καιρός χαρᾶς, τῆς πιό εὐφρόσυνης χαρᾶς πού γεύτηκε ποτέ ἄνθρωπος! Γι’ αὐτό καί ὁ Ἰησοῦς δέν τίς προσφωνεῖ ἀλλιῶς παρά μέ τό «Χαίρετε» (Μθ 28,9), μιά λέξη πού στό στόμα του, στό στόμα τοῦ Ἀναστημένου, βρῆκε τό πραγματικό, τό ἀπόλυτο νόημά της.
  Ἡ ζωή μας χωρίς τήν παρουσία τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ εἶναι πικρή.Ἕνα βλέμμα γύρω μας ἀρκεῖ γιά νά τό ἀντιληφθοῦμε. Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος πού δέν πιστεύει στόν Λυτρωτή εἶναι τόσο μετέωρος! Πασχίζει νά στηριχτεῖ στόν ἑαυτό του, διότι αὐτόν μόνον ἐμπιστεύεται, ἀλλά ἡ προσπάθειά του εἶναι ἀδιέξοδη. Κι ἄν κατορθώσει νά πετύχει ὅσα ὀνειρεύεται, δέν ἀναπαύεται. Τίς στιγμές πού εἶναι μόνος ἤ μόνη, χωρίς τόν θόρυβο τῆς δραστηριότητας, παλεύει –ἀσυναίσθητα πολλές φορές– νά βρεῖ ἕνα ἀληθινό νόημα στίς καταστάσεις γύρω του καί μέσα του, ὅμως μάταια. Μετά ἀπό κάποια χρόνια ἡ σχέση μέ τήν κάποτε πολυαγαπημένη σύζυγο ἤ τόν σύζυγο γίνεται συμβατική, ἡ καθημερινότητα ἀνούσια ρουτίνα καί οἱ κοινωνικές συναναστροφές βαρετές ὑποχρεώσεις. Καί ἡ χαρά, πού κάποτε τοῦ χαμογελοῦσε, ἔγινε ἀνία, καναπές, τηλεόραση, ἔξοδοι ἐπειδή εἴθισται, σερφάρισμα, κινητό, ἀτέρμονη προσπάθεια γιά αὐτοεπιβεβαίωση ἤ καί ἄλλα πολύ χειρότερα. Πόσο τραγικό! Καί τό ἀκόμη πιό τραγικό εἶναι ὅτι ὅλο αὐτό τό λέει «ζωή» καί «εὐτυχία»!...
  Δέν φταῖνε οἱ καιροί πού ἄλλαξαν, οὔτε οἱ βιοτικές ἀπαιτήσεις πού εἶναι πλέον πολλές. Ὁ ἐχθρός πού ὑπονομεύει τίς μέρες μας, πού εἶναι ἀδυσώπητος καί ὁ ἄνθρωπος τοῦ σήμερα καταρρέει μπροστά του, εἶναι ὁ θάνατος. Ὁ θάνατος δέν εἶναι μόνον ἡ στιγμή πού σβήνει τό σῶμα. Εἶναι μιά κατάσταση πού μᾶς προσβάλλει ἀπό τή σύλληψή μας. Εἶναι ἡ φθορά, ἡ ἀρρώστια, ἀλλά καί ὁ φόβος καί τά ποικίλα καί περίπλοκα συμπλέγματα τῆς ὕπαρξής μας. Καί ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος μόνος, χωρίς τό φῶς τῆς χριστιανικῆς πίστης, χωρίς τήν ἐλπίδα τῆς αἰωνιότητας πού τσαλαπάτησε στό ὄνομα τοῦ ὀρθολογισμοῦ, τοῦ παραδίνεται. Ἄν θά- νατος σημαίνει διάλυση καί ἀπουσία ἀντίδρασης, τότε ἄς μή γελιόμαστε: Ἡ περίπτωση τοῦ ἀνθρώπου πού περιέγραψα πιό πάνω, καί ἡ ὁποία εἶναι ὁ κανόνας πιά, δηλώνει ὅτι πολλοί εἴμαστε δυστυχῶς ζωντανοί νεκροί…
