- Κυρία, εἴχατε πεῖ ὅτι σήμερα θά μιλήσουμε γιά κάτι πού μᾶς ἐπηρεάζει καθημερινά, λέει ἡ Ἑλένη, μόλις μπαίνω στό ζωηρό Γ3 .
- Ναί, τό σκεφτήκατε; Τί λέτε;
- Κυρία, κάτι πού μᾶς ἐπηρεάζει πά­ρα πολύ εἶναι τό... κινητό μας!
- Ναί, γενικά οἱ ὀθόνες, τά κινητά, τά λάπ-τοπ... κυριαρχοῦν παντοῦ, κυρία! συμπληρώνει ὁ Νῖκος.
- Ἄς ξεκινήσουμε, λοιπόν! Σᾶς ἔχει τύχει νά μιλᾶτε μέ κάποιον καί νά εἶναι κολλημένος στήν ὀθόνη;
- Μά βέβαια! Μερικοί δέν ξεκολλᾶνε ποτέ, λέει ὁ Χρῆστος καί κοιτάει τόν Γιῶργο, πού χαμογελάει ἀμήχανα. Οὔτε καί τά μεσάνυχτα. Χτές τό βράδυ ὥς τίς 3 π.μ. κάποιοι συζητοῦσαν...
- Ἔλα τώρα, Χρῆστο, ὅλοι τό κά­νου­με κάποιες φορές, ἀμύνεται ἐκεῖνος καί ὅλοι γελᾶνε.
- Μήπως ὅμως αὐτό σημαίνει ὅτι χάνουμε τή σύνδεση μέ τήν πραγματική ζωή; Ξέρετε ὅτι ὁ μέσος ἄνθρωπος τσεκάρει τό κινητό του πάνω ἀπό 100 φο­ρές τήν ἡμέρα;
- Ἔ, καλά, κυρία, ὑπερβολές..., λέει ἡ Κατερίνα.
- Κι ὅμως, δέν τό μέτρησα ἐγώ, ἔ­χουν γίνει μελέτες. Ποιός μπορεῖ νά ἀ­ντέξει δέκα λεπτά χωρίς νά κοιτάξει τό κινητό του;
Σιωπή. Μερικοί μαθητές κοιτάζονται σκεπτικοί, ἄλλοι γελᾶνε.
Αὐτό καί μόνο δείχνει πόσο ἔχουμε ἐθιστεῖ. Θυμᾶστε πού μιλήσαμε γιά τήν ἐλευθερία σέ προηγούμενο μάθημα; Εἶ­ναι ἀληθινή ἐλευθερία αὐτό;
- Ὄχι, κυρία, γιατί ἄν δέν μπορεῖς νά ἀφήσεις τό κινητό σου οὔτε γιά μιά ὥρα, τότε δέν ἐλέγχεις ἐσύ τήν τεχνολογία... αὐτή σέ ἐλέγχει! ἀπαντᾶ ὁ Παναγιώτης.
- Πολύ σωστά! Ξέρετε, οἱ φιλόσοφοι στήν ἀρχαία Ἑλλάδα, ὅπως ὁ Σωκράτης, μιλοῦσαν γιά τό πόσο σημαντικό εἶναι νά ἐλέγχουμε τίς ἐπιθυμίες μας. Ἄν τόν εἴχαμε σήμερα στήν τάξη, θά ρω­τοῦσε: «Ἄν δέν μπορεῖς νά ἐλέγξεις τήν ὀθόνη σου, νομίζεις ὅτι ἐλέγχεις τόν ἑαυτό σου;».
- Σίγουρα ὄχι! λέει ὁ Μανώλης. Ἀλλά εἶναι δύσκολο. Τά social media εἶναι πο­λύ ἐθιστικά.
- Σωστά, Μανώλη. Οἱ ἐφαρμογές εἶναι σχεδιασμένες, ὥστε νά μᾶς κρατοῦν κολλημένους γιά ὧρες στήν ὀθόνη. Ὅμως, μποροῦμε νά θέσουμε ὅρια. Γιά παράδειγμα, νά ὁρίζουμε συγκεκριμένο χρόνο ὀθόνης.
- Κυρία, στήν ἀρχαιότητα δέν ἐθίζο­νταν σέ κάτι; ρωτάει ὁ Νῖκος.
- Ὡραία ἐρώτηση! Στήν Ἀθήνα τοῦ 5ου αἰώνα π.Χ. ὑπῆρχαν τά συμπόσια, ὅπου οἱ πολίτες συγκεντρώνονταν γιά νά συζητήσουν καί νά ἀπολαύσουν τό φαγητό καί τό κρασί, ἀλλά ὑπῆρχαν καί ἐκεῖνοι πού τό... παράκαναν. Ὁ Πλάτωνας στό «Συμπόσιο» μᾶς λέει ὅτι ἡ ὑ­περβολή σέ ὁτιδήποτε μπορεῖ νά μᾶς ἀπομακρύνει ἀπό τήν πραγματική οὐσία τῆς ζωῆς.
- Ἄρα καί τότε ὑπῆρχαν ἐθισμοί, ἀλλά διαφορετικοί! λέει ἡ Κατερίνα.
- Ἀκριβῶς! Ἡ κατάχρηση εἶναι τό πρόβλημα, ὄχι τό μέσο. Καί σήμερα, ὀ­φείλουμε νά βροῦμε τήν ἰσορροπία. Χρει­­άζεται ὅμως προσωπική ἀπόφαση. Μιά καλή ἰδέα εἶναι νά δοκιμάσετε μιά μέρα χωρίς ὀθόνες. Ἄς ποῦμε... αὔριο Παρασκευή, πού εἶναι καί ἡμέρα νηστεί­ας. Ποιός δέχεται τήν πρόκληση;
