Κατάκαρπο δένδρο

 Ὁδοιπόροι στά καυτά μονοπάτια τοῦ καλοκαιριοῦ στεκόμαστε νά ξεδιψάσουμε στά βαθύσκιωτα καί κατάκαρπα δένδρα τοῦ Πνεύματος. Στίς ἀείζωες πηγές τοῦ θείου λόγου φυτεμένοι οἱ ἅγιοι δροσίζουν, ἀναπαύουν καί εὐφραίνουν τούς κατάκοπους διαβάτες τῆς ἄνυδρης στράτας τοῦ κόσμου.

 Κι ἄν διάλεξαν γιά τόν ἑαυτό τους κάποιοι ἀπό αὐτούς τήν ἀφάνεια καί τήν ἐρημία, τούς πλούτισε ὁ οὐρανός μέ τή δροσιά του καί τούς στόλισε μέ πλούσιους καί εὔχυμους καρπούς.

 Στά μέσα τοῦ 4ου αἰώνα, τότε πού ἀνθοβολοῦσε θαυμαστά ἡ ἔρημος τοῦ ὄρους τῆς Νιτρίας, χαρίζει στήν Ἐκκλησία τούς ὑπέροχους καρπούς του ὁ ὅσιος Παμβώ. «Μεγάλος σέ ὅλα του», σημειώνει μέ θαυμασμό ὁ βιογράφος του, στήν εὐσέβεια καί στήν ἄσκηση, στή σοφία καί στήν ἁπλότητα. Πολυάριθμοι μαθητές τόν κυκλώνουν, ὅπως ὁ ἐπίσκοπος Διόσκορος, ὁ Ἄμμωνας καί ὁ Ἰωάννης, ὁ ἀνεψιός τοῦ Δρακοντίου. Κι ὁ ἅγιος τοῦ Θεοῦ διδάσκει ἄλλοτε μέ τή σιωπή κι ἄλλοτε μέ τόν λόγο, πάντοτε ὅμως μέ τό παράδειγμά του.

 Βαθιά ἀγάπησε τήν ἔρημο καί τόν βίο τῆς ἀσκήσεως ὁ ἄοκνος πνευματικός ἐργάτης. Μά σάν τόν κάλεσε ὁ πνευματικός ἀδελφός του, ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ὁ πολύπαθος ἀγωνιστής τῆς ἀλήθειας, στήν πόλη τῆς Ἀλεξάνδρειας γιά νά στηρίξει τούς πιστούς στήν ὀρθόδοξη πίστη, ὁ ὅσιος «ἔκανε ἀγάπη». Δέν ἐφείσθη τοῦ κόπου, δέν μέτρησε τήν ἀπόσταση καί κίνησε μέ προσευχή μυστική γιά τήν ἀνάγκη τῶν ἀδελφῶν. «Εὐλογημένος ὁ κόπος πού γίνεται γιά τούς ἀδελφούς», συνήθιζε νά λέει.

 Ὁ πρῶτος ἄνθρωπος πού συναντᾶ ὁ ὅσιος, περνώντας τά τείχη τῆς μεγαλούπολης, εἶναι μία γυναίκα διεφθαρμένη. Στεκόταν προκλητικά καλλωπισμένη γιά νά παγιδέψει θύματα. Βλέποντάς την ὁ Γέροντας σταματᾶ. Δάκρυα πλημμυρίζουν τό ἀσκητικό του πρόσωπο. Δάκρυα πού πηγάζουν ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς.

 - Γιατί κλαῖς, ἀββᾶ; τόν ρωτᾶ μέ ἔκπληξη ὁ ἀδελφός πού τόν συνόδευε.

 - Γιά δύο λόγους, ἀποκρίθηκε στενάζοντας ἐκεῖνος. Πρῶτα ἀπ᾽ ὅλα γιά τήν ἀπώλεια τῆς ψυχῆς αὐτῆς καί ἔπειτα ἐπειδή ἐγώ δέν δείχνω τόση ἐπιμέλεια νά ἀρέσω στόν Κύριό μου, ὅση δείχνει αὐτή ἡ γυναίκα γιά νά ἀρέσει σέ ἀκόλαστους ἀνθρώπους.

 Ἡ εὐαισθησία τῆς ψυχῆς τοῦ ὁσίου μᾶς συγκινεῖ καί μᾶς διδάσκει. Βαθειά ἡ μετάνοιά του, φλογερή ἡ ἀγάπη του γιά τόν Κύριο, πηγαία ἡ συμπάθεια γιά τόν ἁμαρτωλό. Ἡ ὕπαρξή του προικισμένη μέ γνήσια φιλοθεΐα καί φιλαδελφία προσφέρει γιά τό ἀπολωλός θυσία εὐάρεστη τῆς ψυχῆς τό δάκρυ, τήν ἔμπονη καρδιακή προσευχή. Καρποφορία μιᾶς ζωῆς ποτισμένης μέ τόν πόθο τοῦ οὐρανοῦ.

 Τρία χρόνια παρακαλοῦσε τόν Θεό ὁ ὅσιος λέγοντας: «Μή μέ δοξάσεις πάνω στή γῆ». Μά ὅσο ἐκεῖνος κρυβόταν ἀπό τά μάτια τῶν ἀνθρώπων ποθώντας τή βαρύτιμη ἀρετή τῆς ταπεινοσύνης, τόσο τόν δόξαζε ὁ Θεός. Στό τέλος τῆς ζωῆς του, μαρτυροῦν οἱ μαθητές του, δέν μποροῦσε κανείς νά τόν ἀντικρύσει κατά πρόσωπο ἀπό τή λάμψη πού εἶχε στήν ὄψη του.

 Μέσα στόν λίβα τοῦ κακοῦ πού χερσώνει τίς καρδιές, στίς 18 Ἰουλίου πού τιμοῦμε τή μνήμη τοῦ ὁσίου Παμβώ, ἄς ἀφήσουμε τήν ψυχή μας νά ἀναπαυθεῖ καί νά ἐμπνευστεῖ στήν πλατειά δροσιά τῆς ὁσιακῆς του μορφῆς.

Ἰχνηλάτης

Ἀπολύτρωσις 69 (2014) 172-173