Ἡ σπορά τῆς θυσίας

agones Μαζί μέ τά πρῶτα μύρα τῆς ἄνοιξης καί μέ τήν εὐωδιά τῆς θείας χάριτος, πού ἐπισκίασε τήν Κεχαριτωμένη κατά τόν Εὐαγγελισμό της, ὁ μήνας αὐτός ἀποπνέει καί τά μύρα τῆς λευτεριᾶς, καθώς σημαδεύτηκε ἀπό τό ἀθάνατο ᾿21. Σεβαστικά στρέφεται ἡ σκέψη μας σ᾿ ἐκείνους πού μᾶς χάρισαν μιά ἐλεύθερη πατρίδα καί εὐγνώμονα σκύβει νά μαθητεύσει στήν ἔνδοξη θυσία τους. Ἐκεῖνοι φύγαν, πέρασαν, μά «τό ἔργο τους γιά τήν πατρίδα μένει». Αἰῶνες τώρα μᾶς σκέπουν τά δένδρα πού πρόβαλαν ἀπό τούς τάφους τῆς δικῆς τους θυσίας.
  Μέ θυσίες πολλές καί μεγάλες οἱ πρόγονοί μας κράτησαν ζωντανή τήν ἐλευθερία μές στά σκελετωμένα κουφάρια τους κατά τούς αἰῶνες τῆς πικρῆς σκλαβιᾶς. Ἔμειναν ἀπροσκύνητοι στίς φοβέρες καί στά καλοπιάσματα τοῦ ἐχθροῦ, ἄσκιαχτοι ἀπ᾿ τό χειροπιαστό σκοτάδι, πού αἰῶνες τούς πλάκωνε. Μέσα στή μαυροφόρα ἀπελπισιά, στίς τυράννιες καί στά βάσανα, πού πάσχιζαν νά ἐξοντώσουν «τήν ἀποσταμένη ἐλπίδα», κράτησαν τό πνεῦμα ἄγρυπνο καί λεβέντικη τήν ψυχή. Καί τοῦτο, διότι φύλαξαν στήν καρδιά τους ἄσβηστη «τοῦ Χριστοῦ τήν πίστη τήν ἁγία».
  Ἡ πίστη ἦταν ἡ δύναμη πού, σάν ἦρθε ἡ ὥρα, ὅπλισε τούς ταπεινωμένους ἀλλά περήφανους ραγιάδες μέ ἡρωισμό· τούς ἔρριξε στήν περιπέτεια τῆς θυσίας, γιά νά κερδίσουν «τῆς πατρίδος τήν ἐλευθερία». Τό ὁμολογεῖ μέ τή σεμνή μεγαλοπρέπειά του ὁ πρωτομάστορας τῆς λευτεριᾶς, ὁ γέρος τοῦ Μωριᾶ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης στό λόγοπαρακαταθήκη πού ἀπηύθυνε στά Ἑλληνόπουλα τῆς ἐλεύθερης πατρίδας: «Ὅταν ἐπήραμε τά ἄρματα, εἴπαμε πρῶτα ὑπέρ πίστεως κι ἔπειτα ὑπέρ πατρίδος». Τό ἐξομολογεῖται στήν προσευχή του ὁ Μακρυγιάννης, ὁ στρατηγός μέ τή σοφή ἁπλότητα: «... καί τότε μᾶς ἔσωσες, πανάγαθε Θεέ, μᾶς ἀνάστησες καί μᾶς σώνεις κάθε στιγμή...».
  Εἶναι ἰδιαίτερα ἐπίκαιρο τό μήνυμα πού φθάνει σέ μᾶς ἀπό τή μνήμη τῆς ἀνάστασης τοῦ ἑλληνικοῦ γένους. Σήμερα πού ὅλα μετριοῦνται μέ τήν ἀπολαβή κι ὅλα ὑπολογίζονται μέ κριτήρια ἰδιοτελῆ καί ἐγωκεντρικά, εἶναι ἀνάγκη νά θυμηθοῦμε ὅτι τίποτε τό μεγάλο κι ὄμορφο δέν γίνεται χωρίς θυσία. Πατρίδα, οἰκογένεια, σπουδές, ἐργασία, φιλία εἶναι ἀγαθά πού μέ θυσίες ἀποκτοῦνται καί μόνο μέ θυσίες διατηροῦνται. Δέν εἶναι θάνατος καί φθορά ἡ θυσία. Εἶναι σπορά ζωῆς. Ἄν δέν πεθάνει θαμμένος στή γῆ ὁ κόκκος τοῦ σιταριοῦ, μένει μόνος του· ἄν ὅμως πεθάνει, «πολύν καρπόν φέρει» (Ἰω 12,24). Τό ἐπισημαίνει τό ἀδιάψευστο στόμα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος προσέφερε στήν ἀνθρωπότητα τήν ὑπέρτατη καί σωτήρια θυσία τοῦ Γολγοθᾶ, πού ἔγινε ἡ πηγή τῆς χαρᾶς τοῦ κόσμου.
  Ἡ θυσία εἶναι ἡ ὕψιστη ἐπιλογή, στήν ὁποία ἑκούσια προβαίνει ὁ ἄνθρωπος. Καί δέν μπορεῖ νά τήν ἐμπνεύσει ἤ νά τή θρέψει τίποτε ἄλλο παρά μόνο ἡ πίστη στόν Ἰησοῦ Χριστό καί ἡ χάρη του πού χύνεται πλουσιοπάροχα μέσα στήν ἁγία του Ἐκκλησία. Νά μήν τό ξεχνοῦμε!
Στέργιος Σάκκος
 
  
επιστροφή στην κορυφή