Πρώτη μέρα γιά τό σχολεῖο μετά τίς χριστουγεννιάτικες διακοπές κι ἤμουν προετοιμασμένη γιά ἕνα δύσκολο πρωινό ξύπνημα τῶν παιδιῶν. Δέν ἄργησα νά ἐπιβεβαιωθῶ.
Ὁ μεγάλος σηκώθηκε μές στά νεῦρα, γιατί τάχα τόν ξυπνήσαμε ἀργά. Γιά νά δείξει τήν δυσαρέσκειά του, πέταξε τίς πιτζάμες του στό πάτωμα. «Μάζεψε τές, γιατί θά βρεθοῦν κάτω ἀπό τό μπαλκόνι!» τόν ἀπείλησα μέ ἤρεμο τρόπο, εὐχαριστημένη πού διατήρησα τήν ψυχραιμία μου. Μία ἀπό τίς μικρές ἔκλαιγε μέ μαῦρο δάκρυ, καθώς αὐτά πού ἤθελε νά φορέσει ἦταν ἄπλυτα. Τί κι ἄν στενάζουν οἱ ντουλάπες ἀπό ροῦχα; Σέ ὅλες μου τίς ἐναλλακτικές προτάσεις ἐπέμενε νά ἀποκρίνεται μέ ἕνα πεισματικό ὄχι. Τό τελειωτικό χτύπημα ἦρθε ἀπό τό μικρό μας. Ξαφνικά ἀνακάλυψε πώς τοῦ στενεύουν τά παπούτσια του κι ἄς ἔτρεχε χθές ὅλο τό ἀπόγευμα μέ αὐτά χωρίς νά παραπονεθεῖ οὔτε στιγμή.
«Τσαγκαροδευτέρα...» σκέφτηκα και καθώς προσπαθοῦσα νά συγκρατηθῶ νά μή βάλω τίς φωνές, διαπίστωσα ἔκπληκτη πώς ἡ μεγάλη μου κόρη εἶχε μαζέψει ἀθόρυβα τίς πιτζάμες τοῦ ἀδερφοῦ της, ξετρύπωσε ἀπό τό συρτάρι τήν ἀγαπημένη μπλούζα τῆς ἀδερφῆς της καί προκάλεσε παιχνιδιάρικα τό μικρό πώς ἄν φορέσει γρήγορα τά παπούτσια του θά τοῦ δώσει ἕνα αὐτοκόλλητο!
«Μαμά, ἤμουν καλή μεγάλη ἀδελφή;» μέ ρώτησε, καθώς μέ ἀποχαιρετοῦσε γιά τό σχολεῖο καί τότε τά κατάλαβα ὅλα. Τό προηγούμενο βράδυ εἴχαμε μιλήσει γιά τήν οἰκογένεια τοῦ Μεγάλου Βασιλείου μέ ἀφορμή τήν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς του. Σταθήκαμε ἰδιαίτερα στό πρόσωπο τῆς Ἁγίας Μακρίνας, πού ἰδιαίτερα ἀγαπῶ. Εἴπαμε πράγματα ἁπλά. Πῶς παραστεκόταν στίς δουλειές τοῦ σπιτιοῦ τήν μητέρα τῆς Ἐμμέλεια, πῶς βοηθοῦσε στό μεγάλωμα τῶν ἀδελφῶν της καί στά μαθήματα, κα­θώς ἦταν ἡ πιό μεγάλη. Καί ἔπειτα εἴπαμε πῶς μέ τίς συμβουλές τῆς ἐνθάρρυνε τόν Βασίλειο νά ἀφιερωθεῖ ἐξ ὁλοκλήρου στόν Θεό, πῶς ἵδρυσε μοναστήρι μαζί μέ τήν μητέρα της ὅπου ἦταν ἡγουμένη ἡ ἴδια, πῶς στήριξε ὅλη τήν οἰκογένεια στίς θλίψεις, πῶς ὅλοι τρέχανε σ΄αὐτήν γιά κάποια συμβουλή καί βάραινε η ἡ σοφή  τῆς γνώμη, γι᾽ αὐτό και όλοι τήν φωνάζανε «ἡ Μεγάλη».
Πόσο κοντά μας ἔρχονται οἱ ἅγιοι, πόσο μιλοῦν στίς παιδικές καρδιές μετά ἀπό αἰῶνες σάν νά εἶναι δίπλα μας; Δοξολόγησα ἄλλη μία φορά τόν Θεό γιά τούς ἁγίους Του καί εὐχαρίστησα ξεχωριστά τήν ἁγία πού μέ τή ζωή τῆς ἐμπνέει καί τήν πρωτοκόρη μου... Τήν φίλησα γλυκά καί τῆς ψιθύρισα πώς θά εἶναι ἡ καλύτερη μεγάλη ἀδελφή σάν ἔχει πρότυπό της τήν Ἁγία Μακρίνα, «τήν Μεγάλη». Μοῦ χαμογέλασε καί εἶπε: «Ἀφοῦ ἔχω μητέρα τήν Ἐμμέλεια, θά προσπαθή­σω...».

Σ