Ἔχουμε περάσει, πλέον, σέ και­νούρ­γιο στάδιο τῆς ζωῆς μας. Οἱ γονεῖς μας χρειάζονται τή δική μας βοήθεια. Σιγά-σιγά τούς ἐγκαταλείπουν οἱ δυνάμεις τους, πού ἀδιάκοπα ἐνεργοποιοῦνταν στήν προσφορά τους πρός ἐμᾶς, τά παιδιά. Ἡ ἀνάγκη συμπαραστάσεως εἶ­ναι ἐπιτακτική!
  Κάθε φορά πού βρίσκομαι μαζί τους, προσπαθῶ νά προλάβω ὅ,τι ξέφυγε ἀπό τόν ἄγγελό τους, τήν κ. Ἀγγελική, πού τούς βοηθάει κάθε πρωί. Ὅ,τι ξέφυγε! Κάτι νά ψωνίσουμε, τά ἁπλωμένα ροῦχα πού στέγνωσαν νά μαζέψουμε, νά ποτίσουμε τίς γλάστρες...
  Ἡ βασική μου φροντίδα ὅμως εἶναι νά καθίσω λίγο περισσότερο μαζί τους! Νά μιλήσουν! Ἀγαποῦν νά μιλοῦν γιά ὅλα τά παλιά! Τούς ἀρέσει τόσο πολύ νά ἀνατρέχουν σ᾽ αὐτά. Σάν νά ἀνοίγουν ἕνα «ἀναμνη­σιο­λόγιο» καί νά τό ξεφυλλίζουν! Κι ὅταν κουραστοῦν νά μιλοῦν γιά τό πατρικό τους σπίτι, γιά τό πῶς γνωρίστηκαν, γιά τόν γάμο τους, γιά τό πῶς ἦρθαν τά παιδιά, πῶς ξενιτεύτηκε ὁ πατέρας, πῶς... πῶς..., τότε θά τραγουδήσουμε ἤ θά ψάλουμε τήν Παράκληση... Γλυκαίνεται ἡ ψυχή καί χαμο­γελοῦν τά πρόσωπα!
  Κάθε φορά πού κοιτάζω τά λιπό­σαρ­κα χέρια τοῦ πατέρα, τά πρησμένα πόδια τῆς μητέρας, βλέ­πω ση­μά­δια ἀπό τά 90 τόσα χρόνια τῆς ζωῆς τους! Πόσα χιλιόμετρα περπατήσατε, πόδια κουρασμένα; Πόσες φο­ρές τρέξατε γιά νά προλάβετε τό ἀστι­κό, τό κου­δού­νι τοῦ σχολείου, τή φρο­ντίδα τῶν παιδιῶν καί τῶν ἐγγονῶν σας;
Κι ὅταν σᾶς βλέπω σταυρωμένα, χέ­ρια ἀγαπημένα, πέστε μου, πόσα παιδι­κά δάκρυα σκουπίσατε; Πόσες ζεστές ἀγκαλιές χαρίσατε; Πόσες τσάντες ἀπό Σοῦ­περ κουβαλήσατε; Πόσα γραπτά μαθητῶν ὑπογράψατε; Πόσους τόνους πατάτες γιά τηγάνισμα καθα­ρίσατε; Πό­σα τετραγωνικά χιλιόμετρα φύλλο γιά πίτα ἀνοίξατε;
  Κρυφά σᾶς καμαρώνω κάθε φορά πού ἔχω τή χα­ρά νά βρίσκομαι δίπλα σας! Ἐκτός τοῦ ὅτι εἶναι ἡ εὐ­καιρία μου νά σταθῶ καί νά καθίσω, χωρίς ἄγχος καί ἄλλες ἔγνοιες! Νά σᾶς χαρῶ καί νά ξεκουραστῶ!
Κάθε Τρίτη καί Πέμπτη μέ ἀντικαθιστοῦν οἱ φοιτήτριες κόρες μου στή διακονία τῶν ἀγαπημένων. Μέσα σέ ὅλα τά καθήκοντά τους τά παιδιά προθυμοποιήθηκαν νά βο­η­θήσουν. Κι ὅταν χθές τίς εὐχαριστοῦ­σα μοῦ εἶπαν:
  -Μαμά, ἐμεῖς σέ εὐχαριστοῦμε! Μᾶς δίνεις τήν εὐκαιρία νά βρεθοῦμε λίγο μαζί τους! Ξέρεις, κάθε φορά πού πηγαίνω στόν παππού καί τή γιαγιά, σταματάει ὁ χρόνος! Βγαίνω ἀπό τόν δικό μου κόσμο πού τρέχει καί μεταφέρομαι στόν δικό τους. Ἐκεῖ ὅλα κινοῦνται ἀρ­γά! Δέν βιάζεται κανένας. Περπατοῦν ἀργά, σκέφτονται ἀργά, ἀπαντοῦν ἀρ­γά... Κι ἐγώ, μαμά, ξεκουράζομαι καί τά βλέπω ὅλα μέ ἄλλα μάτια!
  Ἐκεῖ, στοῦ παπποῦ καί τῆς γιαγιᾶς, σταματάει ὁ χρόνος! Ἐκεῖ συναντιοῦ­νται δύο αἰῶνες, δύο γενιές. Ὁ μεγάλος καί ὁ μικρός, τό παλιό καί τό καινούργιο καί χά­νεται τό χάσμα τῶν γενεῶν! Συνα­ντιοῦνται ὁ παππούς καί οἱ ἐγγονές, ἀ­γκα­λιάζονται καί σταματάει ὁ χρόνος! Σταματάει καί δίνει τή θέση του στήν ἀ­γάπη! Τήν ἄδολη, ἄπλετη ἀγάπη πού δί­δε­ται καί εἰσπράττεται μέ ἀμφίδρομη φο­ρά. Ἡ ἀγάπη πού τρέφει τόν ἄν­θρω­πο σέ κάθε ἡλικία.
  Ἡ ἀγάπη ἔχει τήν ἱκανότητα νά κοσμεῖ τή ζωή μας καί νά γεμίζει τήν ψυχή μας! Αὐτή ἡ δική μας ἀγάπη ἔχει πρότυπό της τήν αἰώνια ἀγάπη, πού ὁ Ἐ­σταυρωμένος μᾶς χαρίζει! Καί μᾶς πε­ριμένει, κρατώντας την, νά Τόν συναντήσουμε μαζί, ὅλες οἱ γενιές, ἐκεῖ πού σταματάει ὁ χρόνος καί ἀρχίζει ἡ αἰ­ω­νι­ότητα!

Χ.Μ.-Δ.

"Ἀπολύτρωσις",

Τεῡχος Ίανουαρίου 2025