Συννεφιασμένος ὁ «καιρός» στό Β2. Ἀκόμα καί ὁ Ἀνέστης, πού πάντα μέ ὑποδέχεται χαρούμενα, σήμερα εἶναι κατσουφιασμένος. Εἶναι ὅλοι στενοχωρημένοι, για­τί στή γιορτή τῆς 28ης Ὀκτωβρίου εἶχαν ἐπιλέξει μαθητές ἀπό ἄλλα τμήματα καί στό θεατρικό τῶν Χριστουγέννων θά συμμετέχει μόνο τό Β1. Ἀρχίζει ἡ γκρίνια…
  -Κυρία, πάλι δέν θά πάρουμε μέρος στή γιορτή!
  -Γιατί δέν μᾶς ἐπιλέγουν μία φορά κι ἐμᾶς;
  -Ἐμεῖς δέν ἔχουμε κανένα ταλέντο; Γιατί ὅλα τά ἔχουν οἱ ἄλλοι;
  -Ὅλοι ἔχετε ταλέντα, μήν γκρινιάζετε σᾶς παρακαλῶ, λέω, προσπαθώ­ντας νά ἠρεμήσω τά πνεύματα.
  -Ναί, καλά… τό εἴδαμε! σχολιάζει ὁ Μηνάς.
  -Νομίζετε ὅτι εἶναι εὔκολο νά κουβαλᾶ κάποιος ἕνα ἤ καί πολλά ταλέντα;
  -Μακάρι, κυρία! Ἔστω ἕνα νά εἴχαμε, δέν θέλουμε πολλά…
  -Καλά μου παιδιά, ἕνα ταλέντο μπορεῖ στ΄ ἀλήθεια νά σᾶς ἀνοίξει δρόμους. Τά σπουδαῖα ταλέντα εἶναι σπάνια καί μοναδικά δῶ­ρα! Ὅποιος ἔχει κάποιο ταλέντο ἔχει μαζί καί ἕνα χρέος σ᾽ ὅλη του τή ζωή. Ἄν μάλιστα τό ταλέ­ντο του ἐκδηλωθεῖ νωρίς…
  -Τότε; Τί θά γίνει; Δέν καταλαβαίνουμε, ἀναρωτιοῦνται τά παιδιά.
  -Γιά νά καταλάβετε αὐτό πού λέω, θά σᾶς μιλήσω γιά ἕνα ταλαντοῦχο παιδί τοῦ 18ου αἰώνα. Εἶναι ὁ μικρός Κάρλ, πού μεγαλώνει στή Γερμανία. Στή δεύτερη τάξη τοῦ Δημοτικοῦ, ἕνα γεγονός θά φανερώσει τήν ξεχωριστή εὐφυΐα του! Ὁ δάσκαλός του κ. Μπίτνερ βάζει -στούς 100 περίπου μαθητές του- μία δύσκολη ἄσκηση, γιά νά ἀσχολη­θοῦν ἀρκετή ὥρα καί νά κάνει ὁ ἴδιος ἕνα διάλειμμα.
  -Τί ἄσκηση, κυρία;
  -Ἄν θέλετε, μποροῦμε νά τήν κάνουμε κι ἐμεῖς.
  -Ναί, ναί! λένε κάποιοι μέ ἐνθουσιασμό.
  -Ἀκοῦστε λοιπόν: «Νά προσθέσετε ὅλους τούς ἀριθμούς ἀπό τό 1 μέχρι τό 100». Σᾶς ἀφήνω λίγη ὥρα νά προσπαθήσετε. Τί θά κάνετε;
  -Μά δέν ἔχουμε Μαθηματικά, γκρινιάζει ὁ Ἀλέξανδρος. Τί ἔκανε ὁ Κάρλ; Πρόσθεση;
  -Προσπάθησε καί θά σᾶς πῶ τί δέν ἔκανε! Δέν ἔκανε πρόσθεση!
  -Καί πῶς τό βρῆκε; ἀναρωτιέται ὁ Ἄγγελος.
