Ἔχεις δεῖ νά κατακτιέται ἡ ἁγιότητα μέ μόνον ἕνα τάμα; Νά χαμηλώνει ὁ οὐρανός καί νά πληρώνει τήν ψυχή μέ ὅλα τά δῶρα του μετά ἀπό μία καυτή προσευχή; Ἔχεις συναντήσει καρδιά «κλαίουσαν» νά συντρίβεται σάν πήλινο σκεῦος καί νά ἀνασταίνεται θαυμαστά μετά ἀπό μία ἀληθινή συνάντηση μέ τόν Κύριο τῶν δυνάμεων;
  Εἶναι ἡ Ἄννα,  ἡ σύζυγος τοῦ Ἑλκανᾶ ἀπό τήν Ἀριμαθαία (βλ. Α´ Βα 1,12,2). Μία δίψα, μία ἀνάγκη τή σπρώχνει νά βρεθεῖ στή σκηνή τοῦ παντοκράτορος Θεοῦ. Ἐκεῖ μπροστά στή Σκηνή τοῦ Μαρτυρίου εὐωδιάζει ἡ ψυχή της ἀπόσταγμα πίστεως. «Ἐκχέω τὴν ψυχήν μου ἐνώπιον Κυρίου». Ταπεινά καί μέ ἐλπίδα ἀποζητᾶ τόν Κύριο. Τοῦ μιλᾶ. Ἀνοίγει τήν καρδιά της ὥς τά μύχια νά ἐπιβλέψει «ὁ Πατὴρ τῶν οἰκτιρμῶν» «ἐπὶ τὴν ταπείνωσίν» της.
  Τό σχέδιό Του ἀπό καιρό ἔχει ἀποκαλυφθεῖ σκληρό γι᾽ αὐτήν. Μένει ἄτεκνη ἐδῶ καί χρόνια. Ταπεινώνεται δίπλα στή Φεννάνα, τή δεύτερη σύζυγο τοῦ Ἑλκανᾶ, πού ἔχει παιδιά. Ἀνεβαίνει κάθε χρόνο μέ τόν σύζυγό της στή Σηλώ, γιά νά προσφέρουν τήν εἰρηνική θυσία τους. Ὁ ἱερέας Ἡλί στήν Ἄννα δίνει μόνο μία μερίδα λόγῳ τῆς ἀτεκνίας της, ἐνῶ στή Φεννάνα διπλή. Ἀθυμεῖ. Ἀποζητᾶ λίγη παρηγοριά κοντά στόν Κύριό της. Νά μείνει μόνη της μαζί του. Μυστικά, ἀθόρυβα, ὥρα πολλή ἐπικοινωνεῖ μέ τόν Κύριο Σαβαώθ. Ποιός τῆς ἔμαθε τή γλώσσα αὐτή τοῦ οὐρανοῦ; Ποιός τῆς δίδαξε τή δύναμη τῶν γονάτων; Ἀπό ποῦ ἄντλησε τήν ὑπομονή στό ἐπίπονο αὐτό ἔργο;
  Κι ἐνῶ «φωνὴ αὐτῆς οὐκ ἠκούετο», ζεῖ ἀπόλυτη τή βεβαιότητα ὅτι τήν ἀκούει ὁ Θεός. Ἐλεύθερα, ἁπλά, εὐλαβικά ξεδιπλώνει μπροστά του τό αἴτημά της. Καταθέτει θυσιαστικά τό τάμα της: «Δῷς τῇ δούλῃ σου σπέρμα ἀνδρῶν καὶ δώσω αὐτὸν ἐνώπιόν σου δοτὸν ἕως ἡμέρας θανάτου αὐτοῦ». Μία συναλλαγή μέ διαστάσεις αἰώνιες.
  «Ἕως πότε μεθυσθήσῃ;», ἀκούγεται ἡ ἐπιτίμηση τοῦ ὑπηρέτη τοῦ ἀρχιερέα. Δέν τήν τρομάζει. Δέν ἀγανακτεῖ. «Πορεύου ἐκ προσώπου Κυρίου», δέχεται τήν ἐντολή ἀκόμη πιό σκληρή. Αὐτό τή λυπεῖ. «Οὐχί, κύριε!», ἀποκρίνεται ἀνεξίκακα. «Μή μέ θεωρεῖς μεθυσμένη! Ἐδῶ βρῆκα τόν παρηγορητή τῆς καρδιᾶς μου, τόν γλυκασμό στήν πίκρα μου. Μή μοῦ στερεῖς αὐτή τή γλυκιά ἐμπειρία!». Θαυμάζει ὁ ἀρχιερέας. Τήν κατευοδώνει. «Ὁ Θεὸς Ἰσραὴλ δῴη σοι πᾶν αἴτημά σου».
