῾Ο ᾿Ιεζεκιήλ εἶναι ὁ πρῶτος προ­φή­της πού ἔδρασε ἔξω ἀπό τήν ᾿Ιου­δαία. Κλή­θηκε στό προφητικό ἀξίωμα πέντε χρό­νια μετά τήν ἐξο­ρία του στή Βα­βυ­λώνα, σέ ἡλικία τριάντα ἐτῶν. ᾿Α­πό τήν ἡμέρα ἐκείνη ἔδρασε γιά 22 πε­ρίπου χρόνια ἀνάμεσα στούς ἐξόρι­­στους ᾿Ιου­δαίους ὡς ἀφοσιωμένος δοῦ­λος τοῦ Θεοῦ. ῾Υ­πῆρξε ὁ πνευμα­τικός ἡγέτης τῶν αἰχμα­λώ­των.
Μέ ὁράματα, συμβολικές πράξεις, ἀλλά καί μέ εὔγλωττη σιωπή ὁ Ἰεζεκιήλ μεταφέρει τό θέ­λημα τοῦ Θεοῦ. Μέ θεῖο φωτισμό πλη­ρο­φο­ρεῖται γεγονότα πού συμβαίνουν στήν Παλαι­στίνη καί ἐνημε­ρώνει τούς ἐξορίστους, ὥστε νά μήν ἀ­ποξενωθοῦν ἀπό τούς ὑπόλοι­πους ᾿Ιου­δαίους. ᾿Ενισχύει τήν πίστη τους στόν Θεό καί τούς βεβαιώνει ὅτι ἡ ἐθνική σω­τηρία τους θά πραγματο­ποιη­θεῖ ὄχι μέ τίς δικές τους δυ­νά­μεις ἀλλά μέ τή χά­ρη τοῦ Θεοῦ. Προαναγ­γέλ­λει τή νεκρα­νάσταση τοῦ ᾿Ισραήλ, τήν ἐπι­στροφή του στή γῆ τῶν πατέρων του, μέ ἀπα­ραί­τη­τη ὅμως προϋπόθεση τή μετάνοια καί τήν ἐ­σωτερική ἀνα­καί­νισή του. ᾿Επι­πλέ­ον, πέ­ρα ἀπό τήν ἀνα­σύ­σταση καί τήν ἐπάνοδο ἀπό τήν ἐξορία, ὁ προ­φή­της βλέπει τήν αἰώνια καί ἔν­δοξη ἀ­πο­κατά­σταση τῶν πιστῶν στήν ἐποχή τοῦ Μεσ­σία. Τό βιβλίο του ἀπο­τελεῖται ἀπό 48 κεφάλαια καί διαι­ρεῖται σέ τρία μέρη:

Α´. Προφητεῖες πρός τήν ᾿Ιουδαία καί τήν ᾿Ιερουσαλήμ (κεφ. 1-24)
Κεφ. 1-3: ῾Η κλήση τοῦ ᾿Ιεζεκιήλ στό προ­φητικό ἀξίωμα.
Κεφ. 4-11: Προφητεία γιά τήν κα­τα­στροφή καί τήν αἰχμαλωσία.
Κεφ. 12-24: Αἰτία τῆς τιμωρίας ἡ ἀ­ποστασία τοῦ λαοῦ καί τῆς ἡγεσίας τῶν ᾿Ιουδαίων.

Β´. Προφητεῖες πρός τά ἔθνη
(κεφ. 25-32)
᾿Ελέγχει καί προλέγει τά μέλλοντα γιά τούς ᾿Αμμωνίτες, Μωαβίτες, ᾿Ε­δω­μί­τες, Φι­λι­σταίους, Αἰγυπτίους καί γιά τίς πόλεις Τύρο καί Σιδώνα.

