Κυλάει ὁ Δεκέμβρης μές στή γλυκιά ἀναμονή τῆς θείας Γέννησης· καί ξε­φυλ­λίζουνε οἱ μέρες του εἰκόνες καί γιορ­τές· ἕνας λευΐτης ταπεινός πού ἁγίασε στό ἀσκητικό καλύβι καί στό κέντρο τῆς Ὁ­μόνοιας, ὁ ἅγιος Πορφύ­ριος· κι ὕστε­ρα ἕνας ἐπίσκοπος πού ξεδίπλωσε τό ἱερα­τικό του ἄμφιο ση­μαία τῆς Ὀρ­θο­δοξίας μας, ὁ ἅγιος Νι­κόλαος· καί πιό μετά ἕνας βοσκός πού ποίμανε μέ τό σκουφί του καί τή ράβδο του τήν Ἐκ­κλησία τοῦ Χρι­στοῦ, ὁ ἅγιος Σπυρί­δω­νας· καί ἕνας μάρ­τυ­ρας πού πορφύ­ρω­- ­σε τήν ἱερατική στο­λή του μέ τό αἷμα του, ὁ ἅγιος Ἐ­λευ­­θέριος· κι ἕνας πνευ­ματικός πού ἔριξε στορ­γικά τό πετρα­χήλι του ἐπά­νω στόν φονιά τοῦ ἀ­­­δελ­­φοῦ του, ὁ Ἅγιος τῆς Ζα­κύνθου, ὁ σε­πτός Διονύ­σι­ος, ὁ ἄφθαρ­τος· καί ὁ Ἰ­γνά­­τιος ὁ Θεο­φόρος κι ὁ Ἀμβρόσιος· ὅ­λοι τους ἱε­ρεῖς νά μεσι­τεύ­ουνε γιά μᾶς ἀνάμεσα οὐρανοῦ καί γῆς· δέντρα τῆς γῆς οὐρανομήκη πού ἀγγί­ζουν Οὐρανό, πού ρίχνουνε τίς φυλλω­σιές τους προ­στατευτικά στόν κόσμο μας.
  Καί ὁ Δεκέμβρης συνεχίζεται. Ἀνοί­γουνε τά ἐξομολογητήρια καί πλημμυ­ρί­ζουνε καημούς ἀνθρώπινους καί δά­κρυα καί κρίματα πού λαχταροῦνε ἐξι­λέ­ω­­ση· καί πέφτουνε τά πετραχήλια τῶν πνευ­ματικῶν λυτρωτικά στούς ὤμους μας κι ὑψώνονται τά χέρια τους νά ἀ­νε­βάσουν ἱκεσίες στόν Θεό, κάθε μέρα, ὅλη μέρα.
  Κι ἡ ἱστορία συνεχίζεται· ἡ ἱστορία τῆς ἱεροσύνης καί τῆς ἁγιοσύνης· ἡ ἱστο­ρία τῆς Ἐκκλησίας μας, πού βάζει πά­ντο­τε ἕναν ἄνθρωπο ἀνάμεσα οὐ­ρα­νοῦ καί γῆς γιά μᾶς: τόν ἱερέα της, τόν ἱερέα μας, αὐτόν πού ὀνομάζουμε «πατέρα μας».
  Γιατί αὐτό εἶναι ὁ ἱερέας τοῦ Θεοῦ· δῶρο τῆς γῆς στόν Οὐρανό καί τοῦ Οὐ­ρανοῦ στόν κόσμο μας· ὁ ἐπίγειος πα­τέρας πού μᾶς ἀνεβάζει στόν οὐρά­νιο· τό λιγοστό κερί τῆς γῆς πού ἀνά­βουμε στό μανουάλι μέ τό χῶμα της, γιά νά ξε­χύσουνε σέ μᾶς τό ἐξαίσιο φῶς τους οἱ Οὐρανοί τῆς Βηθλεέμ· μιά λειτουργιά, ψωμί τῆς γῆς, πού ἀφήνου­με στό χοϊκό θυσιαστήριο, γιά νά γευ­τοῦμε Ἄρτο οὐ­ράνιο μές στό ποτήρι τῆς Ζωῆς· ἕνα δεη­τικό «Κύριε ἐλέη­σον» στίς νύχτες τῶν δακρύων μας, γιά νά ἀπαντήσει τά ἀγγε­λικά της «Δόξα Σοι» ἡ νύχτα πού γεννή­θηκε ἡ Χαρά.
  Αὐτό εἶναι ὁ ἱερέας μας: τάμα τῶν προσευχῶν μας στόν Θεό καί θαῦμα τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο μας. Ἄς εἶναι πάντα ὁ λευΐτης πού μᾶς δέχεται στό ἐξομο­λο­γη­τήριο τό ἀκροθίνιό μας στόν Θεό, ἡ παρ­ρησία τοῦ πεσμένου κόσμου μας στόν θρόνο του· ἕνας ἀστέρας πρωινός νά περπατήσουμε στή Βη­θλεέμ καί μιά πα­ραμυθία σωστική Σταυροῦ, γιά νά γιορ­τά­ζουμε ἀδιάκοπα Χριστούγεννα κι Ἀνά­σταση. Ἀμήν.

Κυκλάμινο

Περιοδικό "Ἀπολύτρωσις",

Τεῡχος Δεκεμβρίου 2024