Ἕνα ὀργανωμένο ἐγκληματικό σχέδιο τῶν Νεότουρκων

  Ὁ ἀφανισμός τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀπό τή Μικρά Ἀσία (Ἰωνία Πόντο) καί τήν Ἀνατολική Θράκη δέν ἦταν τόσο ἀποτέλεσμα τῆς ἥττας τοῦ 1922. Ἦταν κυρίως ἡ τελειωτική πράξη τῆς συστηματικῆς ἐξόντωσης καί ἐκδίωξης τῶν χριστιανῶν (Ἀρμενίων, Ἑλλήνων) μετά τήν κυριαρχία τῶν Ὀθωμανῶν στή Μικρά Ἀσία.
  Τόν Ἰούλιο τοῦ 1908 μετά ἀπό ὑποκίνηση τῆς «Ἐπιτροπῆς Ἑνότητας καί Προόδου» τῶν Νεότουρκων, ὁ στρατός τῆς Θεσσαλονίκης ἐξεγέρθηκε καί ἀπαίτησε νά ἐφαρμοστεῖ τό Σύνταγμα τοῦ 1876, τό ὁποῖο εἶχε καταστεῖ νεκρό γράμμα. Ὁ Τζόρτζ Χόρτον, ἀμερικανός διπλωμάτης στήν Ἀθήνα τότε, γράφει: «...Ἡ ἀντίληψη πού ἐπικρατοῦσε στήν Ἑλλάδα καί τά Βαλκάνια γενικά ἦταν ὅτι τό Σύνταγμα σήμαινε ἴσα δικαιώματα γιά ὅλους στήν Τουρκία, ἀνεξάρτητα ἀπό τή θρησκεία τους ὅτι θά ἦταν τό ξημέρωμα μιᾶς νέας ἐποχῆς...». Δυστυχῶς γιά τόν Ἑλληνισμό τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας, τό κίνημα τῶν Νεότουρκων ἦταν μία φαινομενικά προοδευτική κίνηση μέ καθαρά ἐθνικιστικό πολιτικό πρόγραμμα.
  Οἱ ἀπόψεις του, στήν πραγματικότητα, στόχευαν στή δημιουργία τῆς νέας τουρκικῆς αὐτοκρατορίας, ὅπου δέν θά ὑπῆρχαν ἄλλα ἔθνη, ἐκτός ἀπό τούς Τούρκους. Βασικοί ὑποστηρικτές τοῦ κινήματος ἦταν οἱ Γερμανοί, πού ἐπιδίωξαν τήν οἰκονομική τους κυριαρχία στήν Ἐγγύς Ἀνατολή, εἰσηγούμενοι τήν ἐξαφάνιση τῶν μόνων ἀνταγωνιστῶν τους, τῶν Ἑλλήνων καί τῶν Ἀρμενίων.
  Ἔτσι πῆρε σαφῆ μορφή ἡ ἰδέα «Ἡ Τουρκία γιά τούς Τούρκους», πού ἀπέβλεπε στήν τελική ἐξόντωση ὅλων τῶν χριστιανικῶν πληθυσμῶν αὐτῆς τῆς αἱματοβαμμένης χώρας.
  Ἡ ἐφαρμογή τοῦ σχεδίου διωγμῶν ἄρχισε ἀπό τή Θράκη. Ὁ ἰθύνων νοῦς τῆς ἐξόντωσης τῶν Ἀρμενίων καί Ἑλλήνων ἦταν ὁ Ταλαάτ Μπέης. Οἱ διωγμοί, οἱ παράνομες φυλακίσεις, οἱ ἀπελάσεις, οἱ ἐμπρησμοί, οἱ λεηλασίες, οἱ ἐμπορικοί ἀποκλεισμοί καί ἄλλα πολλά δεινά σέ βάρος τῶν Ἑλλήνων δημιούργησαν ἕνα ρεῦμα φυγῆς τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἀπό τή Θράκη καί τά μικρασιατικά παράλια.
