Ἀπό τή στιγμή πού ὁ Κύριος ἀναστήθηκε, ἡ ἀνθρώπινη φύση του ἐγκατέλειψε τή συχνότητα τοῦ κόσμου τούτου καί μπῆκε στή σφαίρα τῆς ἀφθαρσίας καί τῆς θείας δόξας. Εἶναι ἀσύλληπτη ἡ σοφία καί ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ! Ἐνῶ ἕνωσε τήν ἀνθρωπότητα μέ τή θεότητά του καί τήν ἔκανε ἑαυτό του, δέν ἐπέτρεψε νά δοξαστεῖ αὐτόματα ἀλλά ὑπέμεινε ὅλη τήν ἀδυναμία της -πλήν τῆς ἁμαρτίας-, καί ἔφτασε ἀκόμη καί στόν θάνατο. Ὥστε ἔτσι νά συμμεριστεῖ τίς ὠδίνες μας καί νά μή μᾶς σώσει ἀλώβητος, ἀπό τό ὕψος τῆς παντοδυναμίας του, ἀλλά μπαίνοντας κι αὐτός στό καμίνι τῶν βιοτικῶν θλίψεων. Πραγματικά, δέν ὑπάρχουν λόγια ἤ νοήματα ν’ ἀγγίξουν τό μέγεθος τῆς φιλανθρωπίας του!
  Ὡστόσο ἡ δόξα τοῦ Ἰησοῦ, δηλαδή ἡ ἀνάστασή του, ὁλοκληρώθηκε στό πλαίσιο τοῦ ἱστορικοῦ χρόνου μέ τό γεγονός τῆς ἀνάληψής του στόν Οὐρανό σα­ράντα μέρες μετά. Ὄχι ἀσφαλῶς ὅτι τότε τόν ὑποδέχτηκε σύνθρονό του ὁ Πατέρας, ἀλλά ὅτι τότε ἔδειξε αὐτή τήν ἀλήθεια αἰσθητά στούς μαθητές του.
  Ὅμως ἡ ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ δέν σήμαινε μόνον ἀναχώρηση. Σήμαινε καί ἐπάνοδο. Ἐνῶ ἦταν τό τέλος τῆς ἐπίγειας πορείας του, ἦταν ταυτόχρονα καί τό ξε­κί­νημα τοῦ ἐρχομοῦ του γιά δεύτερη φορά, ἡ ἀπαρχή τῆς Δευτέρας του Παρουσίας. Ὅπως λέει ρητῶς στήν Ἀποκάλυψή του στόν εὐαγγελιστή Ἰωάννη, «Ἰδοὺ ἔρχομαι ταχύ!» (Ἀπ 22,7), «Ἰδού ἔρχομαι γρήγορα!». Ναί! Δέν ἀνέβηκε ὁ Νικητής Ἰησοῦς στόν Οὐρανό γιά νά ἀναπαυθεῖ στίς δάφνες του, ἀλλά γιά νά ἁρπάξει «αἰχμαλωσίαν», λάφυρα, καί νά τά χαρίσει σέ μᾶς, τά παιδιά του, ἀμέσως, χωρίς νά χάσει λεπτό! (βλ. Ἐφ 4,8).
  Δέν εἶναι δυνατόν νά προσεγγίσουμε περισσότερο τό μυστήριο αὐτό. Δέν ἔχουμε τίς προϋποθέσεις. Καί ἐπειδή ὁ Κύριος τό γνώριζε αὐτό, καί γιά νά μήν καταβληθοῦμε ἀπό τήν ἀπογοήτευση ὅτι, ἐνῶ πέρασαν τόσοι αἰῶνες ἀπό τότε, δέν συνέβη ἀκόμη ἡ Δευτέρα Παρουσία του, μᾶς ἔδωσε ἀποδείξεις ἀτράνταχτες ὅτι θά συμβεῖ, ὅτι δέν πρέπει νά κλονιζόμαστε καθόλου πάνω σ’ αὐτό τό θέμα. Ἤδη λίγο πρίν τό Πάθος του μίλησε στούς μαθητές του ἐκτενῶς γιά τή μεγάλη ἐκείνη ἡμέρα τῆς συντέλειας τῶν αἰώνων, καί μάλιστα μέ τόν γνωστό ἀπό τούς προφῆτες τρόπο τῆς πολλαπλῆς προφητείας. Ἐξήγησε δηλαδή ὅτι μετά τήν ἀνάληψή του θά συμβοῦν πόλεμοι, ἐπιδημίες, λιμοί καί σεισμοί καί ἡ πρώτη Ἐκκλησία θά διωχθεῖ τόσο σκληρά, ὥστε οἱ πολλοί νά χάσουν τήν πίστη τους. Τό εὐαγγέλιό του θά κηρυχθεῖ σέ ὅλη τήν οἰκουμένη (ὅπως τή γνώριζαν τότε) καί ἔπειτα ἡ Ἰερουσαλήμ θά σαρωθεῖ ἀπό τούς Ρωμαίους κατακτητές. Τότε θά ἐμφανιστοῦν στόν Ἰσραήλ καί διάφοροι ψευ­δόχριστοι καί ψευδοπροφῆτες. «Εὐθέως δὲ μετὰ τὴν θλῖψιν τῶν ἡμερῶν ἐκείνων» θά σκοτισθεῖ καί θά σαλευθεῖ τό σύμπαν «καί τότε θά φανεῖ τό σημεῖο τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου στόν οὐρανό, καί τότε θά θρηνήσουν ὅλες οἱ φυλές τῆς γῆς καί θά δοῦν τόν υἱό τοῦ ἀνθρώπου νά ἔρχεται πάνω στίς νεφέλες τοῦ οὐρανοῦ μέ δύναμη καί δόξα πολλή...» (βλ. Μθ 24,29-30).
