-Γιατρέ, ἔχετε δεῖ θαύματα ἐδῶ μέσα; ρώτησε ἀπρόκλητα ἡ Δέσποινα.
  -Ἔχουμε δεῖ. Ἀλλά γι᾽ αὐτό τό παιδί θαῦμα θά εἶναι... καί μόνο νά ἀναπνεύσει, ἀπάντησε ἀπέλπιδα ὁ ἐντατικολόγος, πού μέ λίγες ἁπλές κουβέντες προσπαθοῦσε νά ἐξηγήσει στούς γονεῖς τή βαρύτητα τῆς κατάστασης τῆς μικρῆς.
  Ὧρες κρίσιμες, ἀσήκωτες, ἐφιαλτικές. Νά νιώθεις τή γῆ νά φεύγει κάτω ἀπ' τά πόδια σου. Νά σκοτεινιάζει ὁ νοῦς σου. Σέ μιά στιγμή νά χάνεις τό παιδί σου... Νά ψάχνεις κάπου νά ἀκουμπήσεις, γιά νά ἀναστήσεις μέσα σου μιά μόνον ἀχτίδα ἐλπίδας, ἐκεῖ πού ἀδυσώπητος προβάλλει ὁ θάνατος.
...........................................................
  Μιά εὐλογημένη οἰκογένεια δημιούργησαν ὁ Ἀπόστολος καί ἡ Δέσποινα μέ τά τέσσερα χαριτωμένα παιδάκια τους. Βιοποριστικές ἀνάγκες ὅμως τούς ὁδήγησαν στό ἐξωτερικό, ὅπου ὁ Ἀπόστολος βρῆκε μιά καλή δουλειά, γιά νά μπορεῖ μέ ἄνεση νά ἀναθρέψει τή φαμίλια του. Εἶχαν ρυθμίσει τά προγράμματά τους, ὥστε τό Πάσχα νά τούς βρεῖ στήν Ἑλλάδα, γιά νά βαφτίσουν ἐκεῖ τή μικρή! Ὅλοι καί ὅλα ἕτοιμα: νονά, λαμπάδα, μπομπονιέρες, σταυρός, ροῦχα βαφτιστικά..., ἀφοῦ σέ δυό μέρες θά γινόταν ἡ βάφτιση στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Γεωργίου.  Ὅλοι καί ὅλα ἕτοιμα! Μά σέ μιά στιγμή ὅλοι καί ὅλα ἀλλάζουν... Σέ μιά μόνο στιγμή...
  Ἕνα αὐτοκινητιστικό δυστύχημα φέρνει τή μικρή διασωληνωμένη στήν Ἐντατική μέ βαρειά κρανιοεγκεφαλική κάκωση. Φάρμακα κατασταλτικά, ἀποιδηματικά, νευροχειρουργικές ἐπεμβάσεις... Οἱ γιατροί παλεύουν γιά νά περισώσουν ὅ,τι μπορέσουν ἀπό τό τραυματισμένο παιδικό κεφαλάκι. Οἱ εἰκόνες στήν ἀξονική τρομακτικές. Στήν καθημερινή ἐνημέρωση ἐπιβεβαιώνονται οἱ φόβοι καί οἱ ἀγωνίες τῶν γονιῶν.
  Κι ἡ βάφτιση πού δέν πρόλαβε νά γίνει; Ἔτσι θά φύγει τό παιδί; Μέσα στήν παραζάλη τους ἀνασύρουν ἀπό τά βάθη τους λίγο κουράγιο γιά νά ἑτοιμάσουν μιά ἄλλη βάφτιση. Τή δεύτερη μέρα νοσηλείας τοῦ παιδιοῦ χωρίς κολυμβήθρα, χωρίς καλεσμένους, μέ δέος καί συγκίνηση ὁ ἱερέας τοῦ νοσοκομείου ἐπιτελεῖ μέσα στόν ναό τοῦ πόνου τό μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος. «Βαπτίζεται ἡ δούλη τοῦ Θεοῦ...Ἐλπίδα».  Δακρύβρεχτοι συμμετέχουν σ᾽ αὐτό γονεῖς, γιατροί, νοσηλευτές.  «Ὅσοι εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύθητε». Μπορεῖ νά μή φόρεσε τά λευκά ρουχαλάκια τῆς βάφτισης, ντύθηκε ὅμως τόν ἴδιο τόν Χριστό καί στολίστηκε μέ τό φῶς Του.
