Δάσκαλε, νυχτοφύλακα τοῦ Γένους,
στή νέα γενιά πού τή στεγνώσαμε ἀπερίσκεπτα
μέ πλανερή τήν ἠλεκτρονική ἀφθονία,
παρακαλῶ σε,
ἐμφύσησε ξανά τό λογισμό καί τ᾿ ὄνειρο.
Σέ βλέπω ξεμοναχιασμένο ἐκεῖ στό μετερίζι σου
νά στέκεις ἀναμαλλιασμένος ἀπό τούς ἀνέμους
κοινωνικῶν ρευμάτων κι ἰδεῶν.

Τό νιώθω, ὡστόσο, στήν καρδιά σου συντηρεῖς
τ᾿ ἀρχέτυπα, τή γνώση τῆς ᾿Αλήθειας
πού καίει, φωτίζει καί διδάσκει
ἐνίοτε μέ παθήματα.
῎Εργο σου τώρα ν᾿ ἀποδώσεις ἀπό τήν ἀρχή
σ᾿ ἀνθρώπους καί σέ πράγματα
τό ξεχασμένο, ἀληθινό τους ὄνομα,
ἐκεῖνο τό ῎Ετυμον,
νά λειτουργήσει πάλι ἡ ᾿Επικοινωνία.
Κολώνα δωρική τοῦ Παρθενώνα ἐσύ,
κράτα τή χάρη καί τό μέτρο μ᾿ αὐστηρότητα.
                
                                                   ᾿Ι. ᾿Α. Νικολαΐδης