Κυριακάτικη θεία Λειτουργία στήν κατασκήνωση... Κάτι τό ἰδιαίτερο! Τήν ἔ­χουμε συνδυάσει μέ ὄμορφες καί ὠ­φέλιμες ἐμπειρίες καί πάντα σημαδεύει τίς μέρες μας ἐκεῖ. Γι’ αὐτό καί ὅταν δέν συμπίπτει Κυριακή σέ κάποια περίοδο νιώθουμε μία ἔλλειψη...
Κατεβαίνοντας ἀπό τόν Ἁι-Γιώργη συνήθως ἀκολουθεῖ στήν τραπεζαρία ἀναστάσιμο πανηγύρι! Μία εἰκόνα πού ἐπαναλαμβάνεται σέ κάθε κατασκηνωτική περίοδο στόν τόπο ἐκεῖνο, ἐδῶ καί τόσα χρόνια... Χαρούμενες φωνές, ἀναστάσιμα τραγούδια καί ἡ ὁμάδα ἐφημερίας στημένη στήν ὑποδοχή, μέχρι τή στιγμή πού θά περάσει ἀνάμεσά μας ὁ ἱερουργός πού μᾶς ἁγίασε στή θεία Λειτουργία. Τί ξεχωριστή αὐτή ἡ ὑποδο­χή!...
Στίς φετινές Κατασκηνωτικές μου ἀναμνήσεις προστάθηκε καί μία ἄλλη παρόμοια, μά τόσο διαφορετική ὑποδοχή:
-Μαμά, ποιός εἶναι αὐτός;
-Εἶναι ὁ ἱερέας πού ἐρχόταν στήν κατασκήνωση.
-Καί δηλαδή τώρα εἶναι κοντά στόν Χριστό;
-Ναί, εἶναι κοντά στόν Χριστό.
Ὁ διάλογος μιᾶς μητέρας μέ τό μι­κρό της ἀγοράκι ἀκριβῶς πίσω μου τή στιγμή πού ἔχει τελειώσει ἡ Ἐξόδιος Ἀ­κολουθία. Στημένες μερικές κατασκηνώτριες στή σει­ρά, μέσα στόν ἱερό ναό Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου, στό Σιδηρόκαστρο, ὅπως πρίν λίγες ἑβδομάδες στεκόμασταν στήν τραπεζαρία τῶν Ποροΐων, ξεπροβοδοῦμε τόν ἴδιο ἱερουρ­γό, πού τόν ὑποδέχεται αὐτή τή φο­ρά ὁ Κύριος στήν οὐράνια κατασκήνωση... Κι ἄν δέν μποροῦσε νά συγκρατήσει τή χα­ρά του, κάθε φορά πού μᾶς ἔβλεπε στήν τραπε­ζαρία τῆς κατασκήνωσης, πόσο ἄρα­γε χαρούμενος θά ἦταν τή στιγμή πού θά συναντοῦσε τόν Θεό, πού διακόνησε γιά περισσότερα ἀπό ἑξήντα χρόνια!
Ἡ ψυχή τοῦ π. Δημητρίου Ἀποστολίδη, τοῦ ἀκούραστου γέροντα ἱερέα, εἶναι πιά κοντά στόν Χριστό. Μᾶς διακόνησε τόσα χρόνια στήν κατασκήνωση τῶν Ποροΐων μέ­χρι τό τέλος, ὅπως πάντοτε μᾶς ἔλεγε ὅτι θά κάνει. Τό προ­χωρη­μένο τῆς ἡλικίας του δέν τόν πτοοῦσε ποτέ. Μέ τόν ἴδιο ἐνθουσι­ασμό περίμενε κάθε χρόνο τό καλοκαίρι γιά νά ἔρχεται στήν κατασκήνωση. Ξυπνοῦ­σε ἀπό τά χαράματα γιά νά φτάνει ἐγκαίρως, καί πολλές φορές τόν θυμόμαστε νά μᾶς λέει πώς οὔτε νά κοιμηθεῖ μποροῦσε τό βράδυ ἀπό τή λαχτάρα του νά βρεθεῖ ἀνάμεσά μας καί νά λειτουργήσει. Αὐτή τή λαχτάρα τή βλέπαμε καί στήν πράξη.
Μόλις δύο ἑβδομάδες πρίν νά «φύ­γει», στά 89 του χρόνια, λειτούργησε στόν ἀγαπημένο του Ἁι-Γιώργη γιά τά παιδιά τοῦ Λυκείου, μέ ἐνθουσιασμό ἐ­φήβου, πού τόν διακατεῖχε πάντοτε. Μέ τή χάρη καί τή σαφήνεια τοῦ δασκάλου, προσπαθοῦσε νά μᾶς ἐξηγήσει κάποιες εὐχές τῆς θείας Λειτουργίας, γιά νά μᾶς βοηθήσει ἔτσι νά προσεγγίσουμε τό ὑ­πέρτατο Μυστήριο τῆς ἀγάπης τοῦ Θε­οῦ. Στήν τραπεζαρία μέ τόν αὐθορμη­τισμό μικροῦ παιδιοῦ ἅρπαζε τό μικρόφωνο γιά νά μᾶς πεῖ κάποια χαριτωμένη διδακτική ἱστορία ἤ μία προσωπική του ἐμπειρία. Ὅπως τήν τελευταία φορά, ὅταν ἄρχισε νά θυ­μᾶται ὅσα τοῦ ἔλεγε ὁ ἀγαπημένος του δάσκαλος Στέργιος Σάκκος, στή μνήμη τοῦ ὁ­ποί­ου συχνά ἔκανε Τρισάγιο εὐγνωμοσύνης.
