Τή φετινή φοιτητική ἐκδρομή δέν τήν ἀκολούθησε ἡ καθιερωμένη νο­σταλ­γία τῶν προηγούμενων ἐκ­δρο­μῶν, ἀλλά ἡ βεβαιότητα ὅτι ὅλο αὐτό πού ζήσαμε δέν τελείωσε ἐκεῖ. Δέν ξέρω ἄν ἦταν τό κοσμοπολίτικο Πόρτο Χέλι ἤ τά γραφικά νη­σιά τῆς Ὕδρας, τῶν Σπε­τσῶν καί τοῦ Πόρου  πού δημιούργησαν αὐτή τήν αἴ­σθηση. Σίγουρα συνέβαλαν καί ὁ περίπατος στό ἱστορικό Ναύπλιο, τό δέος στό θέατρο τῆς Ἐπιδαύρου καί ὁ ἴλιγγος κα­θώς περνούσαμε τόν Ἰσθμό τῆς Κορίνθου. Ἡ ταυτότητα αὐτῆς τῆς ἐκδρομῆς ἦταν σίγουρα διαφορετική. Πατριωτικός παλμός, ἔντο­νη παρουσία τῶν ἐθνικῶν μας ἡρώων σ’ αὐτές τίς γωνιές τῆς πατρίδας μας: τῆς ἀνδρείας Μπουμπουλίνας στήν Ὕδρα καί στίς Σπέτσες, τά μαρ­τύρια τοῦ Κολοκοτρώνη καί ὁ θάνατος τοῦ Καποδίστρια στό Ναύπλιο. Ἀλλά καί πνευματική ἀ­νανέωση τά 360 ἐκκλησάκια -ἕνα γιά κάθε μέρα τοῦ χρόνου-, πού μετρήσα­με περιδιαβαίνο­ντας τό νησί τῆς Ὕ­δρας, τά μο­να­στή­ρια καί οἱ ἱεροί ναοί πού ἄν­θισαν στόν τό­πο ὅπου θυσιάστηκαν οἱ ἥ­ρωες αὐ­τοί. Πῶς, Κύ­ριε, ἀπό τόν θά­νατο ἀ­νασταίνεις τή ζω­ή!
  Καί μέσα στά μοναστήρια καί στούς ναούς, νά συναντᾶς νέους ἥ­­ρωες, ἄλ­λους τῆς θριαμβεύουσας καί ἄλλους τῆς στρατευομένης ἐκ­κλησίας. Οἱ τοπικοί ἅγιοι ἔψαλ­λαν μαζί μας τό «Χριστός Ἀνέστη». Ἀλλά καί  οἱ ἱερωμένοι καί οἱ μοναχές πού συνα­ντήσαμε μοιράζονταν μέ μᾶς τή χαρά τῆς Ἀνάστασης, μά καί τίς ἀνησυχίες γιά τήν πνευματική ἀτροφία τῶν τουριστικῶν αὐτῶν τόπων. «Καράβια ἔρχονται καί πᾶνε, φέρνοντας κόσμο ἀλλά ὄχι Χριστό», μᾶς ἔλεγαν. Κάνε, Κύριε, τό πέρασμά μας μιά αὔρα τῆς χάριτός Σου, πού θά δροσίζει τίς ψυχές μέ τό μήνυμα τῆς Ἀνάστασής Σου!
Τ.Μ.