Ἀγάπη καί ἁγιότητα

  Ἡ εὐαγγελική περικοπή πού ἀκούσα­με σήμερα (Λκ 6,31-36) καταλήγει σέ ἕνα πολύ σπουδαῖο παράγγελμα τοῦ Κυρίου, τό ὁ­ποῖο ἔχει σχέση μέ τόν προορισμό μας, μέ τή σωτηρία μας. Θά ἤθελα νά πα­ρα­κα­λέσουμε τό Πνεῦμα τό ἅγιο νά μᾶς φω­τί­σει, ὥστε νά κατανοήσουμε αὐτά τά λό­για καί νά τά φυλάξουμε μέσα στή σκέ­ψη μας καί στήν καρδιά μας γιά νά εἶναι τρο­φή, πνοή, φῶς τῆς ζωῆς μας.
  Λέγει, λοιπόν, ὁ λόγος τοῦ Κυρίου· Γί­νεσθε οὖν οἰκτίρμονες, καθὼς καὶ ὁ πα­τὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί. ῾Ο λόγος αὐτός συγγενεύει μέ τόν λόγο «῎Εσεσθε οὖν ὑ­μεῖς τέλειοι, ὥσπερ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐ­ρανοῖς τέλειός ἐστί» (Μθ 5,48). Καί ἔχει τό ἴδιο νό­ημα μέ τό «ἅγιοι γί­νε­σθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι» (Α´ Πέ 1,16). Τά λόγια αὐτά τοῦ Θεοῦ μας, τοῦ Κυρίου μας ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ἐ­πιση­μαί­νουν τόν προορισμό μας. Δεί­χνουν τόν στόχο μας, τό τέρμα τῆς ζωῆς μας, τῶν προσπαθειῶν μας καί τῶν ἀ­γώ­νων μας σ᾿ αὐτή τή ζωή, σ᾿ αὐτόν τόν κό­σμο. Καί ὅ­μως τί κρίμα, τί ἀδικία γιά τόν ἑαυτό μας, νά μελετοῦμε τόσα καί τόσα ἄλλα δευτε­ρεύοντα, τρι­τεύοντα, ἀ­σή­μαν­τα πράγμα­τα καί πολλά ὀλέθρια καί καταστρεπτικά καί νά μήν εἶναι τό πρῶ­το μέλημά μας καί τό πρῶτο θέμα μας τό θέμα αὐτό· ποιός εἶναι ὁ προ­ο­ρι­σμός μου, γιατί ὑπάρχω στή ζωή αὐτή;
  Σ᾿ αὐτό τό ἐρώτημα ἀπαντάει ὁ Κύ­ριός μας, ἀπαντάει τό Πνεῦμα τό ἅγιο μέ τά τρία αὐτά χωρία τά ὁποῖα ἀνέ­φε­ρα. Τό ἕνα λέγει· «ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι». Νά γίνουμε ἅγιοι, ὅπως καί ὁ Θεός εἶναι ἅγιος. Μά τί εἶναι αὐτό πού ἀκούω; Νά γίνω ἐγώ ἅγιος σάν τόν ἅγιο Κυριακό, πού γιορτάζει σήμερα, τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν φωτιστή τῆς με­γά­λης Ἀρμενίας, πού γιορτάζει αὔριο; Πῶς εἶναι δυ­νατόν; Εἶναι εὔκολο τό πράγμα αὐτό; Πολύ εὔκολο! Μπορεῖ νά βάλω στή σκέ­ψη μου νά γίνω κάτι καί νά μή γίνω. Οἱ νέοι μας, οἱ νέοι πού μέ ἀκοῦν, μπορεῖ νά σκέπτονται νά γίνουν κάτι, ἀλλά νά μήν τό κατορ­θώ­σουν. Γιατί; Γιατί τό νά γίνουν αὐτό πού θέ­λουν δέν ἐξαρτᾶ­ται μόνο ἀπό τήν ἐ­πι­θυμία τους. Πρέπει νά ὑπάρχουν καί οἱ προ­ϋποθέσεις. Ἀλλά γιά νά γίνω ἅγιος, φθά­νει νά τό θέλω, καί μπορῶ. Γιατί; Διότι τό θέλει ὁ Θεός. Τό νά γίνω ἅγιος ἐξαρ­τᾶται ἀπό δυό πα­ρά­γοντες: ἀπό τόν ἑ­αυ­τό μου καί ἀπό τόν Θεό. Ὁ Θεός τό θ­έλει, τό προστάζει καί μάλιστα μᾶς ἔδω­σε τίς δυνατότητες. Μᾶς ἔδωσε τό κατ᾿ εἰ­κό­να, πού ἄν τό καλλιεργήσουμε φθά­νουμε στό καθ᾿ ὁ­μοίωσιν. Μᾶς ἔδωσε πρότυπο τόν ἴδιο τόν Χριστό. Ὁ Θεός ἔ­γινε ἄν­θρω­πος καί συνέδεσε τή ζωή του μέ τή ζωή μας, τήν ἱστορία του μέ τήν ἱ­στορία μας γιά νά μᾶς βοηθήσει νά συν­δέσουμε κι ἐ­μεῖς τή ζωή μας μέ τή ζωή του καί τήν ἱ­στορία μας μέ τήν ἱστορία του. Νά πῶς μποροῦ­με νά γί­νου­με ἅγιοι. Ἅγιος εἶναι ὁ ἄν­θρω­πος τοῦ Θεοῦ.
