Πνοή ἀπό τήν ἡρωική ἐποχή τῶν διωγμῶν μᾶς φέρνει ὁ Φεβρουάριος μέ τή μνήμη «τῆς ἁγίας μάρτυρος Περπετούας καὶ τῶν σὺν αὐτῇ» στήν πρώτη του μέρα. Ἀρ­χό­ντισσα τῆς Καρχηδόνας ἡ Περπέτουα ἦταν μόλις 22 χρονῶν, ἔγγαμη καί μέ ἕνα βρέ­φος στήν ἀγκαλιά στά δύσκολα χρόνια τῶν διωγμῶν. Δέχτηκε τό κήρυγμα τοῦ εὐαγ­- γελίου, γεύτηκε κοντά στόν Ἐσταυρωμένο τή λύτρωση καί τήν ἐλευθερία καί γέμισε μέ ἄμετρο ἐνθουσιασμό ἡ νεανική της ὕπαρξη. Μέ πεποίθηση στήν Παύλεια διακή­ρυξη «οὐ γὰρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν» (Ἑβ 13,14), ἀπαρνήθηκε τήν πολυτέλεια καί τή χλιδή μέσα στήν ὁποία ζοῦσε ὥς τότε καί στάθηκε ἀτρόμητη μπροστά στό μαρτύριο. Τό γενναῖο της φρόνημα δέν κάμφθηκε οὔτε ἀπό τίς θερμές παρακλήσεις τοῦ πατέρα της οὔτε ἀπό τό μητρικό της ἔνστικτο. Ἡ θυσιαστική ἀγάπη της στόν Ἠγαπημένο ἔμεινε σταθερή καί διαρκής καί τῆς πρό­σ­φερε τή γεύση τῆς αἰωνιότητας. Ἔτσι ἡ μάρτυς Περπέτουα δικαίωσε τό ὄνομά της πού σημαίνει «διαρκής», «αἰώνιος». Μέ τήν ὕπαρξή της σταθερά προσανατολισμένη στήν αἰώνια πραγματικότητα στέκει στίς πρῶτες γραμμές μιᾶς θριαμβευτικῆς πα­ρά­ταξης. Μάρτυρες, ὅσιοι, ἀσκητές, ὅλοι οἱ ἀγωνιστές τοῦ Χριστοῦ τῆς κάθε ἐποχῆς, μέ τήν πρόγευση τοῦ Παραδείσου στά τρίσβαθά τους καί πυρωμένοι ἀπό τή λαχτάρα τῆς τε­λικῆς συνάντησης μέ τόν Κύριό τους, ἀγωνίστηκαν, ὑπέμειναν, συγχώρησαν, τα­πει­νώθηκαν, θαυματούργησαν καί δοξάστηκαν.
  Τί κι ἄν ἡ δική μας καρδιά πορεύεται προσκολλημένη στό χῶμα, τί κι ἄν τό βλέμμα μας θολό καί σκοτισμένο ἀπό τήν ἀτμόσφαιρα τῆς διαφθορᾶς δέν ἀντικρίζει τόν οὐρανό τῆς αἰωνιότητας; Οἱ μάρτυρες τῆς πίστης μας μᾶς προσκαλοῦν νά ἀλλά­ξου­με προσανατολισμό, νά κοιτάξουμε ψηλά! Παρά τήν ἀδυναμία μας, «διδασκόμαστε, ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας, κι ἐμεῖς ἀπό τόν ἴδιο Διδάσκαλο, ἀκολουθοῦμε τόν ἴδιο ἡγέ­τη, εἴμαστε κι ἐμεῖς ἑνωμένοι μέ τήν ἴδια κεφαλή, ὁδεύουμε πρός τήν ἴδια Ἰε­ρου­σα­λήμ, πλάι στή μεγάλη αὐτή στρατιά τῶν ἁγίων», ὑπογραμμίζει ἐνθαρρυντικά ὁ ἅγιος Αὐγουστῖνος, συντοπίτης τῆς Περπέτουας. Καί μᾶς προσκαλεῖ νά τούς μιμηθοῦμε φιλότιμα, ἄν ὄχι στίς θαυμαστές τους πράξεις, γιατί δέν εἴμαστε ἄξιοι, τουλάχιστον στήν ἐπιθυμία, στό φρόνημα, στή λαχτάρα.
  Ὁ Φεβρουάριος μέ τό πρωτάνθισμα τῆς ἀμυγδαλιᾶς προσανατολίζει τή σκέψη καί τήν προσδοκία μας στήν ἄνοιξη. Κι ἐμεῖς ὁδοιπορώντας μέσα στήν παγωνιά τοῦ σύγχρονου κόσμου νά κρατοῦμε μέ πίστη καί καρτερία σταθερό τόν προσανατολισμό τῆς ζωῆς μας πρός «τὴν μέλλουσαν πόλιν». Μέ τήν προσδοκία τοῦ οὐρανοῦ στήν καρδιά ἡ καθημερινότητά μας θά κυλάει μέσα στό φῶς τῆς αἰωνιότητας.

"Ἀπολύτρωσις",

Τεῦχος Φεβρουαρίου 2025