Μέσα σέ δύο φράσεις συμπυκνώνει ὁ ἀπόστολος Παῦλος τήν προσφορά τοῦ Ἀκύλα καί τῆς Πρίσκιλλας, πού ἦταν συνεργοί τοῦ ἀποστόλου στό ἔργο τοῦ εὐαγγελίου, προσωπικοί του εὐεργέτες, καί γιά χάρη του ἔθεσαν σέ κίνδυνο τήν διά τή ζωή τους. Ἡ μαρτυρία τοῦ ἀποστόλου καί ἡ προσωπική του εὐγνωμοσύνη, τήν ὁποία ἐκφράζει γιά τούς δύο σκηνοποιούς, ἀποκτοῦν μιά ἰδιάζουσα βαρύτητα, καθώς προέρχονται ἀπό ἕναν ἄνθρωπο πού ἔνιωθε εὐφροσύνη νά δαπανᾶται γιά τό εὐαγγέλιο καί ἀντιμετώπισε πάρα πολλούς κινδύνους στήν πολυτάραχη ζωή του, ἐγγίζοντας πολλές φορές κι αὐτόν τό θάνατο. Ἀλλά «ἵνα γάρ μή δόξῃ κολακεύων ταῦτα λέγων», σκέπτεται ὁ ἱ. Χρυσόστομος, προσθέτει καί τήν εὐχαριστία τῶν ἐξ Ἐθνῶν ἐκκλησιῶν.
 Σχολιάζοντας τήν ἀναφορά αὐτή ὁ Χρυσόστομος παρατηρεῖ δύο στοιχεῖα πού ὑπογραμμίζουν τή γνησιότητα τῶν αἰσθημάτων τοῦ εὐσεβοῦς ζεύγους. Πρῶτον, εὐεργέτησαν ὄχι μόνον τόν Παῦλο, τόν διδάσκαλό τους, ἀλλά καί τούς μαθητές του, τά ἄλλα μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Καί δεύτερον, παρ᾿ ὅλο πού ἦταν Ἰουδαῖοι, διακονοῦσαν μέ προθυμία καί τούς ἐξ Ἐθνῶν χριστιανούς. Αὐτό γιά τήν ἀποστολική ἐποχή, ὅπου οἱ φυλετικές διακρίσεις δέν εἶχαν ξεπερασθεῖ (πρβλ. τόν γογγυσμό τῶν Ἑλληνιστῶν πρός τούς Ἑβραίους, Πρξ 6,1), ἔχει ἰδιαίτερη σημασία. Γίνεται ξεχωριστή ἀναφορά στίς ἐκκλησίες τῶν Ἐθνῶν, σως διότι ὁ Ἀκύλας καί ἡ Πρίσκιλλα ἦταν ἀρκετά γνωστοί σέ πολλές χριστιανικές ἐκκλησίες ἐξ αἰτίας τῶν πολλῶν μετακινήσεών τους γιά ἐπαγγελματικούς λόγους. Ἐπιπλέον ἡ ἀναφορά αὐτή πιστοποιεῖ καί τήν ἐξ Ἐθνῶν καταγωγή τῆς ἐκκλησίας τῆς Ρώμης. Ὁπωσδήποτε δέ ὁ ἀπόστολος Παῦλος θέλει νά κινήσει τήν εὐγνωμοσύνη τῶν Χριστιανῶν τῆς Ρώμης ἀποκαλύπτοντας τό χρέος τῶν ἐκκλησιῶν ἔναντι τῶν δύο αὐτῶν Ἰουδαίων.
