Τό πρωί τῆς 17ης Ὀκτωβρίου, Κυριακή τοῦ Σπορέως, ἀναχώρησε γιά τήν ἀνέσπερη βασιλεία τῶν οὐρανῶν ἕνας τίμιος βιοπαλαιστής, πολύτεκνος οἰκογενειάρχης, ἐκλεκτός ἀδελφός, μέλος τῆς Ἀδελφότητάς μας καί σεμνός σποριάς τοῦ θείου λόγου, ὁ Κυριάκος Τρι­ανταφυλλίδης (1953-2021). Τόν προπέμψαμε μέ πόνο ψυχῆς, ἀλλά δοξολο­γώντας τόν Θεό καί εὐχόμενοι νά κατατάξει τήν ψυχή του μετά τῶν δικαίων. Παραθέτου­με τόν ἐπικήδειο λόγο τοῦ π. Μιχαήλ, πνευματικοῦ τῆς Ἀδελφότητας:
«Αἰσθάνομαι χρέος ἀγάπης, ἀείμνηστε ἀδελφέ Κυριάκο, μέ τίς εὐχές τῶν πατέρων, νά πῶ δύο λόγια ἐκ μέρους τῆς Ἀδελφότητος τῆς “Ἀπολυτρώσε­ως”, μέσα ἀπό τήν ὁ­ποία ἐπί τόσα χρόνια διακόνησες τήν ἁγία μας Ἐκ­κλησία…
Τό πέρασμά σου ἦταν φωτεινό. Διακρίθηκες ἀπό τή νεότητά σου. Μέσα στήν ὀρ­φάνια, πού ἀπό ἑπτάχρονο παιδί γεύτηκες, χάλκεψες ἕναν τίμιο, ἀκέραιο χαρακτή­ρα, μέ ἐργατικότητα καί φιλότιμο. Λίγο ἀργότερα, ἡ γνωριμία καί ὁ σύνδεσμός σου μέ ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ σέ ὁδήγησαν στή συνειδητή χριστιανική ζωή καί μπόλιασαν τίς φυσι­κές σου ἀρετές μέ τά θεῖα νάματα τῆς πίστης, γιά νά πορεύεσαι στόν δρό­μο τῆς πνευματι­κῆς ζωῆς ὡς ἀγωνιζόμενος χριστιανός.
Διακρίθηκες ὡς οἰκογενειάρχης. Ἁρ­μο­νική ἡ σχέση σου μέ τή σύζυγο, μέ τά παιδιά καί τά ἐγγόνια σου, μέ τίς νύφες καί τούς γαμπρούς, μέ ὅλους τούς συγγενεῖς.
Στούς χώρους τῆς ἐργασίας σου ἐ­πίσης εὐσυνείδητος καί πάντοτε εὐχάριστος, πάντοτε πρόθυμος καί συνερ­γάσιμος. Ἐκεῖνο τό ὡ­ραῖ­ο, πλατύ χαμόγελό σου, κάτω ἀπό τό φαρδύ μουστά­κι, φώτιζε ὅλο τό πρό­σω­πό σου, διέλυε τήν ψυχρότητα καί ἔδινε μιά ἄλλη, εὐ­χάριστη νότα στό περιβάλλον.
Ἀλλά διακρίθηκες καί ὡς ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου. Ἀγάπησες τόν Χριστό μέ ὅλη σου τήν καρδιά καί αὐτή τήν ἀ­γάπη ἤθελες νά μεταδώσεις καί σέ ἄλ­λες ψυχές. Ἔτσι ἔγινες ἱεραπόστολος καί διέδιδες τόν λόγο τοῦ Κυρίου, διότι ἤξερες ἀπό τή δική σου ἐμπειρία ὅτι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἔχει δύναμη, μεταγγίζει ζωή. Ἤμουν νεαρός, ὅταν σέ ἔβλε­πα γεμάτο ζῆλο νά συνοδεύεις ἄλ­λοτε τόν ἀείμνηστο διδάσκα­λό μας Στέργιο Σάκκο καί ἄλλοτε τόν ἐπίσης ἀείμνηστο Παναγιώτη Παναγιωτίδη ἤ τόν Ἀριστείδη Ἀνδρεάδη στίς μάχες πού ἔδι­ναν κατά τῶν αἱρετικῶν γιά τή διασφάλιση τῆς πίστεως καί τήν καθαρότητα τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὑπῆρξες πρό­θυ­μος καί ἀ­κού­ραστος, λαμπρό παράδει­γμα γιά ὅ­λους ἐμᾶς, τούς νεότερους.
