Σέ μιά οἰκογενειακή βόλτα εἶδα πολ­λά παιδιά νά διασκεδάζουν μέ τά συ­γκρουόμενα αὐτοκινητάκια. Μέσα μου κινήθηκε ἡ περιέργεια νά δοκιμάσω κι ἐγώ. Κόσμος πολύς, δυνατή μουσική, τσιρίδες, συγκρούσεις τυχαῖες ἤ καί σκό­­­πιμες, ἔντονα τραντάγματα. Μονομιᾶς διαλύθηκε μέσα μου ὅλη ἡ γοητεί­α. Ἀπό τή μιά δέν τά κατάφερνα χωρίς τήν παρεμβατική συνδρομή τοῦ πατέρα στόν χειρισμό τοῦ τιμονιοῦ κι ἀπό τήν ἄλ­λη ἡ βαβούρα μέ τά ἀλλεπάλληλα τινάγματα περισσότερο μέ τάραζε παρά μέ χαροποιοῦσε.
Ἔκτοτε ὅμως ὁ βιωματικός συνειρμός λειτούργησε δυναμικά. Δέν ἐπρόκειτο πλέον γιά παιχνίδι, οὔτε ἦταν ἐ­πιλογή διασκέδασης, ἀλλά ἀναπόφευκτη ἀντιμετώπιση καθημερινῶν καταστάσεων.
  Στό σπίτι μοιραζόμουν ἕνα στενό δωμάτιο μέ τήν ἀδελφή μου. Ἕνα βρά­δυ ἡ μικρή πῆγε νυσταλέα νά σβήσει τό φῶς γιά νά κοιμηθεῖ. Ἀμέσως τῆς φώναξα πώς δέν τελείωσα μιά ἄσκηση στό τετράδιό μου. «Θέλω τό φῶς ἀναμμέ­νο!». Ἀκολούθησε ἔντονη διαμάχη. Ἐ­κεί­νη ἤθελε νά ξαπλώσει κι ἐγώ ἤθελα νά ὁλοκληρώσω τήν ἐργασία μου. Ὁ δια­κό­πτης ἀνοιγόκλεινε. Ἀνυποχώρητες καί οἱ δύο πλευρές. Καί τότε ἔνιω­σα μέ­σα μου ἐκεῖνο τό ἰσχυρό τράνταγμα πού μέ ἐνόχλησε στά συγκρουόμε­να. Τώρα δέν ταρακουνήθηκε μόνο τό κεφάλι μου, ἀλλά ὅλο μου τό εἶναι. Ἀ­ντίθετες ἐπιθυμίες. Ἡ μιά νά χτυπιέται κόντρα στό θέλημα τῆς ἄλλης. Ἡ σύ­γκρουση μεταξύ μας μετωπική, μέχρι πού ἐπενέβη μέ διπλωματικούς χειρισμούς στό «τιμόνι» ὁ πατέρας γιά νά συμβιβάσει τά διεστῶτα καί νά δώσει τή λύση τῆς ἁρ­μονικῆς συμβίωσης στόν κοινό χῶρο. Ζητήσαμε ἀμφότερες οἱ πλευρές συγγνώμη.
  Χρειάστηκε πολλές φορές νά ἐπανέλθουμε στό θέμα τέτοιων συγκρού­σεων. Μπροστά σέ παρόμοιους τσα­κω­μούς ἔγιναν οὐσιώδεις συζητήσεις γιά τήν καλλιέργειά μας, γιά νά μάθου­με νά ἀποφεύγουμε κονταροχτυπή­­μα­τα πού προσβάλλουν τήν ἀγάπη· ὄχι μό­νο στήν οἰκογένεια, ἀλλά καί στό εὐ­ρύτερο περιβάλλον.
  Ὁ καθένας μας φέρει ἐκ γενετῆς τό ἐγώ του. Κουβαλάει μέσα του τά ἐνσυνείδητα καί ἀσυνείδητα θέλω του. Ἔχει τή δική του ὀπτική γωνία θεώρησης τῶν πραγμάτων. Ἐπιθυμεῖ νά ρυθμίσει τίς ὑ­πο­θέσεις του μέ βάση τό πρόγραμ­μα πού σχεδίασε στόν νοῦ του σύμφω­να μέ ...τόν «φίλτατο ἑαυτό» του.
