Συμπληρώνονται ἤδη τρεῖς μῆνες ἀπό τήν εἰς Κύριον ἐκδημία τοῦ Σεραφείμ Σεραφειμίδη, ἐκλεκτοῦ ἐν Χριστῶ ἀδελφοῦ καί πολύτιμου συνεργάτη τῆς Ἀδελφότητός μας.
Δεκάχρονο παιδί τό 1922 ὁ Σεραφείμ βρέθηκε στή Θεσσαλονίκη ξερριζωμένος μαζί μέ τήν οἰκογένειά του ἀπό τίς ἀλησμόνητες πατρίδες, ἀπό τά μέρη τῆς Καισάρειας. Κρατώντας ἀναμμένη στήν ψυχή του τήν κανδήλα τῆς πίστεως, μέ τήν εὐσέβεια πού στάλαξαν μέσα του οἱ πρόσφυγες γονεῖς του, δούλεψε σκληρά καί ἀναδείχθηκε ἔντιμος καί ἐπιτυχημένος ἐπαγγελματίας. Συνδέθηκε ἀπό τή νεότητά του μέ τήν τότε «Ἀποστολική Διακονία» καί ἔπειτα «Ἀπολύτρωση». Ἀνῆκε στήν πρώτη νεολαία τῆς Ἀδελφότητος. Καί εἶναι ἐνδεικτικό τοῦ στενοῦ συνδέσμου του μέ τό ἔργο τό γεγονός ὅτι τό μυστήριο τοῦ γάμου του στά δύσκολα ἐκεῖνα χρόνια, τό 1948, τό τέλεσε ὁ ἀείμνηστος π. Τιμόθεος στήν αἴθουσα τῆς Ἀδελφότητος. Τόν εὐλόγησε ὁ Θεός καί ἔγινε ἕνας ἐπιτυχημένος καί εὐτυχισμένος οἰκογενειάρχης. Ἀλλά παράλληλα μέ τήν οἰκογένειά του ὁ Σεραφείμ δέν ἔπαυσε ποτέ νά ἐνδιαφέρεται καί νά φροντίζει γιά τή μεγάλη οἰκογένεια τῆς Ἐκκλησίας. Καί τό ἐξέφραζε αὐτό διαθέτοντας ἀφειδώλευτα τό πλούσιο περιεχόμενο τῆς καρδιᾶς καί τοῦ βαλαντίου του στίς χριστιανικές, φιλανθρωπικές καί ἱεραποστολικές προσπάθειες πού δροῦν στήν πόλη μας. Ὁλόψυχη καί εὐεργετική ἦταν ἡ μακροχρόνια συμπαράστασή του στό ἔργο τοῦ συλλόγου τῆς Ἐξωτερικῆς Ἱεραποστολῆς.
Ἦταν ὁ νοικοκύρης τῆς Ἀπολυτρώσεως. Μέ ἐπιμέλεια καί στοργή φρόντιζε γιά τό καθετί καί εἶχε νά συνεισφέρει πολύτιμη συνεισφορά σέ κάθε τομέα. Στόν διοικητικό· χρόνια διατέλεσε μέλος τοῦ Διοικητικοῦ Συμβουλίου. Στόν οἰκοδομικό· ἦταν ὁ πρῶτος ἐργάτης καί ἐργοδότης καί χορηγός γιά τήν ἀνέγερση καί λειτουργία τοῦ φοιτητικοῦ οἰκοτροφείου τῆς Ἀπολυτρώσεως. Στόν φιλανθρωπικό· πλούσια πάντα ἡ συνδρομή του σέ ὅποια ἀνάγκη. Στόν ἱεραποστολικό· μέ ζῆλο καί μεράκι συμμετεῖχε στίς ἐξορμήσεις στά χωριά καί ἔτρεχε νά μαζέψει τόν κόσμο, γιά νά ἀκούσει τό κήρυγμα. Στίς ἐκδηλώσεις στήν αἴθουσα· πάντα πρῶτος καί πάντα μέ τήν ἔγνοια κάποιον νά εἰδοποιήσει, σέ κάποιον νά μιλήσει γιά τό ἔργο τοῦ Θεοῦ. Στό περιοδικό· παντοῦ καί πάντοτε μέ τό μπλόκ στήν τσέπη ἀγωνιζόταν γιά τήν ἀνανέωση τῶν συνδρομητῶν, γιά τήν ἐγγραφή νέων. Καί μέ συγκινητικό ἐνδιαφέρον κάθε φορά μᾶς ἔφερνε φέιγ βολάν, ἀφίσες ἤ ὁποιοδήποτε ἔντυπο τοῦ φαινόταν ἐνδιαφέρον γιά νά σχολιασθεῖ.
