Ὁ Νοέμβριος εἶναι ὁ μήνας τῆς προσδοκίας καί τῆς ἀναμονῆς. Ὅλη ἡ γῆ, μέ κρατημένη λές τήν ἀνάσα της, περιμένει τή μεγάλη γιορτή, τά Χριστούγεννα! Ὅ­ταν, λοιπόν, φτάνει αὐτός ὁ καιρός καί βλέπω τίς βιτρίνες ν᾽ ἀρχίζουν νά βάζουν καί πάλι τά γιορτινά τους, σκέφτομαι πάντα τό ἴδιο: Ξανά Χριστούγεννα! Ξανά χαρές! Ὅμως τί ἀκριβῶς θά γιορτάσουμε οἱ χριστιανοί τοῦ 21ου αἰώνα; Ποιός προσ­δοκοῦμε νά γεννηθεῖ, εἶναι σίγουρο ὅτι ξέρουμε;…
Τά Χριστούγεννα ἔρχονται ἀπό πολύ μακριά. Γύρω στό 2000 π.Χ. ὁ Ἀβραάμ, ἕνας γνήσια πιστός τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, πού ζοῦσε στή Χαρράν τῆς Μεσο­πο­τα­μίας, δέχεται ἀπό Ἐκεῖνον τό πιό ἐλπιδοφόρο μήνυμα πού ἀκούστηκε ποτέ στόν κόσμο: «Ἀβραάμ, σήκω ἀπό ᾽δῶ καί πήγαινε νά κατοικήσεις ἐκεῖ πού θά σοῦ δείξω! Θά βγάλω ἀπό σένα ἕνα ἔθνος μέγα καί θά σέ δοξάσω. Καί ἀπό τή γενιά σου θά προέλθει ἡ εὐλογία γιά ὅλες τίς φυλές τῆς γῆς» (Γέ 12,1-3). Ποιά παγκόσμια εὐλογία θά πηγάσει ἀπό τόν Ἀβραάμ καί θά πλημμυρίσει ὅλη τήν ἀνθρωπότητα; Χωρίς ἄλλο ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Λυτρωτής τοῦ παντός, αὐτός πού ἄν καί Θεός ἔγινε ἄνθρωπος, θριάμβευσε πάνω στόν θάνατο καί μᾶς χάρισε τήν ἀνάστα­ση καί τήν ἀναγέννηση. Νά ποιές εἶναι οἱ ρίζες τῶν Χριστουγέννων! Μάλιστα, ὅπως εἶπε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος στόν Ἰσραήλ, δηλαδή στά τέκνα τοῦ Ἀβραάμ, 2.000 χρόνια ἀργότερα: «Ἀβραὰμ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἠγαλλιάσατο ἵνα ἴδῃ τὴν ἡμέραν τὴν ἐμήν, καὶ εἶδε καὶ ἐχάρη» (Ἰω 8, 56). Μ᾽ ἄλλα λόγια: «Ὁ Ἀβραάμ, ὁ πατέρας σας, σκιρ­τοῦσε ἀπό τόν πόθο του νά δεῖ τήν παρουσία μου ἐδῶ στή γῆ, καί μέσῳ τοῦ προ­φητικοῦ πνεύματος τήν εἶδε! Καί χάρηκε!». Καί ἦταν τόση ἡ χαρά του πού δέν ἤθελε πλέον τίποτε ἄλλο στή ζωή του. Κι ἐνῶ ἦταν πλούσιος, μέ κοπάδια καί δούλους καί πλῆθος ἀγαθά, ἔζησε στή Χαναάν, ὅπου τόν ὁδήγησε ὁ Θεός, σέ σκηνές, δέν ἔχτισε ποτέ του σπίτι. Γιατί; Διότι, ὅπως ἐξηγεῖ θεοπνεύστως ὁ ἀπό­στολος Παῦλος, «ἐξεδέχετο… τὴν τοὺς θεμελίους ἔχουσαν πόλιν, ἧς τεχνίτης καὶ δημιουργὸς ὁ Θεός» (Ἑβ 11,10). Λαχταροῦσε δηλαδή τήν πόλη τήν ὁποία θε­μελίωσε, τεχνούργησε καί ἔχτισε ὁ Θεός. Δέν ἐπρόκειτο βέβαια γιά κάποια πόλη τοῦ κόσμου τούτου· ἐπρόκειτο γιά τόν Σωτήρα πού ὁ Ἀβραάμ ἔβλεπε προφητικά. Συνεπῶς τί νά ἔκανε τά ντουβάρια καί τά σπίτια μπροστά σ᾽ αὐτή τήν εὐλογία, τήν «πόλη» τῆς Ζωῆς; Μᾶλλον ἐμπόδιο θά τοῦ ἦταν, θά σκέφτηκε. Θά θόλωναν μέσα του τή λαχτάρα του γιά ἐκείνη, καί ἴσως καί νά τήν ἔσβηναν. Χίλιες φορές λοιπόν σκηνίτης!
