«Εὐλογημένος εἶν’ αὐτός πού ζεῖ στό φῶς,
κάθε ἐμπόδιο στόν δρόμο προσπερ­νάει,
τά βήματά του ὁδηγεῖ ὁλοταχῶς
πρός τήν ἀθάνατη πηγή καί ξεδιψάει.

Συνοδοιπόρε, στό ταξίδι τῆς ζωῆς
κράτα καλά, κράτα γερά, μή φοβηθεῖς.
Δῶσε σ’ Ἐκεῖνον τήν ψυχή καί τή ζωή σου ὅλη.
Τά μάτια σου ψηλά νά τά κρατᾶς
καί θ’ ἀνοιχτοῦν παλάτια σ’ ἄλλη πόλη».

  Οἱ στίχοι αὐτοί δέν ἀ­νή­κουν σέ κάποιον γεροδε­μένο νέο πού τρέχει στόν δρό­μο τῆς ζωῆς μέ ὄρεξη καί ὄ­­νει­ρα. Ἀνήκουν σ’ ἕναν νέο καθη­λω­μένο στό κρεβάτι ἀπό πολύ μικρή ἡλικία, πού τά τε­λευ­ταῖα χρόνια τῆς ζωῆς του μπο­­ροῦσε νά κουνήσει μόνο τά βλέφαρά του.
Στέλιος Πισῆς: Ἕνα σπά­νιο φαινό­μενο, ἕνα θαῦμα ἐ­νάντια σέ κάθε ἀν­θρώπινη λο­γική, ἕνα μοναδικό παρά­δειγ­μα δύναμης καί θέλησης, πού ἔφυγε γιά «τίς γειτονιές τοῦ Παραδεί­σου» στίς 19 Ὀ­κτω­βρίου 2024.
  Γεννήθηκε στή Λεμεσό τό 1976 καί στήν ἡλικία τῶν 5 ἐτῶν -ὅταν ἄρχισε νά φαίνε­ται τό ταλέντο του στή μου­σική- διαγνώσθηκε μέ μυϊκή δυστροφία Du­chenne. Παρά τά κινητικά του προβλή­ματα, παρακο­λού­θησε μαθήματα μουσι­κῆς, στράφηκε στά ἠλεκτρονικά μου­σικά ὄργανα καί τό 1990 ἄρχισε νά γρά­φει μουσική καί τρα­γούδια. Τό 1994 πῆρε τό πρῶτο βρα­βεῖο σέ παγκύπριο διαγωνισμό σύνθεσης τρα­γουδιοῦ μέ τό τραγούδι του «Εἶναι στολίδι τ᾽ οὐρα­νοῦ». Ἐνῶ ἡ ὑγεία του σημείωνε προ­οδευτική ἐπιδείνωση, κυ­κλο­φόρησε μουσικούς δίσκους, ἔλαβε μέρος σέ πά­ρα πολλές καλλιτεχνικές ἐκδηλώ­σεις, βραβεύτηκε γιά τό ἔργο του ἀπό τοπι­κούς καί διε­θνεῖς ὀργανισμούς. Τά τελευ­ταῖα χρό­νια, παρόλο πού λόγῳ τῆς ἀ­σθένειας ἦταν μόνιμα μέ ἀνα­πνευστήρα, δημι­ουργοῦσε μέ τή βοή­θεια ἠλε­κτρο­νικοῦ ὑπολογιστῆ γράφο­ντας μιά-μιά νό­τα μέ τά μάτια σέ εἰδικό πρό­γραμμα.
  Τά τραγούδια καί ἡ μουσική του εἶναι μιά ὠδή στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, μιά εὐ­γνωμοσύνη γιά τό δῶρο τῆς ζωῆς, μιά προτροπή γιά χαρά καί ἀγώ­να. Κανένα ἴχνος μιζέριας, ἀπελ­πισίας ἤ ἀπόγνω­σης, ἀπό ἕναν νέο πού τίς δυό τελευ­ταῖ­ες δε­καετίες τῆς ζωῆς του τίς πέρασε κα­θη­λωμένος μέσα σέ ἕνα δωμάτιο. Ἕ­να δω­μάτιο γιά τό ὁποῖο ὁ ἴδιος ἔγραψε: «Σέ ἕνα δωμάτιο χωροῦν ὅλα. Σέ ἕνα δωμά­τιο χώρεσε ὅλη ἡ ἀγάπη. Σέ ἕνα δωμάτιο χώρεσε ἡ ζωή. Σέ ἕνα δωμάτιο χώρεσε ὁ Θεός».
  Ὁ Στέλιος ἔσπασε τό φράγμα τῆς ἰατρικῆς ἐπιστήμης, τό φράγμα τοῦ χρό­νου, τό φράγμα τῆς μουσικῆς. Ἡ ζωή του ἦταν μιά «ὑπέρβαση», ὅπως ὀ­νομάζεται κι ἕνας ἀπό τούς δίσκους του. Ὑπερ­βα­τική ὅμως ἦταν καί ἡ στά­ση τῶν γο­νιῶν του, πού στάθηκαν δί­πλα του ἀρω­γοί, κυ­ρηναῖοι, ἐμπνευ­στές. Καί μόνο τό κατευ­όδιο τῆς μητέ­ρας του, Ἀγλαΐας Πισῆ, στόν Στέλιο, φανερώνει καρδιές γεν­ναῖ­ες. «Καί τώ­ρα πού ἔφυ­γες πάλι νίκησες, ἀγάπη μου! Αὐτή εἶναι ἡ πιό μεγάλη σου νίκη! Μπῆκες θριαμ­βευτής στήν ὁλό­φω­τη Βασιλεία τοῦ Θεοῦ! Ἔπα­θλο τοῦ τιτά­νιου, ὑπεράν­θρωπου ἀγώνα σου! Εἶσαι ἡ εὐλογία μας! Εἴμαστε εὐγνώ­μονες στόν Θεό, πού σέ ἐμπιστεύθηκε στήν οἰκογέ­νειά μας! Σ᾽ εὐχαριστοῦμε πού ἔκανες τή γήινη ζωή μας Οὐρανό!».
   Σ᾽ εὐχαριστοῦμε, Στέλιο, -ἄν καί δέν σέ γνωρίσαμε ποτέ ἀπό κοντά- γιά τήν ὑπέροχη μουσική καί τά τραγούδια σου! Σ’ εὐχαριστοῦμε ὅμως περισ­σό­τερο γιά τό ὑπέροχο παράδειγμά σου! Γιατί μαζί μέ τήν οἰκογένειά σου ση­κώσατε τή δο­κιμασία τῆς ἀσθένειάς σου ὄχι ὡς σταυ­ρό ἀλλά ὡς λάβαρο τῆς Ἀνά­στα­σης. Σέ παρακαλοῦμε, ἐκεῖ πού βρί­σκεσαι καί τραγουδᾶς μέ τίς χορωδίες τῶν ἀγγέ­λων, νά εὔχεσαι γιά ὅλους ὅσοι πά­σχουν ἀ­πό δύσκολες ἀσθέ­νειες σάν τή δική σου, γιά ὅλους ἐμᾶς πού μέσα σέ ὑγιῆ σώματα σέρ­νουμε παράλυτες ψυ­χές, γιά τήν πα­τρί­δα σου τήν Κύπρο πού τρα­γούδησες καί πα­ραμένει καθη­λω­μέ­νη καί διχο­τομη­μένη.

Εὔφημη Μπούτσικου-Ρίζου

Περιοδικό "Ἀπολύτρωσις",

Τεῡχος Δεκεμβρίου 2024