  -Σέ ἐλάχιστα λεπτά ἐμφανίζεται μπροστά στόν δάσκαλό του καί τοῦ δείχνει τό ἀποτέλεσμα. Ὁ δάσκαλος ξαφνιάζεται, ἀλλά ὅταν βλέπει ὅτι εἶναι σωστό, τοῦ λέει: «Τώρα τό βρῆκες ἤ τό ἤξερες;». «Τώρα», ἀπάντησε ὁ μικρός.
  -Κυρία πῶς τό βρῆκε τόσο γρήγορα; Θέλει πολλή ὥρα νά προσθέσεις…
  -Μά, σᾶς λέω, δέν ἔκανε πρόσθεση! Ὅταν τόν ρώτησε ὁ δάσκαλος, εἶπε: «Σκέφτηκα λιγάκι τή σειρά τῶν ἀριθμῶν. Ἀπό τίς ἄκρες πρός τά μέσα, τά ζεύγη δίνουν τό ἴδιο ἄθροισμα: 1+100=101, 2+99=101, 3+98=101 κ.τ.λ. Ἔχω δηλαδή 50 ζεύγη πού δίνουν ἄθροισμα 101. Ἀντί νά κάνω πρόσθεση, ἔκανα πολλαπλασιασμό: 50x101=5.050».
  -Τέλειο! φωνάζει ἡ Ἀναστασία. Πῶς τό σκέφτηκε;
  -Μεγάλο ταλέντο ὁ μικρός!
  -Πραγματικά! Ὁ δάσκαλος ἔμεινε μέ τό στόμα ἀνοιχτό καί τόν ρώτησε πῶς τόν λένε. «Κάρλ Φρίντριχ Γκάους», εἶπε ὁ μικρούλης. Κι ὁ δάσκαλος ἤξερε πώς οὔτε ὁ ἴδιος οὔτε καί ὁ κόσμος ὅλος θά ξεχνοῦσαν ποτέ αὐτό τό ὄνομα… Κι ἔτσι ἔγινε. Ἀμέσως μετά ὁ κ. Μπίτνερ πῆγε νά βρεῖ τόν πατέρα τοῦ Γκάους γιά νά τοῦ πεῖ ὅτι μεγάλωνε μία ἰδιοφυΐα. Ὁ πατέρας του ὅμως ἤθελε ὁ Κάρλ νά γίνει λιθοξόος, ὅπως ἦταν κι ὁ ἴδιος.
  -Καί τί ἔγινε;
  -Οἱ ἀντιρρήσεις τοῦ πατέρα του κάμ­φθηκαν, ὅταν ὁ δούκας τῆς περιο­χῆς ἔδωσε ὑποτροφία στόν 15χρονο Γκάους γιά σπουδές στό Πολυτεχνεῖο. Τρία χρόνια ἀργότερα, πτυχιοῦχος, συνέχισε τίς σπουδές στό Πανεπιστήμιο τοῦ Γκέτινγκεν. Τό 1796 ἀπέδειξε πώς ὁποιοδήποτε κανονικό πολύγωνο μέ πρῶτο ἀριθμό πλευρῶν μπορεῖ νά κατασκευαστεῖ μέ κανόνα καί διαβήτη, ἕνα πρόβλημα τῶν Μαθηματικῶν τῆς ἀρ­χαί­ας Ἑλλάδας. Ζήτησε μάλιστα, ὅταν πεθάνει, νά χαραχτεῖ ἕνα κανονικό 17γωνο στό μνῆμα του.
  -Αὐτό κάπως ἀστεῖο ἀκούγεται!