  Ἔτσι καταλήγουμε ἀπό παιδιά μέ­χρι καί τήν ὥριμη ἡλικία νά ταλαιπω­ρού­μαστε ἀπό τίς συγκρουόμενες φι­λαυτίες μας... Ἐξαπολύεται καθημερινά στίς δια­προσωπικές μας σχέσεις ἕνα κο­ντρά­ρισμα ἀντίθετων ἐπιδιώξεων καί παλεύουμε νά ἐπικρατήσουμε, εἴτε για­τί θε­ωροῦμε πώς ἡ γνώμη μας εἶναι ἡ ὀρ­θότερη εἴτε ἁπλῶς γιατί ἡ συγκε­κρι­μέ­νη σειρά τῶν ἐξελίξεων μᾶς βολεύει περισσότερο.
  Ὁ καθένας κινεῖται ἐγωκεντρικά μέ­σα στό δικό του «νευρικό αὐτοκινητά­κι» καί ὁρμᾶ μέ φόρα πάνω στούς ὑ­πό­­­λοιπους. Ἄλλοτε μπορεῖ διά τῆς βο­ῆς νά αἰσθανθῶ πώς ἐπικρατεῖ ἡ ἄ­ποψή μου ὡς ἡ μόνη κραταιά. Ἄλλοτε μπορεῖ νά χειριστῶ «μέ τό γάντι» πο­λι­τι­σμέ­νες ἐπικοινωνιακές μεθόδους χω­ρίς ὡ­στόσο καμία διάθεση ὑποχώ­ρησης. Δέν λείπουν καί οἱ φορές πού θά ἀπορρίψω ἀπόλυτα τά γύρω μου πρόσωπα ἐ­πι­κρί­νοντας τίς δικές τους παραμέτρους -ἄ­φιλες στά δικά μου γοῦ­στα- καί θά βα­δίσω στόν μυωπικό μου μονόδρομο, γιά νά ἱκανοποιήσω ὁλοταχῶς τά τοῦ ἑαυτοῦ μου ἀποκλειστικά.
  Βέβαια, στό τέλος τό συναίσθημα πού ἁπλώνεται κάθε ἄλλο παρά εὐ­φρόσυνο μπορεῖ νά χαρακτηριστεῖ... Ἡ πληρωμή μετά ἀπό μιά τέτοια δαιδαλώδη πορεία φίλαυτων συγκρούσεων ἀφήνει κάτι στυφό, ἄν ὄχι πικρό, στόν «οὐρανίσκο» τῆς ψυχῆς...
  Μετά ἀπό πολλά «ἀτυχήματα» πού ἔγιναν πλέον παθήματα καί ἰσχυρά μαθήματα, προσπαθοῦμε νά πορευόμαστε πιό συνετά. Ἀπό τίς δύο συ­γκρου­όμενες φιλαυτίες ἔχω στά χέρια μου τή μία, τή δική μου. Μέ ἕναν χειρισμό ὑποχωρητικότητας μπορῶ νά τήν ἐξαφανίσω ἀπό τό τραπέζι τῶν διεκδικήσεων. Ἡ ὄπισθεν ἐδῶ εἶναι δυναμική κίνηση ἀγάπης, ἡ ὀρθή ταχύτητα πού προκρίνει τήν εἰ­ρήνη, τουλάχιστον ὅσο ἐξαρ­τᾶται ἀπό τή μεριά μας· «εἰ δυνατόν, τὸ ἐξ ὑμῶν μετὰ πάντων ἀνθρώπων εἰρηνεύοντες» (Ρω 12,18). Αὐτοί οἱ ὑπέροχοι ἑλιγμοί σύνεσης περιστέλλουν τό ἐμπαθές μου θέλημα, διαλύουν τίς μικροπαρεξηγήσεις προτοῦ διογκωθοῦν καί καταστρέψουν τήν ἑνότητα. Ἡ εἰ­ρηνευτική φιλαδελφία νικᾶ τήν ἐριστι­κή φιλαυτία.
  Κι ἐπειδή κανείς δέν μπορεῖ νά βασιστεῖ στίς δικές του προσπάθειες, ἡ πιό σίγουρη μέθοδος εἶναι αὐτή τῶν παιδικῶν χρόνων: νά ἐμπιστευτῶ τό «τιμόνι» στά χέρια τοῦ Πατέρα. Οἱ δικοί Του σωτήριοι χειρισμοί μεταποιοῦν τίς συγ­κρού­σεις εἴτε σέ ὠφέλιμες ταπεινώσεις εἴτε σέ καλές ἀλλοιώσεις μέ ἀπώτερο στόχο τήν ὀμορφιά τῆς ψυχῆς. Αὐτός θά τορνεύσει τή διογκωμένη φιλαυτία μου, καί θά μέ ὁδηγήσει μέ ἀ­σφάλεια στήν ὁδό τοῦ δικοῦ Του θελή­ματος, θά μοῦ διδάξει τό πέρασμα ἀπό τή φίλαυτη σύγκρουση στή φιλάδελφη σύμπραξη.

Α.Τ.

"Ἀπολύτρωσις",

Τεῡχος Φεβρουαρίου, 2025