Τίς δύο τελευταῖες ἑβδομάδες πού δέν κατάφερε νά λειτουργήσει, εἶχε στόν νοῦ του τήν κατασκήνωση. Στίς ἐπικοινωνίες πού εἶχε μέ τά στελέχη ἐκείνη τήν περίοδο, ἐξέφραζε τήν ἀγωνία του: Πῶς θά ἐκκλησιαστοῦν τήν Κυριακή οἱ κατασκηνώτριες, ἀφοῦ δέν θά μποροῦσε νά ἔρθει ὁ ἴδιος; Αὐτή του ἡ ἔγνοια κατάφερε πάλι νά τόν βάλει ἀνάμεσά μας καί νά τόν ἔχουμε μαζί μας μέχρι τό τέλος, ἀκόμη κι ἄν δέν ἦταν κοντά μας σωματικῶς...
Πάτερ Δημήτριε, εὐχαριστοῦμε τόν Θεό πού ἤμασταν κι ἐμεῖς ἕνα κομμάτι ἀπό τά 61 χρόνια τῆς ἱερατικῆς διακονίας σας. Τόν εὐχαριστοῦμε πού μᾶς ἀξί­ωσε νά παίρνουμε τήν εὐλογία σας σχε­- δόν κάθε Κυριακή τοῦ καλοκαιριοῦ στόν Ἁι-Γιώργη μας καί νά ἀσπαζόμαστε τό χέρι σας μέχρι καί τίς τελευταῖες σας στιγμές... Ἀνθρώπινα, δέν μποροῦμε νά ποῦμε πώς δέν στεναχωριόμαστε, πώς δέν ἔλειπε κάτι ἀπό τίς Κυριακές τῶν τελευταίων περιόδων τῆς φετινῆς κατασκήνωσης... Καί δέν μποροῦμε νά ποῦ­με πώς καί τοῦ χρόνου δέν θά νιώθουμε τήν ἴδια ἔλλειψη... Μά εἴμαστε ὅλοι παρηγορημένοι, γιατί ἔχουμε τή βεβαιό­τη­τα ὅτι ζεῖτε ἀκόμη περισσότερη χαρά κοντά σ᾽ Αὐτόν πού διακονήσατε «ἄχρι τέλους». Στό πρόσωπό σας καί στό παράδειγμά σας ὅλον αὐτόν τόν καιρό, ἰδιαίτερα ἐ­μεῖς οἱ νεότερες, εἴ­δαμε μπροστά μας τό τέλος τοῦ δρόμου, πού εἶναι ἡ Ἀνάστα­ση! Καί παρ’ ὅλο πού δέν σᾶς ἔχουμε πιά κοντά μας σωματικά, ζοῦμε τή βεβαιό­τητα πού περιγράφουν οἱ στίχοι τοῦ τραγουδιοῦ, ἀλλά καί ἡ ἴδια σας ἡ ζωή: «Κοι­- μοῦνται οἱ ἀδελφοί μας, μά οἱ ψυχές τους ζοῦν, στήν αἰώνια χώρα ὅπου μᾶς καρτεροῦν... Μέ πίστη ἀτενίζουμε σέ μνῆμα φωτεινό... Κύριε, Κύριε, Κύριε, ἀνεστήθης, Κύριε!».
Τήν Ἐξόδιο Ἀκολουθία τέλεσε ὁ ἐπίσκοπος τῆς τοπικῆς ἐκκλησίας κ.κ. Μα­κά­ριος, μαζί μέ τόν σεβασμιώτατο ἐπί­- σκο­πο Νεαπόλεως καί Σταυρουπόλεως κ.κ. Βαρνάβα, περιστοιχισμένοι ἀπό πολλούς κληρικούς. Παρουσιάστηκαν πτυχές ἀπό τήν προσωπικότητα καί τό πολυποίκιλο ἔργο τοῦ π. Δημητρίου, πού ἔζησε καί ἔφυγε μέσα στό φῶς τῆς Μεταμορφώσεως, στίς 7 Αὐγούστου.
Καλό παράδεισο, «παππούλη μας»! Ἔτσι σέ προσφωνοῦσαν τά μικρότερα παιδιά τῆς κατασκήνωσης... Κι ἐμεῖς ἀπό ἐδῶ θά συνεχίσουμε νά σέ μνημονεύουμε καί νά σοῦ τραγουδοῦμε, τήν ἱκεσία πού συνόδεψε τόν τελευταῖο χαιρετισμό μας στό μνῆμα σου: «Παρακά­λα, λευΐτη, νά φέρει ἡ αὐγή τή δικιά μας ἀνάσταση τώ­ρα...».

Δημητρίου ἱερέως, αἰωνία ἡ μνήμη!…

Μέ εὐγνωμοσύνη
Μιά κατασκηνώτρια