  Ὅμως ὁ Χριστός ἀναστήθηκε! Ὁ θάνατος καταργήθηκε! Γιατί ἐπιμένουμε νά τό ἀγνοοῦμε; Γιατί σφιχταγκαλιαζόμαστε μέ τούς τάφους μας; Ὁ Ἰησοῦς ἀπό τή Ναζαρέτ πέθανε, ναί, ἀλλά «ἠγέρθη ὄντως»! (Λκ 24,34). Καί ὄχι μόνον «ἠγέρθη», ἀλλά προσφέρει τήν ἀνάστασή του σ’ ὅλους μας, ὥστε νά ἀναστηθοῦμε κι ἐμεῖς! Θέλετε νά δεῖτε δυό ἀνθρώπους πού ζοῦν αὐτό τό πανηγύρι; Δέν ἔχετε παρά νά ἐπισκεφτεῖτε τίς φυλακές τῶν Φιλίππων. Ἐκεῖ, μέσα σ’ ἕνα ἀνήλιαγο κελλί οἱ δέσμιοι ἀπόστολοι τοῦ Κυρίου Παῦλος καί Σίλας ὑμνοῦν μέ θέρμη τόν ἅγιο Θεό. Οἱ ὑπόλοιποι φυλακισμένοι τούς ἀκοῦν ἔκπληκτοι (βλ. Πρξ 16,24-25). Ποῦ βρίσκουν αὐτή τή δύναμη; Δέν βρίζουν, δέν ὠρύονται, δέν χτυπιοῦνται, ψάλλουν· πῶς στ’ ἀλήθεια γίνεται αὐτό; Κι ὅμως, γίνεται! Εἶναι γεμᾶτοι πληγές καί αἵματα διότι τούς ράβδισαν, τά πόδια τους εἶναι ἀκινητοποιημένα στό ξύλο, ὅμως ἡ σωματική κακοποίηση δέν θίγει καθόλου τή χαρά τους. Ἀντίθετα, τήν αὐξάνει! Λίγο εἶναι νά ὑπομένεις μαρτύρια γιά τό γλυκύτατο ὄνομα τοῦ Χριστοῦ; Νά πάσχεις γι’ Αὐτόν πού σέ ἀγάπησε μέχρι τόν θάνατο, ἄν καί Θεός, καί μέ τήν ἀνάστασή του σοῦ ἄνοιξε τούς ὁρίζοντες τῆς ἀτελεύτητης ζωῆς; Τέτοιες στιγμές ἔχει ὑπ’ ὄψιν του ὁ Παῦλος ὅταν γράφει, τόσο ἀκατανόητα γιά τούς πολλούς: «Χαίρω ἐν τοῖς παθήμασί μου»! (Κλ 1,24). Γι’ αὐτόν τούτη ἡ ζωή, ἀκόμη καί στίς πιό δύσκολες ὧρες της, δέν εἶναι σύμβαση καί βάσανο. Δέν νοιάζεται «νά περνάει ὁ καιρός», δέν παρηγοριέται μέ παραμύθια τοῦ τύπου «θά ἔρθουν καλύτερες μέρες» ἔτσι, ὡς διά μαγείας. Οἱ καλύτερες μέρες ἦρθαν, τίς γεύεται, τίς ἐγκαινίασε ἡ ἀνάσταση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ! Τώρα τό μόνο πού μένει εἶναι νά ὁλοκληρωθοῦν μέ τήν ἀνατολή τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν καί τή συνάντησή του μέ τόν ἀναστημένο Σωτήρα του «πρόσωπον πρὸς πρόσωπον» (Α΄ Κο 13,12).
  Ναί, εἶναι καιρός χαρᾶς, ἀδέλφια! Τέρμα τά δάκρυα, οἱ κλειδαμπαρωμένες καρδιές καί τά κουρασμένα, ἄδεια βλέμματα! Μόνο φῶς καί ζωή καί εἰρήνη!
  Χριστός ἀνέστη!

Εὐάγγελος Ἀλ. Δάκας

"Ἀπολύτρωσις", Μάιος 2021