Τό ἀδιάψευστο στόμα τοῦ ᾿Ιησοῦ μᾶς διαβεβαίωσε πώς κι ἕνα «ποτήριον ψυχροῦ» ὕδατος θά τό μνημονεύσει τή μέρα τῆς κρίσεως, ὅταν εἶναι δοσμένο ἀπό ἀγάπη σ᾿ Αὐτόν. Τό ὄνομα τοῦ ἁγίου πού τιμοῦμε στίς 27 Φεβρουαρίου ἔμεινε στό Βιβλίο τῆς ζωῆς συνδεδεμένο μέ ἕνα ἔργο ἀγάπης. ῎Ετσι τόν μνημονεύει ἡ ᾿Εκκλησία μας· «῾Ο ἅγιος Στέφανος ὁ συστησάμενος τό γηροκομεῖον τοῦ ᾿Αρματίου ἐν εἰρήνῃ τελειοῦται».
 Βίωσε τή μέγιστη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρός τόν πεσόντα ἄνθρωπο ὁ Στέφανος· ἀπ᾿ τήν ψυχή του πέρασε τό χάδι τῆς θεϊκῆς στοργῆς. Τό ἔνιωθε πώς ἦταν αὐτός τό χαμένο πρόβατο τῆς παραβολῆς, ὁ γιός ὁ ἄσωτος. Κι ἦταν ἡ ἀγάπη του πρός τούς ἐλάχιστους ἀδελφούς τοῦ Κυρίου του ἔκφραση εὐχαριστίας, εὐγνώμονο ἀνταπόδομα στή δική Του ἀγάπη.
 «Μακάριος ὁ συνιῶν ἐπί πτωχόν καί πένητα». Σ᾿ αὐτούς τούς μακάριους, πού ἔνιωσαν τόν ξένο πόνο καί τόν ἔκαναν δικό τους, ἀνήκει ὁ Στέφανος. Σ᾿ αὐτούς πού τό ἀνεξόφλητο χρέος τῆς ἀγάπης τούς κρατᾶ ἄγρυπνους· πού δέν ἡσυχάζουν, ἄν δέν εὐεργετήσουν. Χωρίς ἐπίδειξη καί προσμονή ἀνταπόδοσης, δίχως μέτρο καί ἐπιφύλαξη ἔφτιαξε γιά τούς φτωχούς καί ἐγκαταλελειμμένους ἡλικιωμένους ἕνα εὐλογημένο σπιτικό. Πόσες εὐχές θά σύναξε ἀπό τούς πονεμένους γέροντες πού ἔνιωθαν πώς τή δύση τῆς ζωῆς τους τή φώτιζε ἡ ἀνατολή τῆς ἀγάπης του! Θερμές καί εὐγνώμονες ἔφθαναν οἱ προσευχές στό θρόνο τοῦ Θεοῦ, καθώς ἐκεῖνος κοπίαζε νά τούς προσφέρει στέγη καί φαγητό, μά πιότερο νά τούς δώσει μιά στάλα δροσιᾶς ἀπ᾿ τήν καρδιά του, ἕνα καρβέλι ἀπό τήν ὕπαρξή του. Μέ σεβασμό στόν καθένα χωριστά, ὕφανε μέ ὅλους μιά σχέση ἐμπιστοσύνης καί στοργῆς.
 Δέν εἶναι ἁπλή καί εὔκολη ἡ διακονία τῶν ἡλικιωμένων. Εἶναι κοπιαστική καί ἀπαιτεῖ ὑπομονή. ῞Οποιος ἑκούσια στρατεύει τόν ἑαυτό του σ᾿ ἕνα τέτοιο ἔργο εἶναι πραγματικά ἀξιοθαύμαστος. ῾Ο «πατήρ τῶν οἰκτιρμῶν» ἐνέπνεε τόν Στέφανο καί ἐνίσχυε τήν καρδιά του. Ζοῦσε μέσα του ὁ Χριστός καί πλάτυνε τήν καρδιά του καί τήν πλούτιζε. Πόσες ψυχές ἑτοίμασε ἐκεῖνο τό σπιτικό γιά τόν οὐρανό!
 «Γήρει Στέφανος πρύτανις ζωῆς πόρου· ὅνπερ θανόντα Πρύτανις στέφους στέφει». ῾Η εἰρήνη πού χάρισε στήν ἀνασφάλεια καί στόν πόνο τῶν γερόντων ἀδελφῶν στεφάνωσε τόν Στέφανο στό τέλος τῆς ζωῆς του. Εἰρηνικό μέ τή συνείδησή του τόν παρέλαβε ὁ Κύριος. ῾Ο θησαυρός ὁ συναγμένος στή γῆ τόν περίμενε στόν οὐρανό, νά τόν γεμίσει μέ εὐφροσύνη ἄληκτη. Τέτοιος πλοῦτος δέν χάνεται. Αὐτός ἄς λάμπει μπρός μας, ὑψώνοντας τό νοῦ μας ἀπό τά ρέοντα στά μένοντα, ἀπό τόν στενό κλοιό τῆς φιλαυτίας μας στόν παραδείσιο πλατυσμό τῆς ἀγάπης!

᾿Ιχνηλάτης

Ἀπολύτρωσις 60 (2005) 40