Γιά ὅλα νοιαζόταν καί σέ ὅλα προλάβαινε ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ, ἐφαρμόζοντας μέ ἀκρίβεια τό παράγγελμα τοῦ ἀποστόλου Παύλου· «τῷ πνεύματι ζέοντες τῷ Κυρίῳ δουλεύοντες» (Ρω 12,11). Ἦταν ἕνας ζηλωτής εὐσεβείας, ἄνθρωπος μέ θεϊκό ζῆλο. Μέ ἐπιμέλεια καί ἱερότητα φρόντιζε τήν πνευματική του ζωή, τόν προσωπικό του καταρτισμό καί τήν ἀνανέωση μέσα στή θεία λατρεία. Μέ συνέπεια βίωνε αὐτά πού ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καί ἡ χάρη τῶν ἱερῶν μυστηρίων τοῦ προσπόριζαν. Τά ἔκανε πράξη δουλεύοντας στό ἔργο τοῦ Θεοῦ μέ ἀφοσίωση καί μέ ὅλες του τίς δυνάμεις, ἀπό τή νεότητα μέχρι τά βαθιά γηρατειά του.
Ὑπηρέτησε μέ ἀγάπη, μέ προθυμία καί ζῆλο, σάν ἕνας ἄγγελος, σεραφείμ τοῦ Θεοῦ. Καί δέχθηκε ἄφθονη τή χάρη καί τίς δωρεές τοῦ Κυρίου του σέ αὐτή τή ζωή. Ἀπήλαυσε πλούσια τήν ἀγάπη, τήν ἐκτίμηση καί τό σεβασμό τῶν ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν. Πόση χαρά ἔνιωθε μέχρι τά τελευταῖα, ὅταν ἀνήμπορος καί ἀμίλητος ἀλλά ἱλαρός καί γλυκύς στό κρεβάτι τοῦ πόνου του μᾶς δεχόταν! Ἔψαλλε καί προσευχόταν μαζί μας σάν τόν παλιό καλό καιρό! Ἀπήλαυσε ἀκόμη τή στοργική φροντίδα τῆς ἀφοσιωμένης συζύγου του Σωτηρίας, πού ὡς ἄλλο χερουβείμ τόν κρατοῦσε στοργικά στήν ἀγκαλιά της τόν καιρό τῆς ἀσθένειάς του, μέ τή βοήθεια τῶν εὐλογημένων θυγατέρων τους. Πιστεύω ὅτι καί μετά τήν ἀποδημία του ἀπό τή γῆ αὐτή, ἀπολαμβάνει τούς καρπούς τῆς ἀγάπης καί τοῦ ζήλου του γιά τόν Θεό. Τόν ἐκλεκτό δοῦλο τοῦ Θεοῦ Σεραφείμ, πού μέ τόσο ζῆλο ὑπηρέτησε τό ἔργο τοῦ Κυρίου, τόν συντροφεύουν τώρα τά σεραφείμ καί οἱ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ, μέσα στήν αἰώνια βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ἄς εἶναι αἰωνία ἡ μνήμη του!

Στέργιος Ν. Σάκκος

(Περιοδ. "Ἀπολύτρωσις", Μάιος 2004, σσ. 111-112)