Τά χρόνια φύγανε σά λαθρομετανάστες,
καπνός στό δρόμο μου οἱ σκιές π᾿ ὅλο πυκνώνουν
κι ἀθώρητος μέ πλησιάζει ὁ Ἄλλος
μέ βῆμα σιγαλό σά βελουδένιο.
Τήν ὥρα τῆς συγκομιδῆς στή ζυγαριά τῆς κρίσης
τό ξέρω πώς δέ θά ᾿μαι ἐγώ πού θά μετρήσω
πόσον καιρό σπατάλησα σ᾿ ἄσκοπες ἐπιδόσεις
καί πόσον ἐξαγόρασα δουλεύοντας μ᾿ εὐθύνη.
Τώρα μοῦ μένει νά πατῶ μ᾿ ἀξιοπρέπεια
τ᾿ ὀλισθηρό κατώφλι τῆς ἐξόδου
χωρίς συναισθηματικές πλειοδοσίες.



Μέ καρτερεῖ μιά θάλασσα ἀσύνορη,
γαληνεμένη ἐλπίζω,
μέ τοῦ ζεφύρου τίς μυρίπνοες αὖρες
κι ἐκεῖνες τίς ἐξαίσιες μουσικές π᾿ ἀγάπησα
καί τίς ἀκούω καμιά φορά
ἀπό μακριά, ἀπό βαθιά, ἀπό πέρα.
Ἑορταζόντων ἦχος ἀκατάπαυστος.

Ἰ. Ἀ. Νικολαΐδης