Mέ αἰσθήματα βαθιᾶς συγκίνησης καί χαρμολύπης πληροφορηθήκαμε τήν κοί­μηση τοῦ πρώην μητροπολίτου Θεσ­σα­λο­νί­κης κυροῦ Ἀνθίμου τήν Πέμπτη 13 Μαρτίου 2025. Ἐξεδήμησε πρός Κύ­ριον πλήρης ἡμερῶν καί ἔργων ἀγαθῶν.
  Γεννημένος στή Σαλμώνη τοῦ Πύρ­γου Ἠλείας κατά τό ἔτος 1934 ὁ Πα­να­γιώτατος πρ. μητροπολίτης Θεσσαλο­νίκης κ. Ἄνθιμος (κατά κόσμον Διονύσιος) Ρούσσας ἀ­­φιερώθηκε ὁλο­κλη­ρω­τικά στήν ὑπηρεσία τῆς Ἐκ­κλη­σίας ἀ­πό τήν πρώ­­τη του νιό­τη. Πτυχιοῦ­χος τῆς Φιλο­σοφι­κῆς καί Θε­ο­λογικῆς Σχο­λῆς τοῦ Πα­νεπι­στη­μίου Ἀ­θηνῶν, μπῆκε στίς τάξεις τοῦ ἱεροῦ κλή­ρου τό 1964. Πολυ­ποί­κιλη καί εὐδό­κιμη ὑ­πῆρξε ἡ δια­κονία του σέ κά­θε το­μέα πού τοῦ ἀνέ­θεσε ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλ­λάδος (Δι­ευθυντής κη­­­ρύγ­­μα­τος στήν Ἀποστολι­κή Διακο­νία, Δι­ευθυ­ντής τοῦ Θεολο­γικοῦ Οἰκο­­τρο­φεί­ου, Ὑπεύ­θυ­νος τῶν ἐκδόσεων καί τοῦ τυπο­γρα­φείου τῆς Ἀποστο­λι­κῆς Δια­κονίας, Ὑπεύ­θυ­νος γιά τήν ἐκκλησια­στική συμμε­το­χή στόν ἑ­ορ­- τα­σμό τῆς 150ετη­ρίδας ἀπό τήν ἐθνική παλιγ­γενεσία κ.ἄ.).  Τό 1974 ἐξελέ­γη καί χει­ρο­τονήθηκε μητρο­πο­λί­της τῆς ἱερᾶς μη­τροπόλε­ως Ἀλε­ξαν­­δρου­πό­λεως, ἐ­νῶ τριάντα χρόνια ἀρ­γό­τερα, τό 2004, κατε­στάθη μη­τρο­πο­λίτης Θεσσα­λο­νί­κης. Τόν Ὀ­κτώ­­βριο τοῦ 2023 τόν διαδέχθηκε ὁ Πα­να­γιώ­τα­τος μητροπολίτης μας κ. Φιλό­­θεος, ὁ ὁποῖ­ος μέ ἀρ­χο­ντική εὐγένεια καί υἱική στορ­γή ἔθαλψε τό γῆρας του, ἀνα­παύ­οντας τό χριστε­πώ­νυμο πλήρω­μα τῆς Θεσσα­λονίκης.
  Ὁ ἐκλιπών ἱεράρχης ἀποτελεῖ φω­τεινό παράδειγμα πνευματικοῦ ποιμένα καί ἀκούραστου ἐργάτη τοῦ εὐαγ­γε­λί­ου, μιμητῆ τοῦ καλοῦ Ποιμένα, ὁ ὁποῖ­ος «τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων» (Ἰω 10,11). Τοῦ ἁρμόζει ἄρι­στα ὁ μακαρισμός τῆς Ἀποκαλύψεως: «Μακάριοι οἱ νεκροὶ οἱ ἐν Κυρίῳ ἀπο­θνήσκοντες ἀπ᾿ ἄρτι. Ναί, λέγει τὸ Πνεῦ­- ­­μα, ἵνα ἀναπαύσωνται ἐκ τῶν κό­πων αὐτῶν· τὰ δὲ ἔργα αὐτῶν ἀκο­λου­θεῖ μετ᾿ αὐτῶν» (14,13). Τά πολλά καί ση­μα­ντικά ἔργα πού ἐπιτέλεσε στόν λατρευτικό, κηρυκτικό, ἐθνικό, κοινωνικό, πολι­- τιστικό, φιλανθρωπικό τομέα, ἐ­μπνέ­ο­νταν ὅλα ἀπό τήν πίστη καί τήν ἀφο­σί­ωσή του στόν Χριστό καί τήν ἄ­δο­λη ἀ­γάπη του πρός τήν Πατρίδα.