Κι ἐνῶ ὁ δίκαιος Ἀβραάμ ἔζησε ἰσόβια μ᾽ αὐτή τήν πίστη καί τήν προσμονή, δυστυχῶς ἡ γενιά του, πού ξεπήδησε ἀπό τά σπλάγχνα του, δέν ἀκολούθησε τό παράδειγμά του. Ὁ Ἰσραήλ ἔγινε ἔθνος, ὅταν ἦταν σκλάβος τῆς Αἰγύπτου. Κι ἐνῶ ὁ Θεός τόν ἐλευθέρωσε ἀπό τά δεσμά του, κι ἐνῶ τόν προστάτεψε θαυμαστά ἀπό μύριες δυσκολίες στήν ἔρημο καί τοῦ χάρισε γιά πατρίδα του ἐκείνη τή γῆ τοῦ πατριάρχη του, τήν εὔφορη Χαναάν, ὁ τόσο εὐεργετημένος αὐτός λαός ἀποδεί­χθηκε στεῖρος στή σπορά τῆς Χάριτος. Ἡ ὑπόσχεση τοῦ Γιαχβέ στόν Ἀβραάμ, ὅτι θ᾽ ἀναδείξει ἀπό τήν οἰκογένειά του τόν Σωτήρα τοῦ κόσμου, παρέμεινε τελικά ἀπρόσιτη στούς Ἑβραίους, ἀνεπίγνωστη. Καί μάλιστα ὄχι μόνο δέν κατάλαβαν τήν ἐκπληκτική αὐτή ἐπαγγελία, ἀλλά σέ πλήρη ἀντίθεση μέ τόν πατέρα τους, ἀνίκανοι νά ἀντιληφθοῦν πέρα ἀπό τό χῶμα καί τίς ἡδονές του, τή διέστρεψαν ἐντελῶς καί ἀπό θεία παρακαταθήκη ἐλπίδας τή μετέβαλαν σ᾽ ἕνα κοσμικό, σοβινιστικό ἰδεολόγημα. Ἔτσι ὁ Μεσσίας, ὁ πρόξενος τῆς αἰώνιας ζωῆς καί ὁ δρόμος γιά τήν ἐπιστροφή τοῦ χαμένου ἀνθρώπου στό σπίτι τοῦ Θεοῦ καί Πα­τέ­ρα, ἔγινε στόν νοῦ τῶν Ἰσραηλιτῶν ὁ ἐγκόσμιος πανίσχυρος βασιλιάς πού θά ἀποκαθιστοῦσε τήν παλιά ἐθνική τους δόξα. Κυριολεκτικά ἄλλα ἀντ᾽ ἄλλων!...
Καί σκέφτομαι πάλι: Ἄραγε μόνον ὁ Ἰσραήλ ἀπέτυχε νά ἀντιληφθεῖ τί σωτηρία τοῦ ὑποσχέθηκε ὁ Θεός; Μήπως τό ἴδιο ἤ καί χειρότερα ἀποτυγχάνω κι ἐγώ, ὁ χριστιανός τοῦ 21ου αἰώνα; Τί περιμένω ἐντέλει νά γιορτάσω τά Χριστούγεννα; Τόν ἐρχομό τοῦ Κυρίου στόν κόσμο, γιά νά μπολιάσει ἐμένα τόν χωματένιο μέ Οὐρανό, ἤ μήπως μιά εὐκαιρία γιά γιορτή, μιά συναισθηματική κορύφωση ἤ ἀκόμη κι ἕνα θρησκευτικό ἄλλοθι γιά τίς μικρότητές μου ὅλον τόν ὑπόλοιπο χρόνο; Εἶναι γιά μένα ὁ Χριστός ὅ,τι δίνει νόημα στή ζωή μου, ὅπως ἦταν γιά τόν Ἀβραάμ, ἤ ψάχνω τό «νόημα» ἀλλοῦ, στά λαμπιόνια ἴσως, στά δέντρα, στά δῶρα, στή διασκέδαση ἤ ἔστω στόν «παραδοσιακό» ἐκκλησιασμό; Καί εἶπα πιό πάνω ὅτι αὐτό εἶναι χει­ρό­τερο ἀπό τό πάθημα τοῦ Ἰσραήλ, διότι ἐκεῖνος εἶχε στά χέρια του μόνο τήν ὑπό­σχεση γιά τόν Λυτρωτή. Ἐγώ πού ἔχω τή δυνατότητα νά μαθητεύω καί νά κοινωνῶ τόν ἴδιο τόν Λυτρωτή, πῶς ἐξακολουθῶ νά τόν ψάχνω σέ φτηνά ὑποκα­τά­στατα;
Ἔρχονται Χριστούγεννα! Ἄς μήν πάει χαμένη κι αὐτή ἡ χρονιά. Ἄς γίνει ἡ φετινή μεγάλη αὐτή γιορτή ἕνα ἐφαλτήριο γιά ἀπαγκίστρωση ἀπό τή φανταχτερή ψευτιά καί ἐπιστροφή στήν ἀλήθεια τῆς φάτνης. Ὄχι ἄλλη ἀναβολή. Αὔριο ἴσως νά εἶναι ἀργά. Τώρα εἶναι καιρός!

Εὐ. Ἀλ. Δάκας