Εἶναι λυπηρό καί πολλές φορές ἀποκαρδιωτικό τό φαινόμενο τῆς λεξιπενίας τῶν παιδιῶν μας. Φτάνει ὅμως στά ὅρια τῆς τραγικότητας καί προκαλεῖ καί τήν ἀγανάκτησή μας, ὅταν αὐτή ἡ λεξιπενία «ἐπενδύεται» μέ αἰσχρολογία. Μερικές ἐκφράσεις ἴσως τίς ἔχουμε συνηθίσει καί δέν προκαλοῦν πιά τ᾿ αὐτιά μας. Στίς αὐλές τῶν σχολείων, στούς δρόμους, στά πάρκα καί στά γήπεδα ἔχουν γίνει οἱ «φυσικές» κουβέντες τῶν παιδιῶν μας. Δέν θά ἦταν ὑπερβολή ἄν λέγαμε πώς οἱ μισές λέξεις πού βγαίνουν ἀπό τό στόμα τους εἶναι τό ρῆμα καί τό οὐσιαστικοποιημένο πλέον ἐπίθετο μέ τό ὁποῖο προσφωνοῦνται φίλοι καί ἐχθροί.
  Γνωστές, λοιπόν, καταστάσεις ἤ, ἄν θέλετε, ἀκαταστασίες πού δέν λένε νά διορθωθοῦν, ἀφοῦ ἡ τηλεόραση μυριάκις τῆς ἡμέρας καί τῆς νύχτας τίς ἐπαναλαμβάνει. Ὅταν ὅμως οἱ ἐκφράσεις αὐτές βγαίνουν ἀπό χείλη δεκάχρονου μαθητῆ καί μάλιστα σέ ὥρα μαθήματος, τότε εἶναι πού λές ὅτι εἴμαστε πιά πέρα ἀπό τά ὅρια.
   Δυστυχῶς συνέβη σέ σχολεῖο τῆς πατρίδας μας. Τήν ὥρα πού ὁ δάσκαλος δίδασκε στήν Δ΄ τάξη Ἱστορία, ὁ μαθητής τοῦ εἶπε ἐν ψυχρῷ: «Τώρα τί τίς θέλουμε, κύριε, αὐτές τίς μ...;». Τό θέμα, ὅπως ἦταν φυσικό, ἔφτασε στόν διευθυντή τοῦ σχολείου καί ἐκεῖνος κάλεσε τή μητέρα τοῦ παιδιοῦ. Καί ἐδῶ εἶναι πού θέλω ἰδιαίτερα νά σταθῶ. Καί στέκομαι μέ δέος καί σεβασμό μπροστά στόν δάσκαλο-διευθυντή πού σάν παλιό μαθητούδι μιά μόνο εἶχε ἀγωνία, πῶς θά ἔλεγε στή μητέρα τή λέξη πού εἶπε ὁ γιός της. Παιδεύτηκε ὁ σεμνός δάσκαλος, μά τοῦ στάθηκε ἀδύνατο. Τό μόνο πού κατάφερε νά κάνει ἦταν νά τή γράψει σ᾿ ἕνα χαρτί καί νά τή δείξει στή μάνα.
  Ἄν ἔβλεπε τάχα ὁ δεκάχρονος μαθητής τή σεμνότητα καί τή συστολή τοῦ διευθυντῆ του, ἄν ἔβλεπε τό κοκκίνισμα τῆς μάνας του, πού ἔφτασε ὥς τ᾿ αὐτιά, σάν διάβασε τή φράση πού εἶπε ὁ γιός της, μήπως ἔνιωθε λίγη ἔστω ντροπή γι᾿ αὐτό πού εἶπε;
  Νά καταλάβαιναν κάποτε τά παιδιά μας πώς δολοφονώντας τή σεμνότητα καί τήν αἰδώ δολοφονοῦν τό μέλλον τους καί τό μέλλον τῶν παιδιῶν τους! Διότι ποιός δάσκαλος θά βγεῖ μέσα ἀπό αὐτά πού θά ντρέπεται νά προφέρει τέτοιες λέξεις; Κι ὅταν πεθάνει ἡ ντροπή πάνω σ᾿ αὐτή τή γῆ, τότε τί τάχα ἄλλο μπορεῖ νά ζήσει;