Γ´. Προφητεῖες γιά
τήν ἀποκατά­σταση καί τό ἔνδο­ξο μέλλον τοῦ ᾿Ισρα­ήλ (κεφ. 33-48)
Κεφ. 33-39: Η ἀνασύσταση τοῦ ᾿Ισραή­λ.
Κεφ. 40-48: Τό ὅραμα τοῦ νέου Να­­οῦ τῆς ᾿Ιε­ρουσαλήμ καί ἡ καινούργια λα­­τρεία.
Στό πρῶτο κεφάλαιο τοῦ βιβλίου πε­ριγράφεται ἕνα καταπληκτικό ὅρα­μα. Ὁ Κύριος ἐμφανίστηκε στόν Ἰε­ζε­κιήλ, γιά νά τόν ἐνι­σχύ­σει στήν πί­στη τῆς πα­ντα­χοῦ πα­ρουσίας του. Νά τόν διαβε­βαι­ώ­σει ὅτι δέν ἐγκα­τέλειψε τόν ἀπο­στά­τη λαό του, ἀλλά καί μετά τήν κατα­στροφή τοῦ Να­οῦ ἐξα­κο­λουθεῖ νά εἶναι μαζί του καί στόν τόπο τῆς ἐξο­ρίας.
Στά δύο ἑπόμενα κεφάλαια ὁ προ­φήτης παραθέτει τά λόγια μέ τά ὁποῖα ὁ Κύριος τόν καλεῖ στό προφητικό ἔρ­γο. Τόν ἐνθαρρύνει διαβεβαιώνοντάς τον ὅτι θά εἶναι σημαντική καί γλυκειά ἡ ἀπο­στο­λή πού τοῦ ἀναθέτει. Θά τόν γε­μίσει ἀ­γαλλίαση καί εὐφροσύνη κατά τήν ἐπι­τέλεσή της. Τόν προειδοποιεῖ ὅμως καί γιά τή σκληρή ἀντίδραση πού θά συνα­ντήσει ἀπό τούς πω­ρω­μένους ᾿Ιουδαί­ους.
Κείμενο
8. Καί σύ, υἱὲ ἀνθρώπου, ἄκουε τοῦ λα­λοῦντος πρὸς σέ, μὴ γίνου παραπι­κραί­νων καθὼς ὁ οἶκος ὁ παραπι­κραί­νων· χάνε τὸ στόμα σου καὶ φάγε ὃ ἐγὼ δίδω­μί σοι.
9. Καὶ εἶδον καὶ ἰδοὺ χεὶρ ἐκτεταμένη πρός με, καὶ ἐν αὐτῇ κεφαλὶς βιβλίου.
10. Καὶ ἀνείλησεν αὐτὴν ἐνώπιόν μου, καὶ ἦν ἐν αὐτῇ γεγραμμένα τὰ ἔμπρο­σθεν καὶ τὰ ὄπισθεν, καὶ ἐγέγραπτο ἐπ᾿ αὐτὴν θρῆνος καὶ μέλος καὶ οὐαί.
Μετάφραση
8. Καί σύ, ἄνθρωπέ μου, ἄκου αὐτόν πού σοῦ μιλάει. Μή γίνεσαι πικρόχολος, ὅ­πως τό ἔθνος σου τό πικρόχολο. Ἄνοι­ξε πλατιά τό στόμα σου καί φάε αὐτό πού ἐγώ σοῦ δίνω.
9. Καί εἶδα, καί νά, ἕνα χέρι ἁπλωμένο πρός ἐμένα, καί σ’ αὐτό ἕνα εἰλητάριο.
10. Καί τό ξετύλιξε μπροστά μου, καί ἦ­ταν γραμμένο μπροστά καί πίσω. Καί ἦταν γραμμένα σ’ αὐτό θρῆνος καί μοι­ρολόγι καί ἀλίμονο.