 Ἀλλά ποιά εἶναι ἡ συγκεκριμένη προσφορά τοῦ Ἀκύλα καί τῆς Πρίσκιλλας πρός τίς ἐκκλησίες τῶν Ἐθνῶν, γιά τήν ὁποία ἐκεῖνες τούς εὐχαριστοῦν; Ἡ ἀπάντηση πού δόθηκε στό ἐρώτημα αὐτό μπορεῖ νά συνοψισθεῖ στά ἑξῆς:
 Πρῶτα ἀπ᾿ ὅλα ἡ εὐεργεσία πρός τόν Παῦλο, τόν διδάσκαλο τῶν ἐκκλησιῶν, ἀφορᾶ στούς ἴδιους τούς μαθητάς του. Πολύ ζωηρά  καί παραστατικά διατυπώνει τή σκέψη αὐτή ὁ ἅγιος Χρυσόστομος: «Ὁ γάρ τόν στρατηγόν σώσας, τούς στρατιώτας διέσωσεν ἄν, ὁ τόν ἰατρόν ἀπαλλάξας τῶν κινδύνων, τούς κάμνοντας εἰς ὑγείαν ἐπανήγαγεν... οὕτω καί οἱ τόν διδάσκαλον τῆς οἰκουμένης διασώσαντες, καί τό αἷμα τό ἑαυτῶν ἐκχέαντες ὑπέρ τῆς ἐκείνου σωτηρίας, κοινοί τῆς οἰκουμένης ἦσαν εὐεργέται, ἐν τῇ περί τόν διδάσκαλον προνοίᾳ τούς μαθητάς ἅπαντας διασώσαντες». Ἔπειτα δέν ἦταν μικρή ἡ προσφορά τους στόν τομέα τῆς διδασκαλίας. Ἀλλά καί ὑλική βοήθεια προσέφεραν στούς Χριστιανούς, ετε συντρέχοντας οἰκονομικά στίς ἀνάγκες τους ετε προσφέροντας τό σπίτι τους γιά φιλοξενία, ὅπως στήν περίπτωση τοῦ Ἀπολλώ. Καί ὅπως παρατηρεῖ ὁ ἅγιος Χρυσόστομος, «καί τί τοσοῦτον οἱ δύο οὗτοι ἐκκλησίας τοσαύτας ὠφελῆσαι σχυσαν; Ποίαν χρημάτων περιουσίαν; Ποῖον δυναστείας μέγεθος; Τίνα παρά ἄρχουσι παῤῥησίαν; Χρημάτων μέν περιουσίαν καί δυναστείαν παρά τοῖς κρατοῦσιν οὐκ ἐκέκτηντο• ὅ δέ τούτων ἁπάντων μεῖζον ἦν, προθυμίαν γενναίαν καί ψυχήν πρός κινδύνους παρατεταγμένην μετά πολλῆς τῆς περιουσίας εἶχον. Διά τοῦτο πολλῶν εὐεργέται ἐγένοντο καί σωτῆρες».
 Οἱ δύο σκηνοποιοί, πού συνέδεσαν τή ζωή τους μέ τόν ἀγῶνα γιά τήν ἐξάπλωση τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, εἶχαν γενναία ψυχή καί πρόθυμη νά ὑποβληθεῖ σέ ὁποιονδήποτε κόπο ἤ θυσία γιά τήν ἐνίσχυση καί ἀνακούφιση τοῦ Παύλου, γιά τήν ἀνάπαυση καί τήν οἰκοδομή τῶν πιστῶν, γιά τήν ἐξυπηρέτηση τοῦ ἔργου καί γιά τή δόξα τοῦ Θεοῦ. Γι᾿ αὐτό νιώθουν εὐγνωμοσύνη ἀπέναντί τους ὄχι μόνον ὁ ἀπόστολος, πού προσωπικά εὐεργετήθηκε ἀπό τήν αὐταπάρνησή τους, ὄχι μόνον ὅλες οἱ ἐκκλησίες τῶν Ἐθνῶν, ἀλλά καί οἱ πιστοί ὅλων τῶν αἰώνων. Μέσα σ᾿ αὐτούς συμπεριλαμβανόμαστε καί ἐμεῖς.

π. Μιχαήλ Κόνιας

(ἀπό τό βιβλίο του
«Ὁ Ἀκύλας καί ἡ Πρίσκιλλα»,
ἔκδοση «Χριστιανική Ἐλπίς»)