Ἀναπαύθηκε στά 52 του χρόνια κρατώντας στό χέρι τό κομποσχοίνι καί προσευχόμενος ὁ Ἠλίας Νικολαΐδης, πνευματικός ἀδελφός καί ἐκλεκτό μέλος τῆς Ἀδελφότητός μας.    Ὁ Ἠλίας, πρίν τόν ἐπισκεφθεῖ ἡ ἀρρώστια, ἡ ὁποία καί τόν ὁδήγησε στόν οὐρανό, ἦταν ἀκάματος ἐργάτης στά ἔργα τῆς Ἀδελφότητος, κατηχητής καί στέλεχος τῶν κατασκηνώσεων καί μεγάλος εὐεργέτης μας. Παρά τήν πολύτεκνη οἰκογένειά του, τά καλοκαίρια δαπανοῦσε τίς ἡμέρες τῆς ἄδειάς του διακονώντας εἴτε ὡς ὁμαδάρχης εἴτε ὡς βοηθός τοῦ μακαριστοῦ συντονιστοῦ μας ἀειμνήστου Παυσανία Κουτλεμάνη, στήν προμήθεια τῶν ἀπαραίτητων ὑλικῶν γιά τή λειτουργία τῶν κατασκηνώσεων.
   Ὅλοι θυμόμαστε τή χαρά καί τήν προθυμία πού ἔδειξε ὅταν ἀποφασίστηκε νά προχωρήσουμε τά ἔργα στίς κατασκηνώσεις τῆς Καστανούσας. Ἦταν ὁ πρῶτος πού ἔδωσε τό «παρών» καί τό «παράγγελμα» γιά τή συγκέντρωση συνδρομῶν. Καί λές καί ἦταν ἡ προσπάθειά του αὐτή τό «φώλι», ὅπως ἔλεγε ὁ ἀείμνηστος διδάσκαλός μας Στέργιος Σάκκος, γιά νά αὐξηθοῦν καί νά καρπίσουν στή συνέχεια οἱ προσπάθειες. Ἀλλά καί πόσο χάρηκε καί ζωογονήθηκε τό περασμένο καλοκαίρι, πού παρά τά κινητικά του προβλήματα, ἀνέβηκε καί ἀπήλαυσε αὐτό πού τόσο εἶχε ποθήσει: νά ζήσει ἔστω καί γιά ἕνα εἰκοσιτετράωρο τήν κατασκηνωτική ζωή στίς δικές μας κατασκηνώσεις τῆς Καστανούσας.
   Ἐκεῖ ὅμως πού συντελέστηκε τό θαῦμα ἦταν ἡ ὑπομονή καί ἡ ἐγκαρτέρησή του στή δοκιμασία τῆς ἀρρώστιας. Σάν ἄλλος Ἰώβ δόξαζε τόν Θεό πού τοῦ ἔδινε τή δυνατότητα μέσα ἀπό τούς πόνους καί τήν ἀλλοίωση τοῦ σώματος νά δυναμώνει ὁ νοῦς καί ἡ ψυχή καί νά γίνεται θερμότερη ἡ ἐπικοινωνία του μέ Αὐτόν. Ὅσοι τόν πλησίαζαν καί ἔμεναν γιά λίγο κοντά του ἔβλεπαν καί ἔνιωθαν ἕναν ἄνθρωπο πού καθημερινά ἐξαγιαζόταν μέσα στή φλόγα τῆς πίστεως καί τῆς δοκιμασίας. Σ’ αὐτό συντελοῦσαν καί ὅλα τά μέλη τῆς πολύτεκνης καί καλλίτεκνης οἰκογένειάς του. Συμπαραστέκονταν ἐν πίστει στό μυστήριο τῆς ἀλλοιώσεως τοῦ Ἠλία καί συμπορεύονταν ὑπομονετικά καί θυσιαστικά ἁπαλύνοντας μέ τήν προσευχή τους τούς πόνους καί τίς τυχόν ἀνθρώπινες ἀδυναμίες του.
   Ἀμέτρητοι οἱ ἀδελφοί πού παραβρέθηκαν στήν ἐξόδιο ἀκολουθία, τήν Κυριακή 19 Ἰανουαρίου. Καί ὅλοι εἶχαν νά καταθέσουν κάτι προσωπικό γιά τόν Ἠλία. Χαμογελαστός πάντοτε καί μέ τόν καλό καί ἐποικοδομητικό λόγο στά χείλη. Ἀλήθεια! Πῶς τά κατά- φερνε καί μέ ὅποιον καί ἄν συζητοῦσε, πάντοτε γιά τόν Χριστό θά τοῦ μιλοῦσε, γιά τήν πίστη καί γιά τήν Ἐκκλησία! Συγγενεῖς καί φίλοι, συγχωριανοί καί συνεργάτες τόν ξεπροβόδιζαν μακαρίζοντας καί αὐτόν ἀλλά καί τούς οἰκείους του, οἱ ὁποῖοι στό ἑξῆς θά ἔχουν δικό τους πρεσβευτή καί ἄγγελο στήν ἀγκαλιά τοῦ Θεοῦ. Ἐμεῖς δέ «οἱ ζῶντες οἱ περιλειπόμενοι» συμπληρώνουμε σιγά-σιγά τόν κατάλογό μας, στελεχώνοντας τήν οὐράνια Κατασκήνωση μέ μέλη ἱκανά καί μέ παρρησία στόν Πατέρα μας, τόν μεγάλο «ἀρχηγὸ καὶ τελειωτὴν Ἰησοῦν» (Ἑβ 12,2).
   Ἀδελφέ μας Ἠλία, ἑτοίμασες ἐν ζωῇ μέ τά ἔργα σου τήν ψυχή σου. Ἀπόλαυσε τώρα τήν ἀτέλειωτη ζωή στή χαρά τοῦ Κυρίου σου.
   Καλή ἀντάμωση καί μακάρι νά εἴμαστε μαζί!

Γεώργιος Μυτιληναῖος
Ἀντιπρόεδρος τῆς Ἀδελφότητος