- Κυρία, φωνάζει ὁ Γιῶργος ἀπό τό τελευταῖο θρανίο μόλις μπαίνω, μᾶς εἴ­χατε ὑποσχεθεῖ ὅτι στό πρῶτο μάθημα τῆς νέας χρονιᾶς θά ἀναλύσουμε τούς τελευταίους στίχους τοῦ ἐθνικοῦ μας ὕμνου!
- Ναί, Γιῶργο, δέν τό ξέχασα. Καί νομίζω ὅτι ταιριάζει νά μιλήσουμε αὐτή τήν ὥρα πού ἔχουμε Ὁμήρου Ἰλιάδα. Θυμάστε πῶς ξεκινάει τό ὑπέροχο αὐτό ποίημα;
- «Μῆνιν ἄειδε, θεά, Πηληιαδεω Ἀχι­λῆος οὐλομένην»… ἀντηχεῖ ὅλη ἡ τάξη ἀπό τούς στίχους τοῦ Ὁμήρου.
- Ὡραῖα, παιδιά… ποιό εἶναι δηλαδή τό θέμα;
- Ὁ θυμός τοῦ Ἀχιλλέα ἐναντίον τοῦ Ἀγαμέμνονα.
- Ἀπό τότε ὁ Ὅμηρος εἶχε ἀντιληφθεῖ τό κυριότερο πάθος τῆς ἑλληνικῆς φυλῆς.
- Ποιό εἶναι κυρία; Ὁ θυμός;
- Ἡ φαγωμάρα μας;
- Πολύ σωστά τό καταλάβατε. Εἶναι ἡ διχόνοια, πού ἐξακολουθεῖ νά ὑπάρχει στό… DNA μας! Αὐτή ἡ ἀνεξήγητη ἀντιπαλότητα μεταξύ τῶν Ἑλλήνων, πού σάν κατάρα μᾶς κυνηγᾶ καί προξενεῖ πολλά κακά. Γιγαντώνει τόν ἐγωισμό, τή ζηλοφθονία, τήν φιλαυτία, τήν ἀρχομανία, πυροδοτεῖ πολλές φορές ἀδελφοκτόνα πάθη καί μίση, τά ὁποῖα μειώνουν τά λαμπρά κατορθώματα τοῦ ἔθνους μας.
- Ὅμως τί σχέση ἔχει αὐτό μέ τόν ἐθνικό μας ὕμνο, κυρία;
- Ἔ, λοιπόν, ὁ Διονύσιος Σολωμός ἐπέλεξε -ὄχι τυχαῖα- νά τελειώσει τόν «Ὕμνον εἰς τήν ἐλευθερίαν» μέ τή δολε­ρή διχόνοια! Διαβάζω τίς τελευταῖες στροφές:

Ἡ Διχόνοια πού βαστάει
ἕνα σκῆπτρο ἡ δολερή·
καθενός χαμογελάει,
«Πάρ᾽ το», λέγοντας, καί σύ.

Κειό τό σκῆπτρο πού σᾶς δείχνει
Ἔχει ἀλήθεια ὡραία θωριά·
μήν τό πιάστε, γιατί ρίχνει
εἰσέ δάκρυα θλιβερά.
………………………………………
Στό αἷμα αὐτό, πού δέν πονεῖτε
γιά πατρίδα, γιά θρησκειά,
σᾶς ὁρκίζω, ἀγκαλισθῆτε
σάν ἀδέλφια γκαρδιακά.

Πόσον λείπει, στοχασθῆτε,
πόσο ἀκόμη νά παρθῆ·
πάντα ἡ νίκη, ἄν ἑνωθῆτε,
πάντα ἐσᾶς θ᾽ ἀκολουθῆ.