  Μέρες καί νύχτες κυλοῦν ὀδυνηρά καί ζυμώνεται ὁ πόνος μέ τήν ἐλπίδα. Κι ὅσο τό παιδί φαίνεται νά ὑποκύπτει στό τραῦμα, τόσο οἱ γονεῖς ἀέναα, προσευχητικά, ἐπιστρατεύουν ὅλη τή θριαμβεύουσα ἐκκλησία προσδοκώντας τό θαῦμα. «Κύριε, Ἐσύ ξέρεις... ὅ,τι εἶναι καλύτερο γιά τό παιδί».
  Ἡ Ἐλπίδα τίθεται μερικές μέρες θεραπευτικά σέ βαθειά καταστολή. Αὔριο θά κοποῦν τά κατασταλτικά φάρμακα γιά «νά δοῦμε τί θά κάνει»... «Θαῦμα θά εἶναι καί μόνο νά ἀναπνεύσει», τούς εἶχε προετοιμάσει ὁ γιατρός. Αὐτό σημαίνει ὅτι  τό καλύτερο πού μποροῦν νά περιμένουν ἀπό τόν παιδικό ἐγκέφαλο εἶναι ἡ διέγερση τοῦ ἀναπνευστικοῦ κέντρου καί τίποτα περισσότερο.
  Περνάει ἡ πρώτη, ἡ δεύτερη, ἡ τρίτη μέρα χωρίς καταστολή. Μπαίνουν οἱ γονεῖς καθημερινά γιά νά ἀποχαιρετήσουν τήν κορούλα τους. Ὁ Ἀπόστολος στέκεται καί μέ βουβό κλάμα ἀκουμπάει τό ζεστό ἀκόμη κορμάκι της. Ἡ Δέσποινα τή φιλάει, τή χαϊδεύει, τῆς τραγουδάει παιδικά νανουρίσματα. Καί τό παιδί;;; Σαλεύει...! Κουνάει τά δαχτυλάκια του...! Εἶναι ἀλήθεια ἤ μήπως εἶναι ἰδέα της; Πλησιάζουν γιατροί καί νοσηλευτές κι ἡ στοργική μανούλα συνεχίζει τό παιδικό νανούρισμα. Καί τό παιδί δίνει καί πάλι σημάδια ὅτι τήν ἀκούει! Ἡ ἐλπίδα τους ψηλαφᾶ τό θαῦμα, καθώς τό θαῦμα ἀγγίζει τήν Ἐλπίδα τους!
  Σέ λίγες μέρες ἡ μικρή ἀποσωληνώνεται καί καταφέρνει νά ἀνταποκρίνεται μέ τόν τρόπο της στή φωνή τῆς μανούλας της. Σύντομα μεταφέρεται σέ κέντρο ἀποκατάστασης καί ἐκεῖ κάθε μέρα χαρίζει χαρές στούς ἀγαπημένους της γονεῖς. «Σήμερα ἔκλαψε πρώτη φορά!», διαλαλεῖ ἡ Δέσποινα «κι ἦταν ἡ πρώτη φορά πού χαιρόμουν τόσο πολύ ἀκούγοντας ἕνα παιδί νά κλαίει». «Εἶπε ῾῾μαμά᾽᾽»! κι ἡ μαμά δέν πιστεύει στά αὐτιά της. «Ἄρχισε νά πιάνει τό κουτάλι καί νά τό φέρνει στό στόμα της!». Κι ὁ Θεός πού θέλησε νά τούς χαρίσει τήν Ἐλπίδα, σιγά σιγά ὁλοκληρώνει τή θαυμαστή ἀποκατάστασή της.
...........................................................
  «Γιατρέ, ἔχετε δεῖ θαύματα ἐδῶ μέσα;»
  Ἡ πίστη τῶν γονέων μᾶς χάρισε ἕνα ἀκόμη θαῦμα στή Μονάδα Ἐντατικῆς Θεραπείας. Θαύμασα τό μεγαλεῖο τῆς πίστης τους. Διδάχτηκα ἀπό τήν ἐπίμονη ζωντανή προσευχή τους. Ζήλεψα τήν ὁλοκληρωτική παράδοσή τους στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἔνιωσα νά ξεπηδοῦν ἐλπίδες, ἐκεῖ πού ἀνθρωπίνως προβάλλουν ἀδιέξοδα.
  Κύριε, Ἐσύ πού εἶσαι ἡ Ἐλπίδα, ἀγκάλιασε τόν πονεμένο κόσμο μας καί θώπευσε μέ τήν παρουσία Σου κάθε ψυχή πού ἐλπίζει σέ Σένα!

Β. Α.

"Ἀπολύτρωσις", Μάιος 2022