Στά συντρίμμια τοῦ μοιραίου τρένου
Τέμπη 28-2-2023 11.20’μ.μ.

Στάχτη τό σῶμα πού
ἔθρεψα στά σπλάχνα μου.
Ψάχνω στ᾽ ἀποκαΐδια
νά βρῶ τήν ἀνάσα του,
ν᾽ ἀγγίξω τόν πόνο του...
Μά ἔλειωσε μές στή φωτιά
τῆς φονικῆς ἀμέλειας,
ἐξαϋλώθηκε
τῆς καρδιᾶς μου ὁ ἀνθός,
ἡ ἀπαντοχή κι ἐλπίδα μου!
Μεταλλάχτηκε τ᾽ ἀνέμελο γέλιο
σέ τρόμου κραυγή,
πρίν γίνει ἀστέρι τ᾽ ἀστέρι μου,
κι ἀφήσει τά ὄνειρά του
νά σέρνονται στίς ράγιες
αἱμόφυρτα!
Τόσο λίγα τά εἴκοσι χρόνια
πού λάτρεψε ἡ ψυχή μου!
Ἡ σκέψη μου αἱμορραγεῖ,
ἔγινε ἡ ἀνάσα μου ἀναστεναγμός,
πέφτω μέσα στό «γιατί;»
καί πνίγομαι!
Ὁ βίαιος θάνατος ἐπέβαλε σιγή!
Ἀπό σεβασμό, τό τραγούδι
σταματῆσαν τά πουλιά,
δάκρυσε ὁ Πηνειός,
ἡ Ἄνοιξη πισωπάτησε
κι ὁ ἄνεμος κόπασε.
Μόνο κάποιοι πονοκάπηλοι
θορυβοῦν...
Μέ σφάζουν μ᾽ ἐρωτήσεις,
ἐπιμένοντας ν᾽ ἀκούσουν
γιά τό τελευταῖο μήνυμα
τοῦ παιδιοῦ μου...
Ἔμεινε στόν πρόλογο ἡ ζωή του
κι ἐγώ, μέ ἄδεια ἀγκαλιά,
σέ ἄδειο ἐπάνω φέρετρο,
μέ πύρινα δάκρυα,
τόν θλιβερό θά γράψω ἐπίλογο...
Τί τραγική εἰρωνεία
ὁ τελευταῖος ἀσπασμός!
Ἄραγε, θησαυρέ μου,
ἔγινε τό μαρτύριό σου
δύο ὁλόλευκα φτερά,
Ἄγγελος νά στέκεσαι
δίπλα στόν θρόνο τοῦ Θεοῦ!

Σέ ἱκετεύω, φῶς καί ἥλιε μου,
νά ἔρχεσαι πότε-πότε
νά φωτίζεις τή σκοτεινιά μου...

Φ. Φωτιάδου - Κων/νου