  Σήμερα γνωρίζουμε ἀπό τήν Ἱστορία ὅτι ὅλα ὅσα εἶπε ὁ Κύριος πώς θά συμ­βοῦν μέχρι καί τήν καταστροφή τῶν Ἰεροσολύμων ἔχουν πραγματοποιηθεῖ ἕως κε­ραίας. Ἄρα, ἀφοῦ ἐπαληθεύτηκαν τόσες καί τόσο λεπτομερεῖς προφητεῖες, θά ἐπαληθευτεῖ ἀσφαλέστατα καί ἡ τελευταία γιά τή Δευτέρα Παρουσία του. Τό «εὐ­θέως δὲ» δέν σημαίνει ὅτι τό γεγονός αὐτό θά λάβει χώρα ἀμέσως μετά τήν κα­τα­στροφή τῶν Ἰεροσολύμων, ἡ ὁποία συνέβη τό 70 μ.Χ.. Ἁπλῶς οἱ προφῆτες, ὅταν ἤθελαν νά δηλώσουν ὅτι πολλά γεγονότα σέ διαφορετικούς χρόνους συνδέονται ἄρρηκτα μεταξύ τους καί ἀποτελοῦν ἑνότητα, τά ἀφηγοῦνταν σάν νά συνάπτονταν ἄμεσα. Ἄλλωστε ὁ Χριστός ξεκαθάρισε, καί ὄχι ἅπαξ, ὅτι τήν ἡμέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας του τή γνωρίζει μόνον ὁ Πατέρας του.
  Ὅμως τό κρίσιμο ἐρώτημα εἶναι ἄλλο: Ὅτι ὁ Κύριος θά ἔρθει καί πάλι, γιά νά ξεδιαλέξει καί νά πάρει μαζί του ὅσους τόν ἀγάπησαν, εἶναι βέβαιο. Κι ἄν αὐτό δέν συμβεῖ στόν ἱστορικό χρόνο τῆς γενιᾶς μας, θά συμβεῖ ὁπωσδήποτε στόν καθένα μας μέ τόν θάνατό του. Μετά τό σύνορο τοῦ θανάτου δέν ὑπάρχει χρόνος καί συνεπῶς ἡ ἀπόσταση τῶν κεκοιμημένων ἀπό τήν ἡμέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας ἐκμηδενίζεται. Εἴμαστε ὡστόσο ἕτοιμοι γι᾽ αὐτή τή φοβερή ὥρα; Ἔχουμε συνειδη­- τοποιήσει βαθιά αὐτή τήν ἀλήθεια; Ἤ μᾶς ξεγελοῦν οἱ ποικίλες σειρῆνες πού τρα­γουδοῦν συνεχῶς στ’ αὐτιά μας τό ὀλέθριο ἐκεῖνο νανούρισμα: «Ποῦ εἶναι ἡ ὑπόσχεση τῆς Παρουσίας Του; Διότι ἀπό τήν πρώτη ἀρχή μέχρι τώρα ὁ κόσμος πα­­ραμένει ὁ ἴδιος. Ποῦ λοιπόν εἶναι ἡ Βασιλεία Του, τήν ὁποία μᾶς εὐαγγε­λί­στηκε;...» (βλ. Β´ Πέ 3,4).
  Ἀδελφοί μου, «στῶμεν καλῶς!», «ἐσχάτη ὥρα ἐστί» (Α´ Ἰω 2,18). Ἄς μήν ἐπιτρέψουμε σ’ αὐτόν τόν θανατηφόρο ὕπνο νά μᾶς κυριεύσει! Θά εἶναι μιά τραγική ἀνοησία, ἡ ὁποία, ὅταν ὁλοκληρώσει τό ἔργο της, θά μᾶς πετάξει σάν «πουκάμισο ἀ­­δειανό» στόν τόπο τῆς αἰώνιας κόλασης! Ἄς παραμείνουμε ξύπνιοι, κι ἄς ἀνακαινισθοῦμε μέ τή μετάνοια ΤΩΡΑ. Μήν περιμένουμε τό αὔριο, δέν θά ’ρθει ποτέ τό αὔριο, κανένα αὔριο! Νά δονήσει ΤΩΡΑ καί γιά πάντα τίς καρδιές μας ὁ ἱερός ἐγερ­τή­ριος πόθος: «Ἀμήν, ναὶ ἔρχου, Κύριε Ἰησοῦ!» (Ἀπ 22,20).

Εὐ. Ἀλ. Δάκας

Δρ Θεολογίας - Φιλόλογος

"Ἀπολύτρωσις", Μάιος 2023