Θεέ μου, Σ᾽ εὐχαριστῶ γιά τά παιδιά,
πού ἀναμεσά τους ζῶ τήν κάθε μέρα.
Μέ ταξιδεύουν στήν ἀθώα τους ματιά
καί μοῦ θυμίζουνε τά λόγια Σου, Πατέρα.

Μέσα στίς σκανταλιές, μές στά ἀστεῖα τους
καί μές στίς τιμωρίες καμιά φορά,
μέσα στήν παιδική τή φλυαρία τους
κρυφογελῶ, νά μή μέ πάρουν μυρουδιά.

Κοιτάζω τά ὀρθάνοιχτα τά μάτια τους
νά καρτεροῦνε ἀπό μένα τή σπορά.
Κι ἀναλογίζομαι ἄν ζύγισα τό βάρος
γιά τούτη τή μεγάλη προσφορά.

Κάθε φορά πού σηκώνεται ἕνα χέρι
γιά νά μιλήσει ἤ νά γράψει θαρρετά,
εἶμαι κι ἐγώ μαζί του κι ἄς μήν ξέρει
ὅτι βαθμολογῶ τόν ἑαυτό μου μυστικά.

Πῶς μ᾽ ἔβαλες φρουρό στόν θησαυρό Σου
καί δάσκαλος νά εἶμαι ὅπως κι Ἐσύ!
Καί πῶς μοῦ ἐμπιστεύτηκες τό βιός Σου
τό πιό ἀκριβό πού ὑπάρχει ἐδῶ στή γῆ!

Φώτισε, Κύριε, νά μή δίνω στεῖρες γνώσεις
καί ἀδικήσω τά ἀθῶα Σου παιδιά.
Ἄς ζήσουν κάτι ἀπ᾽ τήν ἀγάπη Σου τήν τόση...
Καί ν᾽ ἀκουμποῦν στήν πατρική Σου τήν καρδιά!

              Δ. Δαμιανίδου

"Ἀπολύτρωσις",

ΤΕῡχος Ὀκτωβρίου 2024