Ἡσυχία στήν τάξη...
- Ἐντάξει, θά τό δοκιμάσω! λέει ὁ Νῖκος μετά ἀπό λίγο.
- Ὅμως, κυρία, αὔριο τό βράδυ εἶναι ἡ σειρά γιά τόν ἅγιο Παΐσιο! λέει μέ παράπονο ἡ Μαρία. Ἐγώ δέν μπορῶ νά τή χάσω...
- Ἔχεις δίκιο... Ἔ, τότε τό βράδυ μπορεῖτε νά ἀνοίξετε τήν ὀθόνη, μόνο γιά νά παρακολουθήσετε τή ζωή τοῦ Ἁγίου.
- Κυρία, εἶναι ὑπέροχα τά ἐπεισόδια! Ἐγώ δέν χορταίνω νά τά βλέπω...
- Τί κρατᾶτε ἀπό ὅσα βλέπετε; Γιά πεῖτε μου κάτι...
- Ἐμένα μοῦ ἄρεσε ἡ σκηνή μέ τά λουκούμια καί τόν Γιωργάκη... μοῦ ἀρέσουν καί μένα τά γλυκά βλέπετε...
- Ἐμένα ἡ σκηνή μέ τήν ἀρκούδα... πῶς φοβήθηκα! Τό σκέφτομαι, ὅταν πάω νά πῶ κάποιο ψέμα, καί μέ βοηθάει, λέ­ει ἡ Ἀλίκη.
- Ἐγώ πάλι, κυρία, ὅταν περπατῶ γιά τό σπίτι, γυρνώντας ἀπό τό σχολεῖο μοῦ ἀρέσει νά λέω τήν εὐχή «Κύριε Ἰη­σοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με» σάν τόν Ἅγιο.
- Κι ἐγώ, ὅταν φοβᾶμαι τό βράδυ, λέ­ω: «Μέγα τό ὄνομα τῆς ἁγίας Τριάδας!».
- Πολύ ὡραῖα ὅσα κρατήσατε. Εἶναι ὄντως συγκλονιστική ἡ ζωή του. Ἄν ὁ Ἅγιος ζοῦσε σήμερα, ἴσως μᾶς ἔλεγε νά βροῦμε τόν χρόνο νά ἀπολαύσουμε τή ζωή μέ ἁπλότητα καί προσευχή, ὅπως ἐκεῖνος ἔκανε, καί ν᾽ ἀφήσουμε τίς ὀθόνες...
- Τό «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», τό ξέρω κι ἐγώ, φωνάζει ὁ Πάρης, πού δέν συμμετέχει σχεδόν ποτέ σέ πα­ρό­μοι­ες συζητήσεις.
- Ναί, Πάρη, αὐτή ἡ σύντομη εὐχή ἔχει μέσα της μεγάλη δύναμη. Μπο­ροῦ­με νά τή χρησιμοποιοῦμε καθημερινά, γιά νά ἠρεμοῦμε καί νά ἀπομα­­κρυ­νό­μα­στε ἀπό τούς ἐξωτερικούς θορύβους. Νά βρίσκουμε στιγμές γιά σύ­ντο­­μες προσευχές μέσα στήν ἡμέρα. Ὅ­ταν περπατᾶ­με, ὅ­ταν περιμένουμε στή στά­ση τό λεωφορεῖο, σέ μιά αἴ­θουσα ἀναμονῆς, τό βράδυ πρίν κοιμηθοῦμε... Γε­μίζουμε ἔτσι τό μυαλό μας καί δέν καταφεύγουμε στήν ὀθόνη. Εἶναι ἕνα μι­κρό, πρῶτο βῆμα γιά νά ξε­κι­νήσουμε τήν πορεία μας πρός τόν Θεό, μιά καί πλησιάζει καί ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα. Τί λέτε; Νά προσπαθήσουμε αὐτή τήν... ἀπεξάρτη­ση;
- Ναί, κυρία! Ἐγώ θά τό προσπαθή­σω, λέει ὁ Λάμπης καί συμφωνοῦν καί μερικοί ἀ­κόμα.
Τό κουδούνι χτυπᾶ καί ἡ τάξη ἀδειά­ζει. Ἀνεβαίνοντας τά σκαλιά γιά τό γραφεῖο, ἀ­κού­ω ἀπό πίσω τή φωνή τοῦ Πά­ρη...
- Κυρία, θέλω νά μοῦ πεῖ­τε καί τά ἄλλα βήματα πρός τόν Θεό. Τό πρῶτο τό κάνω ἤ­δη...
Χαμογελῶ στόν ἔφηβο, πού μέ κοιτᾶ μέ προσμονή, καί ἐ­πικαλοῦμαι μυστικά τόν Ἅ­γιο.
- Ἀφοῦ ξεκίνησες καί ἔκανες τό πρῶ­το βῆμα, μή φοβᾶ­σαι, Πάρη, θά ἔρ­θει Ἐκεῖνος νά σέ βρεῖ... Ἐσύ νά τοῦ μι­λᾶς μέ τήν εὐχή κι Ἐκεῖνος ξέρει, θά σοῦ δείξει τόν δρόμο. Ἄν πάλι θέλεις καί συ­γκεκριμένα βήματα, μποροῦμε νά μιλή­σου­με στό ἄλλο διάλειμμα.

Μ.Ε.Χ.

"Άπολύτρωσις",

Τεῡχος Ἀπριλίου, 2025