  Ὁ μελετητής καί ἱστορικός Χάρης Τσιρκινίδης γράφει: «Ἡ γενοκτονία τῶν Ἑλλήνων κατά τούς δύο τελευταίους μῆνες τοῦ 1913 καί κυρίως τό πρῶτο ἑξάμηνο τοῦ 1914 ἦταν συνειδητή ἐπιλογή τῆς κυβέρνησης τῶν Νεότουρκων καί θύματά της ὑπῆρξαν 400.000 Ἕλληνες, ὅπως ἀναφέρει ὁ ἀμερικανός πρέσβης στήν Κωνσταντινούπολη Χένρυ Μοργκεντάου».
  Μετά τή Θράκη οἱ διωγμοί ξεκίνησαν στά μικρασιατικά παράλια ἀπό τόν Τσεσμέ (ἀπέναντι ἀπό τή Χίο) μέχρι τόν Ἑλλήσποντο. Ἡ διαταγή τοῦ Ταλαάτ πασᾶ, ὑπουργοῦ Ἐσωτερικῶν, πρός τόν Διοικητή τῆς Σμύρνης Ραχμή Μπέη στίς 14/05/ 1914 ἔλεγε: «... Εἶναι ἐπεῖγον διά πολιτικούς λόγους νά ὑποχρεωθοῦν οἱ εἰς τά παράλια τῆς Μικρᾶς Ἀσίας κατοικοῦντες Ἕλληνες νά ἐκκενώσουν τά χωρία των, ὅπως ἐγκατασταθοῦν εἰς τά βιλαγέτια τοῦ Ἐρζερούμ καί ἄλλα...». Τό Ἐρζερούμ βρίσκεται στά βάθη τῆς Ἀνατολῆς. Ἡ μετοικεσία αὐτή ἰσοδυναμοῦσε μέ ἐξόντωση, ἀφοῦ γινόταν ὁδικῶς.
  Τόν Ἰούνιο τοῦ 1914 κατέστρεψαν τήν Παλαιά, τή Νέα Φώκαια καί τήν εὐρύτερη περιοχή. Ὁ γάλλος ἀρχαιολόγος Φέλιξ Σαρτιώ ἀπό τή Μασσαλία, πού διενεργοῦσε ἀνασκαφές τήν ἐποχή τοῦ διωγμοῦ στήν πόλη μητέρα τῆς δικῆς του πατρίδας, παραθέτει συγκλονιστικές περιγραφές στό βιβλίο του «Ἡ λεηλασία τῆς Φώκαιας καί ἡ ἐκδίωξη τῶν Ὀθωμανῶν Ἑλλήνων τῆς Μικρᾶς Ἀσίας». Ὁ ἑλληνικός πληθυσμός δέχθηκε ἄγριες ἐπιδρομές. Λεηλατήθηκαν 63 χωριά, μεγάλα ἀγροκτήματα καί οἱ πιό σημαντικές πόλεις. Οἱ νεκροί δέν ἦταν εὔκολο νά προσμετρηθοῦν. Ἔτσι στίς 11 Ἰουλίου 1914 ἀναγκάστηκαν νά ἀναχωρήσουν γιά τήν ἐλεύθερη Ἑλλάδα 120.000 Μικρασιάτες.
 Στά μέσα τοῦ χειμώνα τοῦ 1916 ἐκτοπίζονται ἀπό τήν περιοχή τῆς Μαύρης Θάλασσας Ἕλληνες ἄντρες, γυναῖκες καί παιδιά μέ ἀναγκαστική πεζοπορία σέ σκληρές καιρικές συνθῆκες. Πολλές χιλιάδες πέθαναν στόν δρόμο.