  -Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἔγινε ἕνας ἀπό τούς κορυφαίους μαθηματικούς ὅλων τῶν ἐποχῶν καί ἀσχολήθηκε μέ πάθος καί μέ συναφεῖς ἐπιστῆμες. Βυθίστηκε ὅμως στόν λαβύρινθο τοῦ ταλέντου του καί... δέν βγῆκε ποτέ ἀπό ἐκεῖ. Λέγεται ὅτι τά παιδιά του δέν τά ἄφησε νά ἀσχοληθοῦν μέ τά Μαθηματικά, γιά νά μήν ἀ­μαυρωθεῖ τό ὄνομά του. Κι ὅταν κάποτε τόν διέκοψαν ἀπό ἕνα πρόβλημα, γιά νά τοῦ ποῦν πώς ἡ γυναίκα του πεθαίνει, ἐκεῖνος εἶπε: «Πεῖτε της νά περιμένει μία στιγμή νά τελειώσω...»!
  -Πώ, πώ, κυρία... ἀπίστευτο!
  -Ἐμεῖς ἄς κρατήσουμε τήν ἀτέλειωτή του δίψα γιά μάθηση. Ἕνα ἰδιαίτερο ταλέντο δέν εἶναι πάντα κάτι ἁπλό! Πολλές φορές, ὅταν ἐντοπίζεται σέ μικρές ἡλικίες, πάει περίπατο ἡ παιδική ἡλικία. Μή ζηλεύετε λοιπόν τά μεγάλα καί ξεχωριστά ταλέντα, ἀλλά προσπαθεῖτε νά ἀξιοποιεῖτε ὁ καθένας τό δικό του.
 -Καί ἄν δέν ἔχουμε;
 -Δέν ὑπάρχει ἄνθρωπος χωρίς κάποιο ταλέντο. Θυμάστε τήν παραβολή τῶν ταλάντων πού διαβάζουμε στήν Και­νή Διαθήκη;
  -Ναί, τή μελετήσαμε στά Θρησκευτικά!
  -Πολλές φορές μειονεκτεῖτε, πι­στεύ­οντας ὅτι δέν διαθέτετε χαρίσματα. Ὁ Θεός σέ ὅλους ἔδωσε τάλαντα, σέ ἄλ­λους λίγα, σέ ἄλλους πολλά. Ἀπό ὅλους μας ζητᾶ νά τά καλλιεργοῦμε. Ἄν δέν τό κάνουμε, μοιάζουμε μέ τόν πονηρό καί τεμπέλη δοῦλο, πού ἔκρυψε τό τάλαντό του καί κατηγόρησε μετά τό ἀφεντικό του.
 -Κι ἄν ζηλεύουμε τούς ἄλλους γιά τά τάλαντά τους;
  -Εἶναι ὡραῖο νά ζηλεύετε τίς ἀρετές τῶν ἄλλων: τήν καλοσύνη, τήν εὐγένεια, τήν ἀγάπη τους.
  -Ποιό εἶναι, κυρία, τό πιό μεγάλο τάλαντο;
  -Τό πιό μεγάλο εἶναι τό τάλαντο τῆς πίστης, τό ὅτι βαφτιστήκαμε ὀρθόδοξοι χριστιανοί. Ἄν τό καλλιεργοῦμε, ὁ Θεός πλούσια θά μᾶς εὐλογεῖ. Μποροῦμε νά τοῦ τό ζητᾶμε, ὅπως τό ζήτησαν οἱ μα­θη­τές του: «Κύριε, πρόσθες ἡμῖν πίστιν». Δηλαδή, πρόσθεσέ μας πίστη!
  -Πάλι γιά πρόσθεση μᾶς μιλᾶτε, κυ­ρία, λέει πειρακτικά ὁ Ἀλέξανδρος. Μή­πως νά μή ζητᾶμε πρόσθεση ἀλλά πολ­λαπλασιασμό σάν τόν Γκάους; Νά λέμε: «Κύριε, πολλαπλασίασε τήν πίστη μας!».
  -Ἐφάρμοσες ἀμέσως τή θεωρία, Ἀ­λέ­ξανδρε. Καλό πολλαπλασιασμό λοιπόν!

Μ.Ε.Χ.

"Ἀπολύτρωσις", Νοέμβρ. 2023