Θά σᾶς παρακαλοῦσα νά μέ συν­τρο­φεύσετε ἐμένα καί τίς φίλες μου σ’ ἕνα ὑπέροχο ταξίδι. Ἕνα ταξίδι ἀνα­μνήσεων πού ξεκινάει ἀπό τήν παιδική μας ἡλικία καί σφραγίζει μέχρι σήμερα τήν πορεία μας.
 Εἴχαμε τήν εὐτυχία νά εἶναι οἱ γο­νεῖς μας πιστοί χριστιανοί, μέ πρῶτο μέλημά τους τή σωστή διαπαιδαγώγησή μας. Αὐ­τοί μᾶς πῆραν ἀπό τό χέρι καί μᾶς ὁ­δή­γησαν στόν Χριστό καί στήν Ἐκ­κλησία του. Μέ ἐμπιστοσύνη καί ἀγάπη μᾶς ἐ­ναπέθεσαν στά χέρια τῶν κατηχητριῶν μας. Ἐκεῖνες ἀνέλαβαν τίς εὐαίσθητες ψυχές μας καί τίς ἔκαναν κοινωνούς τῆς πιό μεγάλης Ἀλήθειας.
  Ἀναρίθμητες οἱ χαρές πού γευτή­κα­με σ’ αὐτό τό φιλόξενο καί ἅγιο περι­βάλλον! Τά μαθήματα, πού ζωντάνευαν μπροστά μας τίς θεόπνευστες ἀλήθειες τῆς Βίβλου καί τά συναρπαστικά συνα­ξάρια τῶν ἁγίων μας, μᾶς σαγήνευαν. Τά γεμάτα ἀπό παλμό τραγούδια, οἱ ὄμορ­φες γιορτές καί οἱ ὑπέροχες ἐκδρομές μᾶς ἐνθουσίαζαν. Τά παιχνίδια μέ τά βραβεῖα καί τά δῶρα ὡς ἔπαθλα, ὄχι μό­νο στούς νικητές ἀλλά σ’ ὅλους τούς ἀ­γωνιζόμενους, μᾶς μαγνήτιζαν. Περισ­­σότερο ἀπό ὅλα ὅμως παραμένει χα­ραγ­μένη στίς καρδιές μας ἡ στοργική ἀ­γά­πη τῶν κατηχητριῶν μας, μέ κορυ­­φαία προσφορά τους τή διακονία στήν κα­τα­σκήνωση. Μιά πράγματι μοναδική ἐμπει­ρία, πού κάθε καλοκαίρι τά στελέ­χη τήν ἔκαναν ξεχωριστά συναρπαστική.

 Σταθμός πρῶτος: Πρώτη Φλώρινας
Στίς καταπράσινες πλαγιές τῆς ἀκρι­τικῆς Φλώρινας, τῆς αἱματοβαμμένης ἡ­ρω­ι­κῆς αὐτῆς γῆς τῆς πατρίδας μας, μπῆκε τό πρῶτο λιθαράκι στό πνευ­μα­τι­κό μας οἰκοδόμημα. Χαράχτηκε ὡς ἀνε­ξίτηλη σφαγίδα, σ’ αὐτό τό μαγευ­τικό ταξίδι. Ἀπό τήν ἔγερσή μας, τήν ὀρθρινή προσευχή, τή γυμναστική, τήν ἔπαρση τῆς γαλανόλευκης, γευόμασταν ἀτέ­­λειω­τες στιγμές χαρᾶς, τραγουδιοῦ, χο­ροῦ. Παιχνίδι μέ ἀπίστευτες τσου­βα­­λοδρομίες μέχρι τελικῆς πτώσεως στό γή­πεδο. Ἕνα καθημερινό πανηγύρι. Μέσα στόν ναό τῆς φύσης, στή σιγή τῆς βρα­διᾶς, κάτω ἀπό τόν Σταυρό τοῦ Χρι­στοῦ σφραγίζαμε τή μέρα μας μέ τόν ἦχο τοῦ σιωπητηρίου. Ὅμως πάνω ἀπό ὅλα μιά νεαρή, φλογερή ἀρχηγός μέ τόν λόγο τοῦ Θεοῦ στά χείλη καί στήν καρ­διά της συνέπαιρνε τίς παιδικές μας ψυ­χές. Ἀ­λησμόνητη ἡ πατρική εὐλογία τοῦ ἀ­ει­μνήστου Μητροπολίτου π. Αὐ­γουστίνου, μεγάλου ἀγωνιστοῦ καί φλο­γεροῦ ὑ­πέρ­μαχου τῆς Ὀρθοδοξίας. Οἱ παιδικές μας ψυχές γέμιζαν μέ καθάριο ὀξυ­γόνο Χρι­στοῦ.
 
