Στίς 8 Ἰανουαρίου 1999 ἀπεδήμησε εἰς Κύριον σέ ἡλικία 72 ἐτῶν ἕνα ἀπό τά παλαιά στελέχη καί μέλη τῆς "Ἀπολυτρώσεως", ὁ συνταξιοῦχος θεολόγος Ἀθανάσιος Σταυρίδης τοῦ Ἀριστείδη, γέννημα καί θρέμμα τῆς Θεσσαλονίκης. Τό Διοικητικό Συμβούλιο καί πολλά μέλη τῆς Ἀδελφότητας, μαζί μέ τούς ἄλλους φίλους, συναδέλφους καί οἰκείους του συνόδευσαν στήν τελευταία κατοικία τόν ἐκλιπόντα.
Ὁ Ἀθανάσιος Σταυρίδης ἀπό μαθητής τοῦ 3ου Γυμνασίου Θεσσαλονίκης ἐντάχθηκε στό τμῆμα τῶν νέων τῆς Ἀδελφότητας, ὅπου ἀνέπτυξε πολλές ὡραῖες πρωτοβουλίες στήν ὑλοποίηση τοῦ Κατηχητικοῦ προγράμματος τῆς "Ἀπολυτρώσεως" στή Θεσσαλονίκη καί στά χωριά τοῦ Νομοῦ, ἰδιαίτερα κατά τά κρίσιμα μεταπολεμικά χρόνια. Φοιτητής ἀκόμα, στρατεύθηκε καί ὑπηρέτησε ὅπου ἡ Πατρίδα τόν κάλεσε. Καί κατά τά χρόνια τῆς στρατιωτικῆς του θητείας πρόσφερε ἱεραποστολικό ἔργο θετικό.
  Ὁ ἀείμνηστος ἐν Χριστῷ ἀδελφός Ἀθανάσιος μετεῖχε ἐνεργά σέ πολλούς τομεῖς τοῦ ἔργου τῆς Ἀδελφότητας· στήν ὀργάνωση κατασκηνώσεων στήν Περαία, μέ συνθῆκες μάλιστα δύσκολες γιά τήν περίοδο ἐκείνη, στή λειτουργία χριστιανικῶν ὁμάδων -ἦταν ἀπό τούς πρώτους πού διέθετε τήν κατοικία του γιά τίς συγκεντρώσεις-, στήν παρουσίαση ψυχαγωγικῶν ἐκδηλώσεων, πού γιά τήν ἐποχή του ἦταν σοβαρός παράγοντας ψυχαγωγίας τῶν Θεσσαλονικέων, στή λειτουργία τοῦ φοιτητικοῦ Οἰκοτροφείου τῆς Ἀδελφότητας, ὅπου γιά ἕνα διάστημα διετέλεσε καί διευθυντής, στή διάδοση τοῦ περιοδικοῦ "ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΙΣ", στό τμῆμα Φιλανθρωπίας, στό τμῆμα Ἐπικοινωνίας καί στήν ὁμάδα Εὐταξίας κατά τίς λατρευτικές ἐκδηλώσεις τῆς Ἀδελφότητας. .
  Ὁ ἐκλιπών, ἐκδηλωτικός στίς σκέψεις του καί αὐθόρμητος στήν ἔκφραση τῶν συναισθημάτων του, προδιέθετε τόν πλησίον του νά αἰσθάνεται οἰκεῖα καί φιλικά. Ἔχοντας μιά ἐξαιρετική διεισδυτικότητα κατά τήν ἐπικοινωνία του μέ τούς ἄλλους, ἀδρανοποιοῦσε τίς ὅποιες ἐνδεχομένως ἀρνητικές διαθέσεις τοῦ συνομιλητῆ του καί ἀποφεύγονταν τυχόν ἀντιπαραθέσεις καί συγκρούσεις. Ἀλλά ἐκεῖ πού ἦταν ἀνυποχώρητος, ἦταν σέ θέματα πίστεως, Ὀρθοδοξίας καί ἁγνῆς χριστιανικῆς ζωῆς. Ἦταν ταπεινός μέ χαρακτήρα ἀνεπιτήδευτο, σεμνός μέ ἀξιοπρέπεια, ἐπιεικής μέ δικαιοσύνη, πρόθυμος μέ φιλότιμο, ἐξυπηρετικός μέ ἀγάπη, εὐσεβής μέ ἐκκλησιαστικό φρόνημα, πειθαρχικός μέ συνέπεια, ἁπλός δάσκαλος μέ ἦθος, θάρρος καί δύναμη, μέ συναίσθηση τοῦ χρέους του ὡς θεολόγου ἐκπαιδευτικοῦ.
Εἶχε ζῆλο γιά τή διάδοση τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Ἀγαποῦσε τό ἔργο τῆς Ἀδελφότητας καί ἤθελε νά αὐξάνει ὁ κύκλος τῶν δραστηριοτήτων της. Μέ μεγάλη χαρά παρακολουθοῦσε τήν ἀνέγερση τοῦ Δημητρουλείου. Στά χρόνια τῆς δοκιμασίας του -γιατί πάνω ἀπό πέντε χρόνια ἦταν ὑπό συνεχῆ αἱμοκάθαρση- ἤθελε νά πληροφορεῖται μέ κάθε λεπτομέρεια τό κοινωνικό, ἐκκλησιαστικό, ἐθνικό καί ἱεραποστολικό ἔργο τῆς "Ἀπολυτρώσεως".
Ἦταν, ὅπως τόν ἀποκαλοῦσε ὁ διδάσκαλος τῆς Ἀδελφότητας, καθηγητής τοῦ Πανεπιστημίου κ. Στέργιος Σάκκος (γιά τόν ὁποῖο ὁ ἐκλιπών ἔτρεφε ἀπεριόριστη ἀγάπη, ἐκτίμηση καί θαυμασμό), ἡ ψυχούλα, μέ συνέπεια, εἰλικρίνεια καί ἀγάπη, πού μετέδιδε τή ζέση τῆς πίστεως καί τῆς ἀγάπης στίς καρδιές τῶν μαθητῶν του μέ ἕνα δικό του τρόπο.
  Ὑπῆρξε ἕνας ἐξαιρετικός οἰκογενειάρχης, ἀνατρέφοντας τίς δύο κόρες του -ἤδη καθηγήτριες- σύμφωνα μέ τό λόγο τοῦ Θεοῦ καί ἐμπνέοντας σ᾿ αὐτές τό ἐκκλησιαστικό ὀρθόδοξο πνεῦμα. Ἡ μνήμη του ἄς εἶναι αἰώνια!

Δημήτριος Β. Χαρίσης

(Περιοδ. "Ἀπολύτρωσις", Φεβρ. 1999, σ. 31)