Μέσα σέ ἕξι στίχους (2,3-8) ὁ Κύ­ριος χρησιμοποιεῖ ἕξι φορές τή μετο­χή «πα­ραπικραίνων», γιά νά χαρακτηρί­σει τόν ἰουδαϊκό λαό, διότι, παρά τίς πλού­σιες εὐλογίες πού ἔλαβε ἀπό τόν Θεό, κατ᾿ ἐξακολούθηση τόν πικραίνει καί τόν ἐ­ξοργίζει μέ τήν ἀσέβεια, τήν ἀ­πεί­θεια καί τήν ἐκτροπή του στήν εἰ­δω­λο­λα­τρία. Ἀ­κόμη καί στόν τόπο τῆς ἐξο­ρίας πα­ρα­μέ­νει γογγυστής καί ἀπει­θής· συ­νεχίζει νά εἶναι «ὁ οἶκος ὁ παρα­πι­κραί­νων». Γι᾿ αὐ­τό ὁ Κύριος ζη­τᾶ ἀπό τόν δοῦλο του ᾿Ιε­ζεκιήλ νά ἀ­κούσει μέ προ­σοχή τή συμ­­βουλή του: «᾿Εσύ, υἱέ ἀν­θρώπου, νά μήν ἐπηρεα­στεῖς ἀπό τούς παραπι­κραί­νο­ντας. Νά παραμεί­νεις υἱός ἀνθρώπου, ὄνομα καί πράγμα ἄνθρω­πος, καί νά ὑ­πακοῦς στόν λόγο μου. Ἄ­νοιξε πλατιά τό στό­μα σου, γιά νά δε­χθεῖς μέσα σου ὅ,τι σοῦ προσφέ­ρω ἐγώ, ὁ Κύριος καί Θε­ός σου».
Ἕνα χέρι ἁπλώνεται πρός τόν προ­φήτη· δηλώνει τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ. Κρατᾶ ἕνα εἰλητάριο. Ἔτσι ὀνο­μαζό­ταν τό βιβλίο ἐκείνης τῆς ἐποχῆς. Ἦ­ταν μιά μεμβράνη -περγαμηνή ἤ πά­πυ­ρος- τυ­λι­γμένη γύρω ἀπό ἕνα κυλιν­δρικό ξύλο, τόν «κοντό». ῾Η μία ἄκρη τῆς μεμβράνης ἦταν κολλημένη πάνω στό ξύλο καί τό ὑπόλοιπο μέρος της τυλιγόταν σάν ρολό γύρω ἀπό αὐτό. Γιά νά τό διαβάσουν, μέ τό ἕνα χέρι κρα­­τοῦσαν τό ξύλο καί μέ τό ἄλλο τρα­­­­βοῦ­σαν τή μεμβράνη. Συνή­θως ἔ­­γραφαν μόνο ἀπό τή μία πλευρά τῆς μεμ­βρά­νης, γιά νά διευ­κο­λύνεται ὁ ἀ­να­­γνώ­­στης.
῾Ο Κύριος ξεδι­πλώνει τή μεμβράνη καί ὁ προφήτης πα­ρα­τηρεῖ ὅτι εἶναι γραμ­μένη καί ἀπό τίς δυό μεριές. Γιά τόν λόγο αὐτό ἀντιλαμ­βά­νεται ὅτι πε­ριέχει πολ­λές καί σοβαρές ἀπο­κα­λύ­ψεις. Μέ ἕνα μό­νο βλέμμα διαβάζει τό περιεχό­με­νό της καί ἀνακοινώνει τά τρία θέματά της: θρῆνος, μοιρολόγι, τα­λα­νι­σμοί. Ὁ λαός θά κλάψει καί θά μοιρο­λο­γήσει γιά τά δεινά πού θά τόν βροῦν. Ἀλλά καί ὁ προ­φήτης δέν πρό­κειται νά μείνει ἀμέ­τοχος στή μεγάλη αὐ­τή θλί­ψη.

Στέργιος Ν. Σάκκος