Σταθμός δεύτερος: Πέραμος Κα­βά­λας
  Στή χρυσαφένια ἀκρογιαλιά τῆς Πε­ράμου λούστηκαν στό φῶς τοῦ ἥλιου ἀλλά καί τοῦ Χριστοῦ οἱ ἐφηβικές μας ψυχές. Σίγησαν οἱ ἀτέλειωτες ἀνησυχίες μας, ἱκανοποιήθηκαν οἱ ἀναζητήσεις μας. Ξανασυναντήσαμε τήν ἀγαπημένη μας ἀρχηγό, πού γνωρίσαμε στή Φλώ­ρινα, νά μᾶς δείχνει τό μονοπάτι πού ὁδηγεῖ στό φῶς. Ἐκεῖ προ­βλημα­τι­στή­καμε οὐσιαστικά καί φύγαμε μέ τήν ψυχή μας γεμάτη Χριστό!
  Ὕστερα μεγαλώσαμε, ἀνοίξαμε τά φτερά μας νά πετάξουμε μακριά, νά κυ­νηγήσουμε τά ὄνειρά μας, νά φτιά­ξουμε τίς δικές μας καινούργιες φωλιές. Ὅ­μως... ὅμως δέν νιώθαμε αὐτάρκεια, κά­τι μᾶς ἔλειπε, κάτι μεγάλο καί βασικό πού γέμιζε μέ νοσταλγία τίς καρδιές μας. Μᾶς ἔλειπε ὁ ζείδωρος λόγος τοῦ εὐαγ­γελίου, ἡ θαλπωρή τῆς συντροφιᾶς τοῦ κατηχητικοῦ καί προπάντων ἡ ἀδελφική κοινή ζωή τῆς κατασκήνωσης.
  Εὐλογητός ὁ Θεός πού προνόησε καί πάλι γιά μᾶς τά χαμένα πρόβατά του! Οἱ καλές μας κατηχήτριες μᾶς εἶχαν πάντα στή σκέψη, στή φροντίδα τους καί κυρίως στήν προσευχή τους. Ξανα­βρε­θήκαμε, ὥριμες πιά κυρίες -οἱ περισ­σότερες μέ οἰκογένεια, παιδιά, ἐργασία- ὡστόσο ὅμως μέ ἄσβεστη τήν ἐπιθυμία νά συνεχίσουμε τή χριστιανική ζωή πού εἴχαμε ἀρχίσει ἀπό τή μικρή μας ἡλικία.
 
Σταθμός τρίτος: Ἄνω Πορόια-Σερρῶν
  Συνειδητοποιημένες πιά γιά τό τί ζη­τοῦμε καί θέλουμε, ἐρχόμαστε στήν πλαγιά τοῦ Μπέλες. Ἀπό ἀκριτική πε­ριοχή ξεκινήσαμε τό ταξίδι μας καί σέ ἱστορική ἀκριτική περιοχή ἐπιστρέ­φου­με, μέ τή λαχτάρα τῶν παιδικῶν μας χρόνων, μέ τήν ὁρμή τῶν ἐφηβικῶν μας χρόνων καί μέ τή σταθερότητα, τή συ­νει­δητή ἐπιλογή τῆς ζωῆς μας, πού φέρ­νει ἡ ὡριμότητα. Ζωή μέ τόν Χριστό! Καί μέ μεγάλη μας χαρά συναντοῦμε τήν ἴδια ἀρχηγό, πού μᾶς συγκίνησε καί μᾶς συ­νεπῆρε στή Φλώρινα, μᾶς ἐνθουσίασε καί μᾶς ἀνύψωσε στήν Πέραμο, νά μᾶς πε­ριμένει γιά νά μᾶς ξεδιψάσει μέ τόν ζω­ντανό θεϊκό λόγο, νά μᾶς ἀφυπνί­σει καί νά μᾶς ὁδηγήσει σταθερά στήν ὁλοκλή­ρωση τῆς πνευματικῆς μας καλ­λιέργει­ας, σέ μιά ἰσόβια μαθητεία...
Τήν ἀρχηγό καί ὅλα τά στελέχη, πού μέσα ἀπό τήν κατασκηνωτική ζωή μᾶς γνώρισαν τόν Πλάστη καί Δημιουργό μας, τόν Σωτήρα καί Λυτρωτή μας, κα­θώς καί ὅλο τό μεγαλεῖο τῆς πίστης μας, τίς εὐχαριστοῦμε μέσα ἀπό τήν καρδιά μας!

Γ. Κ.