  Ἀκόμη λέγει· «῎Εσεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι, ὥσπερ ὁ πα­τὴρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τέλειός ἐστι». Τέ­λειος, δη­λαδή νά μή μοῦ λείπει τίποτε, νά μήν ἔχω ἐπι­κίνδυνα καί ξένα στοιχεῖα στόν ἑαυτό μου, νά ἔχω θεῖα πράγματα. Κι ἐδῶ εἶναι πού μπερδευ­ό­μαστε, κι ἐδῶ εἶναι πού μπλο­κάρουμε καί ἀνα­τρε­πόμαστε καί παθαίνουμε τή μεγάλη κατα­στρο­φή. Διώχνου­με τά θεϊκά στοιχεῖα ἀπό τή σκέψη καί τήν καρδιά μας καί μπαίνει μέσα μας ὁ κόσμος καί ὅλα τά κο­σμικά. Μπερδευόμαστε, ζαλιζόμαστε, θολώνει ἡ σκέψη, ἀναστατώνεται ἡ καρδιά μας καί κατα­στρε­φόμαστε πέρα γιά πέρα.
  Τό νά γίνω ἅγιος, ἴσως δέν τό καταλαβαίνουμε. Τό νά γίνω τέ­λειος, ἴσως μᾶς φαίνεται ἀκατόρθωτο. Τό τε­λευ­ταῖο ὅμως πού ἀκούσαμε σήμερα εἶ­ναι πολύ πρακτικό καί πολύ κατανοητό· «γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες, καθὼς καὶ ὁ πα­τὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί», πού σημαίνει νά εἴμαστε σπλαγχνικοί, νά ἔχουμε ἀ­γά­πη. Νά τό πρῶτο σκαλί στόν ἀγώνα μας καί στήν προσπάθειά μας: ἡ ἀ­γά­πη. Καλ­λιεργώντας μέ τήν ἀγάπη τόν ἑαυτό μας, καλλιεργοῦμε καί τήν ἁγιότητα καί τήν τελειότητα.
  Ἀδέλφια μου, ὁ ἄνθρωπος ζῆ γιά νά ἐπιτύχει τήν ἁγιοσύνη του, τήν τελειότητά του, τήν οἰκτιρμοσύνη. Αὐτός εἶναι ὁ προορισμός μας. ῞Ολα τά ἄλλα πού κάνουμε στόν κόσμο αὐτό -σπουδές, προσπάθειες, ἐπιχειρήσεις- εἶναι ἀναγκαῖα βέβαια γιά τή ζωή μας, νά ἐξοικονομήσουμε τά πρός τό ζῆν, καί τά εὐλογεῖ ὁ Θεός καί μέ τή βο­ήθεια τοῦ Θεοῦ μποροῦμε νά τά πραγματοποιήσουμε. Ἀλλά ὅλα αὐτά δέν ἔχουν κανένα νόημα καί εἶναι ἐπικίνδυνα γιά τή σωτηρία μας, ἄν δέν βάλουμε μπροστά μας τόν πρῶτο καί κύριο στόχο τῆς ζωῆς μας, αὐτόν πού ταυτίζεται μέ τόν προο­ρι­σμό μας. Ὁ Κύριος μᾶς ἔδωσε ὅλες τίς προϋποθέσεις. Λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὅτι μᾶς ἔδωσε τόν «ἀρραβῶνα τοῦ Πνεύματος» (Β´ Κο 1,22). Εἶναι τό χρίσμα πού πήραμε. Τί με­γά­λη δύναμη, τί σπουδαία προϋπόθεση! Μποροῦμε, λοιπόν, ἐκμεταλλευόμενοι τόν ἀρ­ραβώνα τοῦ Πνεύματος, τό χρίσμα, ὅλες τίς εὐλογίες, πού μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός, νά γίνουμε σπλαγ­χνικοί, νά γίνουμε οἰκτίρμονες, νά γίνουμε τέλειοι καί ἅγιοι, νά ἐκ­πλη­ρώσουμε τόν προορισμό μας καί νά φθάσουμε ἐκεῖ πού μᾶς ἔταξε ὁ Θεός, πού μᾶς θέλει ὁ Θεός, πού μᾶς περιμένει ὁ Θεός: στήν ἔνδοξη καί εὐλογημένη βασιλεία του. Ἀμήν.

Στ. Ν. Σάκκος
Κυριακή 29-9-2002, Φίλυρο