  Ὁ λόγος του ἦταν πάντοτε ἐμψυ­χω­τικός, παραινετικός, θεμελιωμένος στήν Ὀρθόδοξη Παράδοση, καί ἡ πα­ρουσία του ἀπέπνεε γαλήνη καί πνευ­ματική δύ­ναμη. Ὅσοι τόν γνώρισαν ἀπό κοντά ἔ­χουν ἀνεξίτηλη στήν καρ­διά τους τήν εἰκόνα τοῦ ὀξυδερκοῦς, ταπεινοῦ, εὐ­γενοῦς καί πράου ποι­μέ­να, πού μέ λόγο καί παράδειγμα κή­ρυττε τήν ἀγάπη, ἀλ­λά καί τοῦ ἁγνοῦ καί γενναίου πατρι­ώ­τη, πού μαχόταν ἀκούραστα γιά τά δί­καια τῆς Ἑλλάδας, καί μάλιστα τῆς ἀ­γα­πημένης του Θρά­κης καί Μακε­δονί­ας. Κατά κοινή ὁ­μο­λογία, τή ζωή τοῦ ἀείμνηστου γέρο­ντα χαρακτήριζε ἡ θυ­σια­στική ἀγάπη καί οἱ ἡρωικοί ἀγῶνες ὑπέρ τῆς Πί­στεως καί τῆς Πατρίδος. Μέ φρό­νημα ἀποστο­λι­κό ἐκπλήρωσε τόν  παύ­λειο λόγο «τὴν διακονίαν σου πλη­­ροφό­ρη­σον» (Β΄ Τι 4,5), φέρνοντας εἰς πέρας τό ἔργο πού ὁ Κύριος τοῦ ἀνέ­θεσε.
Ἐργάσθηκε ἄοκνα ὡς ἀρχιερέας ἐπί πενήντα καί πλέον συναπτά ἔτη. Στά εὐαγῆ ἱδρύματα πού ἀνήγειρε καί ἐπάνδρωσε (Ἀλεξανδρούπολη) ἤ συνέδραμε καί συνέβαλε στήν καλή λειτουργία τους (Θεσσαλονίκη), βρῆκαν στέγη, τροφή, περίθαλψη, πνευματική ἐνίσχυση πλῆ­θος ἀνθρώπων κάθε ἡλικίας: νήπια, ἐ­γκαταλελειμμένα παιδιά, μαθητές, φοι­- τητές, ἄγαμες μητέρες, ἐξουθενωμένοι γέροντες, χρονίως πάσχοντες κ.ἄ. Ἀνύσταχτη ἡ μέριμνά του γιά τήν πνευματική καλλιέργεια τοῦ ποιμνίου, γιά τή συντήρηση καί ἀνέγερση ναῶν, γιά τόν καταρτισμό τῶν κληρικῶν.
   Εἶχα τήν εὐλογία νά συγκαταλέγεται καί ἡ ταπεινότητά μου στίς 128 χειρο­τονίες πρεσβυτέρων πού πραγμα­το­ποί­ησε ὁ μακαριστός στή Θεσ­σαλονίκη. Με­τά τήν ἐκδημία τοῦ ἀειμνήστου δι­δασκάλου τῆς Ἀδελφότητας «Ἀπο­λύ­τρωσις» Στεργίου Σάκκου, ὁ ἔμπειρος καί σοφός ποιμενάρχης, ἔχοντας τήν ἀγωνία τῆς ἀπρόσκοπτης συνέχισης τοῦ ἔργου, ἐπισήμανε τήν ἀνάγκη νά ἀ­πο­κτήσει ἡ Ἀδελφότητα τόν δικό της ἱε­ρέα. Ἔτσι μέ κάλεσε νά προσέλθω στίς τάξεις τοῦ κλήρου καί ἡ πρόσκλησή του -κλήση Θεοῦ- ὑπῆρξε καθοριστική γιά τήν ἀπόφασή μου νά δεχθῶ τό Μυστήριο τῆς ἱεροσύνης.
  Δοξάζω ἐκ βαθέων τό ὄνομα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος μέ ἀξίωσε νά λάβω τήν ὕψιστη δωρεά τῆς ἱεροσύνης ἀπό τά ἀρχιερατικά πατρικά χέρια τοῦ μακαριστοῦ πρ. μητροπολίτου Θεσ­σα­λονίκης Ἀν­θί­μου. Τοῦ εἶμαι ἀπείρως εὐ­γνώμων πού μέ κατέστησε οἰκονόμο τῶν Μυστηρίων τοῦ Θεοῦ. Ὅσο ζῶ, θά τόν μνημονεύω εὐχόμενος ὁ Κύριος, πού τόσο τόν τί­μη­σε στή γῆ, νά τόν ἔχει κοντά του καί στή δόξα τοῦ οὐρανοῦ. Αἰωνία του ἡ μνήμη!

π. Μιχαήλ Κόνιας

"Ἀπολύτρωσις", Ἀπρίλ. 2025