  Ἀκολουθεῖ ἡ γενοκτονία ἑνός ἑκατομμυρίου Ἀρμενίων τά ἔτη 1915 καί 1916, ἀλλά καί ἡ γενοκτονία τῶν Ἑλληνοποντίων. Μετά τή νίκη τῶν Ρώσων στό Σαρά Καμής, οἱ Τοῦρκοι παίρνουν ἔκτακτα μέτρα. Οἱ Πόντιοι πού ὑπηρετοῦν στόν τουρκικό στρατό ἀνακαλοῦνται, ἀφοπλίζονται καί κατατάσσονται σέ εἰδικά «Τάγματα Ἐργασίας», τά περιβόητα «Ἀμελέ Ταμπουρού». Ὑπολογίζεται ὅτι πάνω ἀπό 253.000 Πόντιοι κατετάγησαν σ᾽ αὐτά τά «Τάγματα θανάτου». Οἱ στερήσεις καί ἡ ἐξαντλητική ἐργασία τούς ὁδηγοῦσαν στόν θάνατο.
  Τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο θά ἐκδώσει στά Ἑλληνικά καί Γαλλικά, τό 1919, τόν ἀπολογισμό μέ τίτλο: «Μαύρη Βίβλος διωγμῶν καί μαρτυρίων τοῦ ἐν Τουρκίᾳ Ἑλληνισμοῦ (1914-1918)».
Στόν πρόλογο ἀναφέρονται μεταξύ ἄλλων: «...Πληθυσμός ὁμογενής ἐκ 490.063 ψυχῶν, διασπαρείς ἀνά τά ὄρη, τάς χαράδρας καί τά τουρκικά χωρία, ὑπέστη τοῖς πλείστοις τοῦ ἐξ ἀσιτίας, τοῦ ψύχους καί τῶν στερήσεων θανάτου...».
  Τό 1922 μέ τήν πυρπόληση τῆς Σμύρνης καί τή σφαγή χιλιάδων κατοίκων γράφτηκε ὁ ἐπίλογος «τῆς πατρίδας τῶν αἱμάτων καί τῶν δραμάτων», ὅπως τήν ὀνομάζει ὁ βάρδος τῆς Μεγάλης Ἰδέας, ὁ ποιητής Κωστῆς Παλαμᾶς.
  Γιά νά κερδίσουν τήν ἐμπιστοσύνη καί τόν σεβασμό τοῦ πολιτισμένου κόσμου οἱ Τοῦρκοι, ὀφείλουν νά μετανοήσουν γιά τά ἐγκλήματά τους. Τό ὀφείλουν στή μνήμη τῶν ἑκατομμυρίων θυμάτων τους. Ἀντί αὐτοῦ ὅμως προσπαθοῦν νά ἀποκρύψουν τίς γενοκτονίες τῶν Ἑλλήνων καί τῶν Ἀρμενίων. Τό 2009 ὁ Ἐρντογάν κάτι πῆγε νά πεῖ μέ τήν ὁμολογία: «Ἐπί χρόνια, στή χώρα αὐτή ἔγιναν κάποια πράγματα. Ἐκδιώχθηκαν ὅσοι εἶχαν διαφορετική ἐθνική ταυτότητα. Μήπως βγήκαμε κερδισμένοι; Θά πρέπει νά τό ξανασκεφτοῦμε...» (ἐφημ. «Ἑστία» 25/ 05/2009). Μακάρι! Ὡστόσο, τό Διεθνές Ἰνστιτοῦτο Γενοκτονίας καί Ἐγκλημάτων κατά τῆς ἀνθρωπότητας πού ἱδρύθηκε στήν Τουρκία τόν Ἰούλιο τοῦ 2021, δέν ἐπιτρέπει καμία αἰσιοδοξία, καθώς διαφαίνεται ὁ ἀπώτερος στόχος του νά ἀθωώσει τούς ἐγκληματίες μέ τή γνωστή τουρκική μέθοδο τῆς συστηματικῆς προπαγάνδας καί τῆς ἐξαγορᾶς συνειδήσεων. Οἱ Τοῦρκοι δουλεύουν μεθοδικά καί μέ μακροπρόθεσμη στρατηγική. Μένει νά δοῦμε ποιά θά εἶναι ἡ ἑλληνική ἀπάντηση.

Γεώργιος Ἐλ. Κυρίζογλου