Αὐτό νά ἀποτελεῖ τή γλυκειά παρηγοριά γιά σένα, ἀγαπητή μας Κωνστα­ντίνα, καί γιά τά παιδιά σας, ὅτι ὁ Κυ­ριάκος βρίσκεται πλέον στούς κόλπους τοῦ Κυρίου, τόν ὁποῖο ἀγάπησε. Τώρα ἔχετε ἕναν ἄνθρωπο ἀπό τήν οἰκογένειά σας πρεσβευτή γιά σᾶς στόν Χριστό, στήν οὐράνια βασιλεία. Γι᾽ αὐτό, ὅπως ἀκούσαμε προηγουμένως νά μᾶς διδάσκει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στό ἀ­ποστολικό ἀνάγνωσμα, δέν πρέπει νά λυπούμαστε ὅπως “οἱ λοιποὶ οἱ μὴ ἔ­χοντες ἐλπίδα”. Σίγουρα ὁ θάνατος εἶ­ναι πόνος, γιατί φεύγει ὁ ἄν­θρωπός μας ἀπό τή δική μας συχνότητα. Ζοῦμε τόν πόνο, ἀλλά συγχρόνως ζοῦμε καί χαρά. Εἶναι ἡ χαρμολύπη, γιά τήν ὁποί­α μιλοῦν οἱ ἅγιοι πατέρες.
Μᾶς εἰρηνεύει ἡ βεβαιότητα ὅτι ὁ Κυριάκος βρίσκεται ἤδη στήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ, στή χώρα τῶν ζώντων. Ὑ­μνεῖ καί δοξάζει τόν Κύριο μέ τή βρο­ντερή φωνή του καί προσεύχεται γιά μᾶς. Νά τόν ἐπικαλεῖστε νά πρεσβεύει γιά τήν προκοπή σας. Εἶναι πολύ ὡραῖο νά ζήσετε αὐτή τή σχέση πού συνδέει τή στρατευόμενη Ἐκ­κλησία μέ τή θρι­αμβεύουσα. Γι᾽ αὐτό ἄλ­λωστε γίνονται τά Μνημόσυνα καί ἐπιπλέον στήν ἱερά πρόθεση, στήν προσκομιδή, ὁ λειτουργός μνημονεύει τούς κε­κοιμημένους μαζί μέ τούς ζωντανούς. Αὐτοί πού ἔ­φυγαν καί ὅλοι ὅσοι συνεχίζουμε ἐδῶ στή γῆ “τὸν καλὸν ἀγώνα τῆς πίστε­ως” εἴμαστε μέλη τοῦ αὐτοῦ σώματος, τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Χριστός μᾶς ἑνώνει. Ὁ χωρισμός τοῦ θανά­του δέν σημαίνει ἐξαφάνιση. Δέν χάθηκε ὁ ἄνθρωπός μας, ὅπως δυστυχῶς νομίζουν πολλοί καί ἀπελπίζονται. Ἐμεῖς, μέ­σα στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, ζοῦμε τή χαρά τῆς Ἀναστάσεως, πού εἶναι ἡ ἐγγύη­ση ὅτι ὁ ἀδελφός μας Κυριάκος ἀναπαύεται στή χώρα τῶν ζώντων.
Ἀδελφέ Κυριάκο, ἐκεῖ πού εἶσαι, κο­ντά στόν Κύριο, νά πρεσβεύεις γιά τήν ἐ­κλεκτή σου σύζυγο, γιά τά καλά σου παι­- διά καί τά ἐγγόνια, γιά τούς συγγενεῖς σου, ἀλλά καί γιά τή μεγαλύτερη οἰκογένεια τῆς “Ἀπολυτρώσεως” καί τῆς Ἐκ­κλησίας. Νά πρεσβεύεις νά μείνουμε στα­- θεροί στήν πίστη καί στή χά­ρη καί νά ἀ­ξιωθοῦμε μιά μέρα ὅλοι μαζί νά συναντηθοῦμε στόν οὐρανό καί νά δοξάζουμε καί νά ὑμνοῦμε τόν Κύριό μας. Αἰωνία σου ἡ μνήμη. Ἀμήν!».