Οι στίχοι κρύβουν μία διαχρονική ἀ­λήθεια. Ἄν ἀναζητήσουμε παραδείγμα­τα διχόνοιας μέσα στήν ἱστορία μας, δυστυχῶς θά βροῦμε πάρα πολλά.
- Μᾶς εἴχατε πεῖ ὅτι οἱ ἀρχαῖοι Ἕλ­ληνες ἦταν ἴσως ὁ μοναδικός λαός στόν κόσμο πού εἶχε ἐπινοήσει μία θεότητα γιά τή φιλονικία, τή θεά Ἔριδα.
- Μπράβο, Παναγιώτη! Θυμάστε τόν μύθο μέ τό μῆλο τῆς ἔριδος, ἔ;
- Ναί, κυρία. Ἀλλά καί πρόσφατα στήν ἱστορία μας εἴχαμε ἐμφύλιους πολέμους. Ἐμένα ὁ παππούς μου, ὅταν διηγεῖται γιά τίς διαμάχες τῶν Ἑλλήνων τελειώνει πάντα μέ τή φράση: «Ρωμιῶν καβγάς, Τούρκων χαλβάς!»
- Ἀκριβῶς… Ἀκοῦστε τί γράφει γι’ αὐτό ὁ ἴδιος ὁ πρωτομάστορας τῆς λευτεριᾶς, ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης: «Εἰς τόν πρῶτο χρόνο τῆς Ἐπαναστάσεως εἴχαμε μεγάλη ὁμόνοια καί ὅλοι ἐτρέχαμε σύμφωνοι… καί ἐάν αὐτή ἡ ὁμόνοια ἐβαστοῦσε ἀκόμη δυό χρόνους, ἠθέλαμε κυριεύσει καί τήν Θεσσαλία καί τήν Μακεδονία, καί ἴσως ἐφθά­ναμε καί ἕως τήν Κωνσταντινούπολη... Ἀλλά δέν ἐβάσταξεν. Ἦλθαν μερικοί καί ἠθέλησαν νά γένουν μπαρμπέρηδες εἰς τοῦ κασίδη τό κεφάλι... Ἀπό τότε ἤρχισεν ἡ διχόνοια, καί ἐχάθη ἡ πρώτη προθυμία καί ὁμόνοια... Ἴσως ὅλοι ἠθέλαμε τό καλό, πλήν καθένας κατά τήν γνώμη του... Ἐξ αἰτίας τῆς διχονοίας, κοντέ­ψα­με νά χαθοῦμε, καί εἰς τούς στερνούς ἑπτά χρόνους δέν κατορθώσαμε μεγάλα πράγματα».
- Εἶναι πάντως τραγικό νά σκέφτεσαι ὅτι οἱ Ἕλληνες δεν νικιοῦνται τόσο εὔ­κολα στά πεδία τῶν μαχῶν, παρά ὅταν μαλώνουν μεταξύ τους.
- Ναί, Νικόλα. Κάποιος πολύ πετυχημένα εἶπε ὅτι οἱ Ἕλληνες εἶναι μεγάλοι στά μεγάλα καί μικροί στά μικρά… Θυ­μά­στε ἐσεῖς ἄλλα παραδείγματα ἀπό τήν ἑλληνική ἱστορία;
- Πελοποννησιακός πόλεμος, ἕνας ἐμφύλιος μετά τή δόξα τῶν Περσικῶν πολέμων!
- Ἡ ἐξορία τοῦ Ἀριστείδη!
- Ἡ θανατική καταδίκη τοῦ Σωκρά­τη!
- Ἡ διάλυση τῆς αὐτοκρατορίας τοῦ Μεγαλέξανδρου λόγῳ τῆς διαμάχης τῶν ἐπιγόνων του.
- Ἡ δίκη τοῦ Κολοκοτρώνη!
- Ἡ δολοφονία τοῦ Καποδίστρια!
- Ὁ ἐθνικός διχασμός πού ὁδήγησε στήν ἀπώλεια τῆς Μικρᾶς Ἀσίας…
- Ὁ ἐμφύλιος μετά τή δόξα τοῦ 1940!
- Πόσες ἄσχημες σελίδες ἔχει ἡ ἱστορία μας…
- Καί ὅλες ἀκολουθοῦν κάποια σελίδα δόξας!
- Εἴδατε, παιδιά, ποῦ ὁδηγεῖ ἡ διχόνοια; Καί ξέρετε; Εἶναι πολύ κοντά μας καί σήμερα.
- Ναί, κυρία, στή Βουλή ὅλο μαλώνουν! Καί στά παράθυρα τῶν ἐκπο­μπῶν.
- Μήν πάτε μακριά! Κι ἐδῶ μέσα πολλές φορές σᾶς βρίσκω μαλωμένους. Ἤ στεναχωρημένους καί κατσούφηδες...
Τά παιδιά σιωποῦν.
- Ποιός εἶναι ὁ πρῶτος στήν τάξη; Γιά ποιόν εἶπαν κάποιο ἔπαινο οἱ καθηγητές; Ζήλιες, κουβέντες... Ὑποτιμᾶς τόν συμμαθητή σου γιατί ξέρεις ὅτι εἶναι καλύτερός σου. Δέν χάνεις εὐκαιρία νά τόν κατηγορήσεις, νά τόν ὑποβαθμίσεις. Ἤ πάλι κοροϊδεύεις καί σχολιάζεις κάποιον πού δέν συμπαθεῖς. Ἀλλά καί online γίνονται τά ἴδια! Καί ἴσως ἐκεῖ πονά­ει περισσότερο. Ὑποτιμητικά ἤ ὑβριστι­κά σχόλια, ὁμάδες κουτσομπολιοῦ. Λό­για πού σάν τά πουλιά πετοῦν, πού λέει ὁ Ὅμηρος, ἀλλά δέν χάνονται. Μένουν στήν ψυχή κάποιου, τόν πληγώνουν καί τόν συνοδεύουν κάποιες φορές σέ ὅλη του τή ζωή.
- Καί τί κάνουμε τώρα, κυρία;
- Ἡ ἀγάπη καί ἡ ὁμόνοια ὁδηγοῦν στήν ἑνότητα. Ἄς ἀ­κούσουμε τά λόγια τοῦ Παλαιῶν Πα­τρῶν Γερμανοῦ στόν Παπαφλέσσα: «Δέν θέλουμε νά ἐννοήσουμε ὅτι τίποτε δέν ἐκάναμε νικήσαντες τούς Τούρκους, ἄν δέν νικήσουμε καί σύντομα τά πάθη μας.» Ἄς προσπαθήσουμε λοιπόν νά ἐ­ξορίσουμε τή διχόνοια… πρῶτα ἀπό ἐ­δῶ μέσα! Καί παντοῦ νά γινόμαστε πυ­ροσβέστες, εἰρηνοποιοί. Ἀντί νά ρίχνου­με λάδι στή φω­τιά, νά ρίχνουμε νερό… ἀγάπης. Ἐσεῖς τά παιδιά θά γίνεστε μέ αὐτό τόν τρόπο παράδειγμα καί γιά ἐμᾶς τούς μεγάλους... Τί λέτε;
- Θά προσπαθήσουμε, κυρία, ἄν καί δέν εἶναι τόσο εὔκολο λόγῳ... γονιδίων αἰώνων!
- Μήν ξεχνᾶτε ὅτι ὅλα μπορεῖ νά τά νικήσει ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, ὅταν συνεργαστεῖ μέ τή θέληση τοῦ ἀνθρώπου. Κα­λή χρονιά, λοιπόν, καί καλό μας ἀγώ­να!

M.E.X.