Εἶπαν πολλοί πώς ὁ Χριστός εἶν᾽ ἕνα παραμύθι.
Σάν μιά φορά κι ἕναν καιρό, σάν κάποιο μάγο θαυμαστό.
Μά ἐγώ κοιτῶ στόν οὐρανό τό πλῆθος τῶν ἀγγέλων
νά ἀνυμνεῖ τή θεία γέννησή Του.
Κι ἐδῶ στή γῆ βλέπω θνητούς
ν᾽ ἀντλοῦνε ἀπ᾽ Αὐτόν ζωή
καί μ᾽ ὅποιο τίμημα γιά τό αἰώνιο νά κινοῦνε.
Εἶπαν πώς εἶναι σάν κι αὐτούς, γεμάτος ἁμαρτία.
Μά λάμπει ἡ Ἀλήθεια Του σάν κρυσταλλοπηγή.
Στά νάματά της λούζονται
καί παίρνουνε τήν ἄφεση ὅλοι οἱ ἁμαρτωλοί
κι ἀπ᾽ τῶν παθῶν τους τά σκοτεινά τά μνήματα
ἀνασταίνονται σέ μιά ὁλόφωτη ζωή.
Εἶπαν πώς εἶναι ταπεινός κι ἀδύναμος ραββί
καί ξεσηκώθηκαν πολλοί
μέ ὅλα τά ὅπλα πού ἔχει ἡ γῆ,
γιά νά τόν ἐξαλείψουν.
Τότε γιατί; Ποιός τόν φοβᾶται;
Κι ὅμως, οἱ πιό ἰσχυροί τῆς γῆς
καί βασιλεῖς καί ρήτορες καί Κροῖσοι
μπροστά Του σκύβουν ταπεινά
καί τόν ἀναγνωρίζουν δικό τους Θεό καί βασιλιά.
Τόν εἶπαν πλάνο, ἀσήμαντο θνητό, ψευτομεσσία.
Πεισματικά κι ἀκούραστα ζητοῦν τή σταύρωσή Του.
Μά ἐδῶ καί δυό χιλιάδες χρόνια
λαμπρύνονται τά σύμπαντα μέ τήν Ἀνάστασή Του.
Ὁλοῦθε τόν ἀκολουθοῦν ψυχές λευτερωμένες.
Κι ἡ γῆ στέλνει θυμίαμα,
τό μύρο καί τήν εὐωδιά
ἀπό μυριάδες λείψανα μαρτύρων καί ἁγίων.

                Δέσποινα Δαμιανίδου

"Ἀπολύτρωσις",

Τεῡχος Φεβρουαρίου, 2025