Ἀπό τήν πένα τῶν ἀναγνωστῶν

  Συμμαζεύοντας μιά μέρα τό συρτάρι τῶν παιδιῶν μέ τά εἴδη χειροτεχνίας, διαπίστωσα πώς «περίσσευε» τό μαῦρο χρῶμα. Μαῦρα χαρτόνια ὅλων τῶν εἰδῶν: κανσόν, ὀντουλέ, γλασέ, στοιβαγμένα σέ μιά γωνιά... Τό ἴδιο συνέβαινε καί στό κουτί μέ τούς μαρκαδόρους, τίς νερομπογιές καί τίς τέμπερες. Τό μαῦρο χρῶμα εἶχε χρησιμοποιηθεῖ ἐλάχιστα.
  «Τί θά λέγατε νά κάνουμε κατασκευές χρησιμοποιώντας καί τό μαῦρο;». Δέν τούς πολυάρεσε ἡ ἰδέα μου, ἀλλά σάν ἄκουσαν ὅτι τό καλύτερο θά βραβευτεῖ, ρίχτηκαν μέ ὄρεξη στή... δημιουργία. Ἔτσι σέ λίγη ὥρα παρουσιάστηκαν κατασκευές μέ καραβάκια πού ἀρμένιζαν νύχτα, κόκκινες παπαροῦνες μέ τό μαῦρο τους σημάδι στό κέντρο, χελιδόνια πού ἰσορροποῦσαν στά καλώδια τοῦ ρεύματος. Ὅλα μύριζαν ἄνοιξη, αἰσιοδοξία καί χαρά. Τί κι ἄν κυριαρχοῦσε τό μαῦρο; Τά παιδιά εἶχαν καταφέρει νά ἀποτυπώσουν ὅλη τους τήν ἀνεμελιά στό χαρτί. Κι ἔγινε τό μαῦρο ἄλλο ἕνα χρῶμα στίς πολύχρωμες ζωγραφιές τους!
  Οἱ περισσότεροι ἔχουμε μία μαύρη πινελιά στό κάδρο τῆς καθημερινότητάς μας. Πολλοί ὄχι μόνο μία.
  «Τήν ἄνοιξη ἄν δέν τή βρεῖς, τή φτιάχνεις», γράφει ὁ Ὀδυσσέας Ἐλύτης καί ὁ σοφός λαός μας συμβουλεύει: «Ὅταν κλείνει μιά πόρτα, ἀνοίγει ἕνα παράθυρο». Πάντα κάπου ὑπάρχει μιά ἀχτίδα φωτός ἱκανή νά διαλύσει τό μαῦρο σκοτάδι! Ξεχνοῦμε ἴσως πώς ἀπό ἕναν σκοτεινό τάφο, ἑρμητικά κλειστό, ξεπήδησε τό ἀνέσπερο Φῶς, ἡ Ζωή καί ἡ Ἀνάσταση.
  Ἴσως τελικά θά βοηθοῦσε, ἄν κι ἐμεῖς ἐπιλέγαμε νά ζωγραφίζουμε τήν καθημερινότητά μας ὅπως τά μικρά μου σήμερα. Μέ τό μαῦρο χρῶμα νά τονίζει τίς ζωγραφιές μοναδικά.

Σ.Τ.

"Ἀπολύτρωσις", Ἀπρ. 2022