  Ποιός δέν θά ἤθελε νά ἀποσπάσει τό μυστικό μιᾶς τέτοιας θερμῆς προσευχῆς; Ποιός δέν θά ζήλευε τήν εὐλογημένη δούλη τοῦ Θεοῦ Ἄννα; Μέσα της ἁπλώνεται πιά ἡ εἰρήνη, ἡ πληρότητα, ἡ μακαριότητα. Κι ὅσο πιστεύει στήν ἀπάντηση τοῦ Θεοῦ, τόσο θεριεύει μέσα της ὁ πόθος νά προετοιμάσει ἀντάξιο τό ἀνταπόδομά της.
Ζεῖ ὁ Θεός καί χαρίζει θαυμαστά νεκρανάσταση στά σπλάχνα της. Γεννιέται ὁ Σαμουήλ· τό ὄνομά του σημαίνει «Θεαίτητος», τό παιδί πού ζητήθηκε ἀπό τόν Θεό. Τί πιό εὐφρόσυνο γιά τήν πιστή μητέρα νά θυμᾶται συνεχῶς μέ τό ὄνομά τουτήν εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ στή ζωή της!
  Τώρα πιά στέκεται πλάι στό ἱερό βρέφος μέχρι νά ἀπογαλακτιστεῖ. Δέν κλονίζεται στήν ἀπόφασή της νά παραστήσει τό ἀγαπημένο της βλαστάρι θυσία ἐκλεκτή γιά τόν Θεό. Στοργικά ἐξηγεῖ στό μικρό παιδί πώς ἡ παρουσία του ἀνάμεσά τους εἶναι δῶρο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Τί ἄλλο θά τοῦ ἀφηγοῦνταν στό προσκεφάλι του; Γιά τό ἱερό της τάμα, πού τόσο θά ἤθελε νά πραγματοποιηθεῖ. Καί στό νανούρισμα ἀκόμη σίγουρα θά ἔψαλλε μέ εὐγνωμοσύνη στόν Θεό, πού εἶναι Μεγάλος καί Θαυμαστός.
  Ἀνάσα της γίνεται ἡ προσευχή: νά ἀξιωθεῖ ὁ μικρός της Σαμουήλ νά παρουσιαστεῖ στόν ναό τοῦ Κυρίου «καὶ καθήσεται ἕως αἰῶνος ἐκεῖ». «Ἀξίζει, Σαμουήλ, νά Τόν ὑπηρετοῦμε μέ ὅλη μας τήν ὕπαρξη. Πόσο τό θέλω καί γιά σένα, παιδί μου!». Ὑπέροχη μητρική καρδιά!
  Ὥσπου ἔρχεται ἡ μέρα νά ἀνταποκριθεῖ στό μεγάλο της τάμα. Ὅ,τι ἀγάπησε περισσότερο τό προσφέρει στόν Κύριο Σαβαώθ. Στέκεται μέ παρρησία μπροστά στόν Ἡλί. Τοῦ θυμίζει τό περιστατικό, τοῦ παρουσιάζει τό θαῦμα, τοῦ ἀποκαλύπτει τό τάμα: Εἶναι τό παιδί πού μοῦ χαρίστηκε καί τό ἐπιστρέφω γιά πάντα στόν Κύριο. «Ἄς ὑπηρετεῖ σέ ὅλη του τή ζωή τόν Κύριο!». Ἡρωική καρδιά μία τέτοια μάνα! Ὁλόκληρη τοῦ Θεοῦ! Δέν θά Τοῦ τό ζητήσει πίσω. Ἰσόβια ἡ προσφορά της! Πανηγυρίζει ἡ ψυχή της. Ὅ,τι δίνεις στόν Θεό εἶναι ἀκόμη πιό δικό σου.
  Καύχημα καί δόξα της ὁ Θεός! Ἀκοίμητη ἡ εὐγνωμοσύνη της: «Οὐκ ἔστιν ἅγιος πλήν σου, Κύριε»! Κι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ τήν καταδιώκει. Τήν ἀξιώνει τοῦ χαρίσματος τῆς προφητείας. Τῆς χαρίζει ἄλλα ἕξι παιδιά. Ἡ Ἐκκλησία μας τήν ἐπαινεῖ γιά «τὸ καρτερόφρον καὶ τὸ τῆς εὐτεκνίας».
Τῇ ἐνάτῃ τοῦ μηνός Δεκεμβρίου ἱκετευτικά στεκόμαστε μπροστά σου, ἁγία προφήτιδα Ἄννα! Πιάσε μας ἀπό τό χέρι νά μᾶς ὁδηγήσεις στή «Σηλὼ» τῆς ἀληθινῆς συνάντησής μας μέ τόν Θεό! Νά μαθητεύσουμε θέλουμε στά γόνατά σου. Νά στήσουμε ἐκεῖ τό λίκνο τῶν παιδιῶν μας. Μήπως σωθοῦν...

Οὐρανοδρόμος

«Ἀπολύτρωσις», Δεκ. 2022